Bibber

Ik zit hier te bibberen in de zetel want ik heb net de langste en zwaarste aardbeving van mijn leven meegemaakt. ;-) Een deftige 5.6, die echt wel secondenlang aanhield. En als je dan zoals ik alleen thuis in je pijama in de zetel zit, begint je hartje wel wat sneller te kloppen. Ik zat te denken: "Mmm, de wind begint precies wel op te steken. En nu gaat die weer liggen. Ooh nee, het begint opnieuw, dit is een aardbeving. Is het een aardbeving? Weer gedaan. Misschien is het geen aardbeving. Mmm, nog gedaver, ik denk dat het echt wel een aardbeving is. Wat moet ik nu doen? Zal ik naar buiten gaan? Shit, ik heb mijn pijama al aan, eerst andere kleren aantrekken. Maar ik durf niet uit de zetel komen want de vloer beweegt. Shit!" Ja, ja, stoere Marijke, alleen in haar schommelstoeltje achter de computer. ;-) Toen het voorbij was, heb ik Yelp opengezet om te checken of het echt een aardbeving was, en ja hoor, een 5.6 met epicentrum in San Jose (d'er waren al verschillende 'threads' op het forum). En ondertussen heb ik Dave gebeld want die zit in de East Bay (verder van het epicentrum) om te checken of die zeker niet op Bart (Bay Area Rapid Transit) zat, want de tunnel waar Bart door moet, is nog niet 'earthquake proof'. Gelukkig zit Dave nog in Walnut Creek.

Okay, ik ga voorzichtig rechtstaan uit de zetel en een grote pot 'creme glace' (chocolate chocolate chip van Haagen Dasz) uit de diepvriezer halen en leegeten. Ik heb dat verdiend, vind ik. ;-)

SF Halloween

Na het Halloween-fiasco vorig jaar in San Francisco (10 mensen werden neergeschoten tijdens het jaarlijkse Halloween-straatfeest in The Castro), is de overheid dit jaar vastbesloten het niet meer zover te laten komen. Al wekenlang moeten we het horen: D'er is geen feest in The Castro morgenavond, de straten worden niet afgesloten, niemand is welkom. De boodschap is klaar en duidelijk: "Stay home!"
En voor diegenen die het nog niet begrepen hebben, worden er nog wat extra maatregelen genomen. Het openbaar vervoer rijdt morgenavond niet naar The Castro (Muni houdt er om 8.30pm mee op en Bart sluit het 16th Mission station), wat inhoudt dat de avondspits hier een ramp wordt, en dat er ongetwijfeld veel ongevallen zullen gebeuren omdat dronken mensen toch met de auto naar huis zullen rijden. Alle bars en restaurants met een drankvergunning moeten sluiten, eentje heeft er blijkbaar geweigerd en die gaat volgens mij de omzet van zijn leven draaien. 600 politie-agenten zullen in de buurt patrouilleren, en eventueel de straten afsluiten, moest er toch teveel volk zijn. Een bijkomend probleem is het feit dat de stad weigert openbare toiletten te plaatsen (enkel officiele feesten krijgen openbare toiletten). En als alle restaurants en bars gesloten zijn, lijkt het me beter om The Castro de komende dagen een beetje te mijden (omwille van het urinegeurtje). ;-)

Twee vragen blijven: Hoeveel mensen komen er toch naar The Castro morgenavond en wat gaan die daar dan doen? Bijzonder geruststellend is het antwoord van onze burgemeester: "We are praying for a peaceful evening, but are preparing for the worst." Yep, die heeft er ongeveer evenveel vertrouwen in als ik. ;-) Happy Halloween!

Uneventful Weekend

Het was een uiterst 'uneventful' weekend: Vrijdagavond waren we gaan aperitieven ("happy hour-en") bij Maya (een Mexicaans restaurant hier in de buurt), daarna hebben we daar samen met Bart, Sofie en Lieselot gegeten, en de rest van het weekend heb ik in de nabije omgeving van onze toilet-pot doorgebracht. :-( Toch positief: de ontdekking van echte Nederlandse beschuit (het enige voedsel dat ik min of meer in mijn maag kon houden) in Safeway! En ook positief: mijn linkervoet heeft weer goed gerust dit weekend. ;-)

Vandaag was ik gelukkig wat opgeknapt en mocht ik terug gaan 'werken' op de toeristische dienst. Nu ik daar al enkele weken sta, weet ik welke de meestgestelde vragen zijn. Een overzicht. Met stip op nummer 1: "Waar is het dichtstbijzijnde toilet?" (Ik denk dat dat op toeristische diensten wereldwijd het geval is.) Nummer 2: "Hoe geraken we aan de Golden Gate Bridge?" (Da's al iets specifieker voor SF.) Nummer 3: "We zijn hier nu. Wat is er hier te zien?" (Bereid je vakantie dan toch een beetje voor! Deze toeristen stuur ik zonder pardon naar Fisherman's Wharf, volgens mij de meest rottige plek in SF. En naar Lombard Street stuur ik ze ook, de tweede rottigste plek.) ;-) Nummer 4: "Hoe geraken we op Alcatraz?" (Het is een eiland, 3 keer raden hoe je daar naartoe moet.) ;-) Maar gelukkig krijgen we ook veel leuke mensen over de vloer, en soms stellen die zelfs interessante of onverwachte vragen... Ik doe mijn nieuwe 'job' alleszins graag.

Rondwandelen in SF

Wow, die moderne technologie is amazing! Via het AllesAmerika forum kwam ik terecht op MapJack. Op deze website kan je "virtueel rondwandelen" in San Francisco.

Leuk om een vakantie voor te bereiden, maar ook leuk als je geinteresseerd zou zijn in ons dagelijks SF-leven: Als je "501 delancey street" ingeeft, zie je ons appartement (het rode gebouw, het kan zijn dat je een beetje moet draaien voor je het gebouw ziet). Als je van daaruit wat rondwandelt, kom je gegarandeerd langs plaatsen waar Dave en ik geregeld komen. Wandel eens via Embarcadero naar het ball park (dan begrijp je waarom ik dat zondagochtend regelmatig doe), wandel richting South Park (en heb spijt dat je niet hier bent om mee op een terrasje te genieten van een quiche bij The Butler and The Chef),...

Of wandel gewoon wat rond in deze mooie stad, iets wat ik zeker nog zal doen als we terug in Belgie wonen om nog wat na te genieten van onze tijd hier...

Lunch in de Provence

Dave en ik hebben vanmiddag genoten van een lekkere lunch buiten op het terras van Mistral met zicht op de baai. Het eten was heerlijk, we hebben jambalaya (geen idee of dat een Nederlands woord is), ratatouille, macaroni and cheese, potato confit en 'snapper' (da's blijkbaar ook de Nederlandse naam van die vis) geprobeerd. Klinkt allemaal heel chique en het was ook niet goedkoop, maar het werd wel op een papieren bordje geserveerd en met plastic bestek gegeten. ;-) De lemonade was verfrissend, de geur van duiven en zeemeeuwen die daar rondhingen in de hoop op restjes was dat iets minder. En het was er rustig, tot ineens het brandalarm afging ('t was een oefening, gelukkig maar, want wij waren niet van plan ons eten achter te laten). Een lunch met contrasten dus... Gevolgd door een rustige wandeling langs de baai naar huis.

De branden in Zuid-Californie zijn bijna onder controle, en hoe erg het ook is voor de vele honderdduizenden mensen die gevlucht zijn en de honderden die hun huizen verloren hebben, sommige foto's van de verwoesting zijn wondermooi. Deze foto stond vanmorgen in de SF Chronicle, onze lokale krant. (Los Angeles Times photo by Irfan Khan via Associated Press)

Zomer

Vorige week moesten we onze regenjassen aandoen, deze week mogen de zomerkleren weer uit de kast. Wij genieten momenteel namelijk van een (waarschijnlijk laatste) weekje zomer. Temperaturen tot 27 graden, geen wolkje aan de lucht: ideaal zwembad- en terrasjesweer dus. En da's goed nieuws voor mijn "revalidatie", want ik ga nu eenmaal liever zwemmen als het lekker warm is. Het mooie weer blijft nog zeker voortduren tot dit weekend, dus we gaan ervan genieten zolang het duurt...

Ik vind het nog altijd grappig om de reactie van mensen hier op "warmte" en "koude" te zien. Als het 15 graden is, vindt men het ijskoud en loopt iedereen rond met winterjassen, sjaals en mutsen. Maar als het 20 graden is, vindt men het veel te warm en loopt iedereen te klagen over de hitte. Iemand heeft eens gezegd dat inwoners van San Francisco enkel gelukkig kunnen zijn als het 18 graden is, en ik begin dat te geloven. ;-)

SoCal Branden

Sinds gisteren brandt het hevig in Zuid-Californie (hier "SoCal" genoemd). Het hele gebied van Santa Barbara over Los Angeles tot San Diego is getroffen door talrijke "wildfires". Omwille van de extreem droge weersomstandigheden en vooral de hevige Santa Ana winden kunnen blusvliegtuigen niet opstijgen, en bijgevolg is het bijna onmogelijk de branden te bestrijden. Honderden huizen (en andere gebouwen zoals bedrijven en kerken) werden al in de as gelegd, honderdduizenden mensen hebben alles moeten achterlaten, de schade is niet te overzien. En helaas is het einde nog niet in zicht. Hier in Noord-Californie hebben we geen last van "wildfires", en d'er worden dan ook brandweerkorpsen van hier naar Zuid-Californie gestuurd om te helpen blussen.

Onze "Governator", Arnold Schwarzenegger, moet natuurlijk ook aan elke televisiezender zijn uitleg doen, en daarbij valt het me steeds weer op dat hij echt vreselijk slecht Engels spreekt. Blijkbaar is "Engels spreken" geen voorwaarde om gouverneur van Californie te worden. ;-)

SF Botanical Garden

Het was vandaag weer een perfecte herfstdag in San Francisco (22 graden onder een stralend blauwe hemel). Uiterst geschikt voor een bezoekje aan de SF Botanical Garden (at Strybing Arboretum).

Dus zijn we vanochtend (lees: late voormiddag, want het was gisterenavond nogal laat geworden) met de N-Judah-tram richting Golden Gate Park gereden, afgestapt vlak voor een Starbucks waar we onze ochtend-koffie hebben gehaald en dan moesten we nog een blokje wandelen tot aan de tuin.

Eerst braafjes gekeken wat er niet mocht, en dat bleek heel veel te zijn. Of zoals een kindje naast ons het uitdrukte: "Mommy, you're not allowed to do anything here." Let vooral op het onderste bordje, ik denk niet dat we die in Belgie hebben. ;-)


De Botanical Garden is heel mooi, met verschillende tuinen, allemaal prachtig aangelegd en onderhouden. D'er staan overal bordjes met uitleg over de bomen, planten en bloemen, maar ik houd wijselijk afstand want elke plant of bloem die ik in mijn handen krijg, valt terstond dood neer (wel heel handig, ik krijg nooit bloemen van bezoekers, maar altijd wijn of chocolade, want iedereen weet dat bloemen en planten hier onmiddellijk het loodje leggen).



Na onze wandeling zijn we een late lunch gaan eten bij Bistro 9, een bistro waar we langs wandelden op weg naar de tram. Lekkere margarita's, en het eten was ook niet slecht.

En deze jongen lag te genieten van het zonnetje boven de ingang naar de botanische tuin...

De Mens

Het nadeel van wonen in San Francisco is dat je niet in Belgie bent als De Mens (www.demens.be) eindelijk een nieuwe cd uitbrengt. Ik luister graag naar hun oudere liedjes als ik met tram en bus naar mijn vrijwilligerswerk in de kliniek rijd, want de mooie "r" van Frank Vander Linden (zijn "r" is een van de mooiste die ik ken) doet me effe aan andere dingen denken dan de miserie waar ik naartoe rijd. Helaas wordt de nieuwe cd "Onder De Duinen" niet in Amerika uitgebracht (onbegrijpelijk), en dat terwijl ik met smacht zit te wachten op nieuwe liedjes van Frank Vander Linden en de rest van de bende. En hoewel ik heel blij ben voor hen dat er goede kritieken komen op hun nieuwe cd, maakt dat het nog moeilijker voor mij. ;-) En blijkbaar is De Mens geen voorstander van iTunes want daar is "Onder De Duinen" ook nog niet terug te vinden. Dus, als er iemand in Belgie die cd zou willen kopen en opsturen naar Amerika zou ik die persoon eeuwig dankbaar zijn! ;-)

Geduld

Vanmorgen stond ik bij de 'orthopedic surgeon' (die als twee druppels water op Steve Stevaert geleek) en die heeft me eindelijk een goede uitleg gegeven ivm mijn linkervoet (en dat zonder te 'googelen'). Het komt erop neer dat alles (mijn 'fracture' - dat stukje bot dat is losgekomen van mijn hielbeen - en de 'ligaments') vanzelf zouden moeten genezen, maar dat daar tijd voor nodig is. Blijkbaar zou het hele genezingsproces nog enkele maanden kunnen aanslepen (ik ga proberen van daar niet aan te denken), maar mag ik ondertussen wel wat (proberen te) zwemmen en fietsen om de voet soepel te houden. Gelukkig maar. Lopen mag dan weer niet omdat dat teveel druk (lees: gewicht) op de voet zet. Heel grappig ook dat die de breuk in mijn voet vond door de temperatuurverschillen: mijn voeten zijn altijd ijskoud, maar de plek van de breuk is nu heel warm omdat daar veel bloed zit (wat ineens ook de zwelling verklaart).

En om het goede nieuws te vieren, ben ik dan gaan shoppen bij Nordstrom Rack (de outlet winkel van Nordstrom). Twee jeansbroeken, een blouse en een paraplu later, voelde ik me weeral veel beter. ;-)

Only In America

't Is nu al meer dan 2 weken geleden dat ik van de trap ben gevallen en mijn linkervoet voelt nog altijd niet goed aan. Ik heb pijn als ik wandel, en veel pijn als ik lig of bepaalde kleinere bewegingen doe (mijn voet ronddraaien lukt absoluut niet, mijn tenen flexen ook niet). Ik weet al dat een stukje van mijn hielbeen is afgebroken, maar dat er niks geopereerd moet worden omdat de dokters verwachten dat alles vanzelf zal genezen (zoals de meeste breuken).

Dus had ik een nieuwe afspraak bij de dokter gemaakt. Vanmorgen om 9 uur zat ik al bij haar, en wist ze me te vertellen dat het normaal is dat mijn voet nog dik is (ter hoogte van de breuk) en blauw ziet (ligamenten verrokken of gescheurd), maar dat ze niet wist waarom ik nog zoveel pijn had op de plaats die ik aanwees. En wat doet een Amerikaanse dokter dan? Die 'googelt' mijn symptomen! ;-) Begrijp me niet verkeerd, ik ben een groot voorstander van Google (als ik snel iets moet opzoeken), maar ik heb toch liever dat mijn dokter een iets serieuzere zoekmachine (bij voorkeur eentje in de medische sector) gebruikt of gewoon zelf een antwoord weet. ;-)

Enfin, haar conclusie (of de conclusie van Google) is dat ik waarschijnlijk een 'joint dislocation' heb en dus ben ik doorverwezen naar een 'orthopedic surgeon'. Ik ben eens benieuwd!

Volgende Shift

Toen ik in april 2007 bij de Women's Community Clinic begon te werken, heb ik een 'commitment' van 6 maanden moeten geven, en die is nu afgelopen. Ik heb eens lang en diep nagedacht en heb beslist nog eens 6 maanden te blijven. Mijn collega's (die vast in dienst zijn bij het WCC) waren heel blij met dat nieuws, dus ik ga ervanuit dat ik het daar nog niet zo slecht doe.

Eigenlijk, om eens heel onbescheiden te zijn: ik doe het daar heel goed. Okay, ik heb nog steeds geen encyclopedische kennis van geslachtsziektes (al begint dat stilletjesaan te komen) of het Amerikaanse 'health care system', maar ik ben heel vriendelijk (daar heb ik hard op moeten oefenen, en ik ben dan ook heel trots dat ik nu word gezien als de 'friendliest front desk volunteer'), en uiterst efficient (ik verricht tijdens mijn shift het werk dat normaal gezien tijdens 2 shifts wordt gedaan). Niet dat dat laatste een enorme prestatie is, want ik vraag me geregeld af wat sommige andere vrijwilligers daar eigenlijk zitten te doen.

Een voorbeeldje. Mijn collega heeft vandaag 2 uur lang zitten huilen en de rest van de kliniek heeft daar 2 uur rond gestaan om haar te troosten. Wat was er gebeurd? Ze had de telefoon opgenomen, en had tegen die patient moeten zeggen dat we helaas geen afspraken meer hadden en dat ze naar de 'friday drop-in clinic' moest komen als ze deze week nog gezien wilde worden. Natuurlijk is dat niet leuk voor die patient, dat begrijp ik ook wel, ik vind dat ook niet fijn om te doen, maar het is nu eenmaal de realiteit van een 'free clinic' (veel te veel patienten en veel te weinig dokters om die allemaal te zien). Maar moet je daarom beginnen huilen (2 uur aan een stuk dan nog wel)? En ondertussen al het werk laten liggen (zodat ik het weer kan oplossen en je dus geen andere patienten kan helpen)? De tijd die je verdoet door te zitten janken, had je veel beter kunnen besteden aan patienten terugbellen, charts zoeken of labs klasseren. Of ben ik nu te streng? ;-)

Ik heb soms de indruk dat er meer tijd wordt besteed aan de vrijwilligers (handje vasthouden en constant aanmoedigen) dan aan de patienten, en naar mijn bescheiden mening zou dat andersom moeten zijn. Dus heb ik dat effe ter sprake gebracht vandaag. Wel grappig om de reactie daarop te zien, niemand had verwacht dat die getrouwde, niet-lesbische, op-kosten-van-haar-man-levende, buitenlandse, verzekering-hebbende vrouw (da's ongeveer hoe ze me hier zien) zo hard zou werken en zo weinig bevestiging nodig zou hebben. Heel hun getrouwde-vrouw-beeld naar de knoppen. ;-)

Toch wil ik er nog aan toevoegen dat het WCC echt heel goed werk verricht (de vaste werknemers vooral, en met zeer weinig middelen), en daarom heb ik ook beslist er nog eens 6 maanden te blijven. Ik heb echt het gevoel dat ik 'goed werk' doe (altijd interessant voor mijn 'karma'). ;-)

A Typical Sunday

't Was vandaag een aangename San Francisco Sunday, zeker ook wat het weer betreft (zonnig, temperaturen rond de 19 graden). Vanochtend (ahum, in de late voormiddag) zijn we met Bart, Sofie en 2 van hun gasten gaan ontbijten bij J's Pots of Soul, een van de vele 'breakfast and brunch'-plaatsjes in SF. Een gigantisch ontbijt voor weinig geld, zo zien we het graag. Na het ontbijt zijn Sofie en ik verder doorgewandeld naar het Capsule Street Festival for Design, een heel grote naam voor een marktje met lokale juwelen- en kledingontwerpers. Volgens de website: "This is not a craft fair, but a true design festival. Each designer is screened for originality and relevancy before being invited to participate." (Yeah right. Iedereen die genoeg betaalt, mag een standje opstellen. Maar d'er moet weer interessant gedaan worden.) D'er waren heel mooie dingen te zien, maar ik heb niks gekocht (Sofie daarentegen heeft de lokale economie goed gesteund). ;-)

En nu lig ik weer te 'rusten' want mijn linkervoet was blijkbaar iets minder enthousiast over het rondwandelen. ;-)

You Know You Live In San Francisco...

Enkele indrukken:

You know you live in San Francisco when...

- you have (at least) one sweater/jacket/scarf in your handbag 'just in case' it gets cold (even when it's 30 degrees celcius outside)
- you can't go to an event in the city without expecting to see (at least one, and most likely more) naked men
- you think 18 degrees celcius and partly cloudy is flip-flop and shorts weather
- 40 square metres seems like a reasonable size for an apartment
- you notice every other person on the street has white earphones... and so do you
- you think fog is beautiful instead of annoying
- you complain all winter about how cold it is (14 degrees celcius), how gray the sky is, and how you can't wait till it gets warm, and the minute we have a few hot (20 degree celcius) days in a row, everyone gets all grumpy
- jeans, t-shirt and Converse are considered 'business casual'
- no one was born in this city, everyone moved here
- when it rains, it's all they talk about on the local evening news
- eating out is cheaper than cooking yourself
- you find yourself staring at some stranger on the street wondering what's wrong with him, and realize he's not carrying a coffee mug in his hand and a laptop bag over his shoulder, meaning he looks completely out of place here
- vegetables bought on the farmers' market are even more expensive than vegetables bought in the supermarket
- you're happy it's september because that means you can start wearing your summer clothes

Het Regent, Het Regent,...

Vannacht ben ik wakker geworden van een abnormaal geluid: regen! ;-) Ondertussen is het 16 uur, en is het terug droog, maar ik heb genoten van de eerste regen-dag van het seizoen.

Wat moet je doen als het regent? Je staat blijgezind op (omdat je deze week je regenjas hebt teruggevonden en je die dus onmiddellijk kan gebruiken), begint de dag met een Starbucks "grande non fat latte with whipped cream" (waarbij ze je vertellen dat je in het vervolg niet meer moet vragen naar "non fat" omdat "non fat" de nieuwe standaard melk is, voila, weeral een seconde uitgespaard met mijn bestelling), gaat vervolgens een halve dag werken op de toeristische dienst (om die arme toeristen wijs te maken dat er hier ook "indoor" leuke dingen te doen zijn en dat een beetje regen goed is want dat daardoor de rijen wachtenden voor de cable car veel korter zijn), en gaat daarna naar huis waar je in je pyama achter de computer kruipt, wat leest en een "delivery pizza" eet. Genieten!

En dan check je het weerbericht en wat blijkt? Het was maar een dagje regen, het weekend wordt droog met temperaturen tot 22 graden. I love San Francisco! ;-)

Bezigheidstherapie

Ondertussen zit ik al anderhalve week aan mijn zetel gekluisterd, en dat begint stilletjesaan op mijn systeem (en vooral op dat van Dave) te werken. ;-) Hoe houdt een mens zich bezig?

Ik lees heel veel. Mijn broer had een stapel nederlandstalige lectuur bij (Humo's, Libelle's,...) en die worden nu in sneltempo verslonden. Enkele weken geleden had ik van Bart en Sofie ook een boek gekregen, "Extremely Loud and Incredibly Close" van Jonathan Safran Foer, en dat heb ik uitgelezen. Dit was zonder enige twijfel het beste boek dat ik de afgelopen jaren gelezen heb. Een aanrader dus! En dan zijn er nog de vele boeken van de bibliotheek, waarvan ik nu "Fast Food Nation" aan het lezen ben. Ik heb al - tijdens het lezen van dit boek - gezegd dat ik nooit nog fast food zal eten, maar Dave denkt dat ik dat niet ga kunnen volhouden. We zullen zien.

En dan is gelukkig net het nieuwe televisie-seizoen gestart, zodat ik alle dagen wel een nieuwe aflevering van een of andere domme tv-serie kan bekijken. Alle CSI's (waar ik me steeds meer erger aan de idiote verhaallijnen), ER (maar zo zonder George Clooney is er eigenlijk niks meer aan te beleven), Desperate Housewives (tot hier toe vind ik het een bijzonder zwak seizoen), Brothers and Sisters (zowat de beste serie momenteel, vind ik persoonlijk), Life (ook niet slecht), NCIS (mmm, begint ook te vervelen), Journeyman (de pilot was zeer zwak, maar Dave zegt dat de volgende afleveringen beter worden, ik zal er morgen eens naar kijken), en Pushing Daisies (nog niet bekeken, maar heb er goede dingen over gehoord).

Het probleem is ook dat ik nog steeds die pijnstillers moet slikken (vooral omwille van de ontstekingsremmende werking, maar toch ook nog omwille van de pijn), en dat ik daar niet echt helder door denk en er ook een beetje "blurry vision" door krijg. ;-)

Coming Home for Christmas

Onze tickets zijn geboekt: we vertrekken in San Francisco op donderdag 20 december (en komen dan in Brussel aan op vrijdag 21 december), en we vertrekken in Brussel op zondag 6 januari (en komen dan in San Francisco aan op zondag 6 januari, maar dat stukje interesseert niemand).

Laat iets weten als je met ons twee (of met 1 van ons) wil afspreken! En net als vorig jaar zijn we ook weer op zoek naar iemand die ons op oudjaar in huis wil nemen (of mee op restaurant ofzo). ;-)

Mama, kan jij een afspraak bij de kapper maken voor vrijdag 21 december ergens in de latere namiddag aub (wassen - kleurshampoo - knippen - brushen)? 't Zal dringend nodig zijn. ;-)

Terug Met Ons Tweetjes

Katrine en Fred zijn vanochtend heel vroeg vertrokken (de wekker liep af om 5.45 uur), en dus zijn Dave en ik terug alleen met ons tweetjes na enkele weken bezoek uit Belgie: Katrine en Fred voor enkele dagen, gevolgd door mijn broer en Bart voor een week, weer gevolgd door Katrine en Fred voor enkele dagen. Het was druk, maar ontzettend leuk.

Het honeymoonend koppel (Katrine en Fred dus) heeft blijkbaar erg genoten van de vakantie, en ze hebben spannende dingen beleefd (o.a. een ontmoeting met een beer in Yosemite!!!). Ze waren al plannen aan het maken om nog eens terug te komen!

Mijn jongste broertje (Joost) en Bart hebben ook een leuke vakantie gehad, en die hebben echt genoten van de faciliteiten hier ter plaatse: dobberen in het zwembad, stomen in de jacuzzi, een luxe-vakantie. ;-)

En wij blijven nu achter met ons tweetjes, een berg Belgische chocolade (okay, het was een berg, nu is het nog maar een bergje) en een stapel Belgische tijdschriften (ah, mijn Humo's)...

Breaking News!

Terwijl ik een postje aan het schrijven ben over waarom ik denk dat mijn voet niet gebroken is, belt mijn dokter en die vertelt me dat dat eigenlijk wel het geval is. Spooky!

En toen kon ik bovenstaande titel (Breaking News!) natuurlijk niet laten liggen. Heerlijk toepasselijk en dubbelzinnig, zo heb ik ze graag. ;-)

Blijkbaar is op de x-rays te zien dat er een stuk van mijn hielbeentje is afgebroken, en dat komt (volgens de dokter) doordat bij het vallen de spier die daarover loopt zo erg is gerokken dat die is afgescheurd en daarbij een stukje van dat beentje heeft meegenomen. Daarom kan ik wel staan en stappen (als ik de pijn verbijt), maar kan ik mijn tenen niet meer naar mij toe bewegen (ik kan niet meer 'flexen'). Ik moet eerlijk toegeven dat de uitleg van de dokter veel interessanter klonk. ;-) Waarschijnlijk ook al omdat dat in het Engels was.

Het goede nieuws is dat ik geen gips moet, maar wel een 'brace', en dat ik mag bewegen (maar niet teveel rondlopen, en de dokter was ook niet te vinden voor mijn idee dat ik terug kon beginnen lopen op de loopband). Het slechte nieuws is dat mijn dokter contact gaat opnemen met een 'orthopedic surgeon' (klinkt serieus) om te bespreken welke stappen moeten ondernomen worden. Morgen dus meer...

Update:
Een search op google leverde alvast dit op. Ik heb dus iets zeer moeilijks gedaan. ;-)

A Busy Weekend

Nu de officiele zomer weer voorbij is (ocharme, Belgie, 't was weer de moeite dit jaar!) en de officiele San Francisco zomer begonnen is (midden september tot eind oktober), volgt het ene drukke weekend hier op het andere.

Dit weekend is het o.a. Fleet Week, Castro Street Fair, Italian Heritage Parade,... Waar ik dit jaar allemaal niet naartoe ga natuurlijk omwille van mijn (ondertussen wereldberoemde) linkervoet (bedankt voor alle bezorgde commentaren, ik ga morgen een x-raytje halen). Maar dat wil niet zeggen dat ik niet mee 'geniet' van de festiviteiten.

Fleet Week is 'a celebration of the men and women of our armed forces' (ik veronderstel dat Dave en ik nu ook 'our' mogen zeggen, we betalen hier tenslotte belastingen), en houdt o.a. in dat oorlogsschepen op de baai paraderen, en peperdure straaljagers boven de stad kunstjes vertonen. Niet mijn idee van een 'celebration', maar kom, ieder diertje zijn pleziertje (ik sta ook niet alleen met die mening, heel veel inwoners van SF zouden Fleet Week - en dan vooral die straaljagers - liever zien verdwijnen). Sinds donderdag genieten we dus alle dagen minstens 2 uur van oorverdovend lawaai (SF is precies een belegerde stad), maar de stunts zelf zien we niet (die worden uitgevoerd aan de andere kant van de stad).

Castro Street Fair is een straatfeest waarvan de opbrengst naar verschillende goede doelen gaat, al veel fatsoenlijker dan de Folsom Street Fair, maar toch nog niet zo braaf als een Belgische braderij. ;-)

Maar ik blijf dus braafjes binnen zitten. Veerle komt me gezelschap houden: wij gaan lekker 'saai' zitten 'beaden', terwijl onze echtgenoten de (oorlogs)bootjes gaan bezoeken.

En Ja Hoor, Au!

Gisteren en vandaag heb ik kennis gemaakt met het Amerikaanse 'health care system'. En helaas was de kennismaking niet aangenaam. Dave en ik zijn verzekerd (of dat dachten we toch) via zijn werkgever (lees: ze houden elke maand veel geld van zijn loon af). Mijn verhaal...

Ik bel donderdagochtend (4 oktober 2007) naar het kantoor van onze 'primary care physician' (wat moet doorgaan voor een huisdokter, en die 'referrals' naar specialisten moet schrijven). De eerstvolgende beschikbare afspraak? Eind januari 2008! Echt waar. Ik ben niet van plan zo lang te wachten. ;-)

Twee mogelijke oplossingen: 1. Ga naar de ER (en betaal alles zelf omdat je eigenlijk geen 'emergency care' nodig hebt), 2. Zoek een andere primary care physician (die je vroeger een afspraak kan geven). Op zoek naar een nieuwe PCP dus (want we hebben verzekering dus ik ben niet van plan alles zelf te betalen).

Gelukkig heeft Aetna, onze verzekeringsmaatschappij, een website waarop je een dokter kan zoeken en van dokter kan veranderen. Ik vind een potentiele nieuwe PCP, bel het kantoor om te horen wanneer ze een afspraak kunnen maken, verneem dat ik vrijdag al zou mogen langskomen (joepie!) en probeer mijn PCP te veranderen op de Aetna-website. Uit die 'probeer', kan je al afleiden dat dat niet lukt (later blijkt dat inwoners van Californie niet via de website hun PCP kunnen veranderen, maar dat staat natuurlijk nergens vermeld).

Ik zoek wanhopig een telefoonnummer op de Aetna-website, maar het is duidelijk dat Aetna niet met zijn klanten wenst te praten (lees: geen telefoonnummer te vinden). Uiteindelijk vind ik een nummer en kom (nog maar eens) terecht in zo'n callcenter-applicatie, waar ik na 5 minuten wachten toch een 'live person' aan de lijn krijg, die me verbazend snel helpt en me verteld dat ik nu zonder problemen een afspraak bij mijn nieuwe PCP kan maken. Ik bel en maak een afspraak voor vrijdag.

Vanmiddag om 3 uur stonden Dave en ik bij de nieuwe dokter, een heel vriendelijke jonge vrouw, die me verteld dat ik x-rays moet laten maken van mijn voet en enkel omdat ze niet kan uitmaken of het nu gebroken is of niet. Zij schrijft een referral voor het labo dat de x-rays moet maken en Dave & ik vertrekken. Helaas blijkt na 15 minuten op en neer wandelen (pijnlijk!) dat er geen taxi te vinden is om ons naar het labo te brengen, maar dat blijkt ineens minder erg te zijn als blijkt dat het labo om 4 uur sluit en we daar dus toch niet meer terecht kunnen vandaag. ;-)

Dus nu heb ik een praktisch probleem: Ik weet nog steeds niet wat er mis is met mijn voet. De dokter zei dat als het gebroken is, ik moet stilzitten, en als het niet gebroken is, ik in beweging moet blijven. Maar wat moet ik nu doen als ik niet weet of het gebroken is? Iets tussenin?! ;-)

Nog Steeds Au!

Maandag ben ik heel braafjes op de zetel blijven zitten met mijn voetje omhoog (en wat pijnstillers in mijn systeem), dinsdag was ik iets minder braaf en heb ik 's avonds staan koken (voor ons bezoek, ik kan die toch moeilijk alle dagen zelf laten koken), en woensdag was ik terug bij af (ik moet dus leren van het rustigaan te doen). ;-)

De voet doet nu minder pijn (lees: de pijn is te houden tijdens de dag, maar 's avonds voor het slapengaan, moet ik toch nog een ibuprofennetje hebben), maar heeft een zeer interessante groen-blauwe kleur gekregen. En omdat ik al zo lang stil lig, krijg ik nu ook spier-spasmen in mijn linkerbeen (niet echt aangenaam).

Ondertussen heb ik naar zowat alle nieuwe tv-series gekeken (maar d'er zit niet veel soeps tussen, ik ben ook helemaal geen tv-kijker), heb een super boek uitgelezen (van Jonathan Safran Foer), en heb iedereen hier in het appartement gek gemaakt met mijn gezaag. O ja, gelukkig hadden onze gasten veel chocolade bij, dat verzacht de pijn enigszins. ;-)

Vandaag staat er iets wereldschokkends op het programma: ik ga proberen een douche te nemen! En dat zal zowat het spannendste zijn dat er vandaag voor mij te beleven valt. :-( Iedereen die zich geroepen voelt om mijn miserie en verveling te verhelpen, mag steeds mailtjes sturen naar marijke db at yahoo puntje com (zonder de spaties). Alle afleiding is welkom (maar liefst geen filmpjes doorsturen, daar ben ik niet zo'n fan van). Mijn huisgenoten zullen jullie dankbaar zijn. ;-)

Au!

Gisteren was een 'eventful day' zoals ze hier zeggen, met helaas geen positief einde (voila, nu ben ik verzekerd van jullie aandacht). ;-)

Ik was 's ochtends met Joost en Bart naar Alamo Square gegaan om de verplichte foto van de huisjes te nemen. Het was een heel mooie dag (23 graden, stralend blauwe hemel), dus de foto's zijn zeker gelukt. Daarna zijn we terug gewandeld naar Hayes Valley, waar ik een 3-uur durende yoga-les had. Mijn klasgenootjes waren allemaal 'verlichte geesten' (lees: ze aten enkel biologisch geteelde groenten en fruit, droegen organisch verantwoorde kleding, maar kwamen toch met de auto naar de yoga-les), we moesten onze 'sacred place' in onszelf zoeken (helaas, ik heb niks gevonden), 'connecteren met onze baarmoeder', en nog meer van dat 'holistisch gewauwel'. Ik wist al na 5 minuten dat deze les niks voor mij was, maar ik ben toch braaf tot het einde gebleven. Goed gestretched ben ik dan naar Bart en Sofie gewandeld, om even met Sofie over de Folsom Street Fair te wandelen. Folsom Street Fair is net iets anders dan de doorsnee braderij, enkele honderdduizenden mensen verzameld in een zoektocht naar pijn en genot (en liefst een combinatie van de twee), grappig (en soms ook pijnlijk) om eens te zien.

En bij het naar huis vertrekken, ben ik er dan op 2 seconden in geslaagd te bereiken wat die mannen op de Fair de hele middag al probeerden te bereiken: pijn, heel veel pijn (helaas geen genot voor mij). ;-) Ik ben namelijk van de trap gevallen bij Bart en Sofie, en heb waarschijnlijk mijn linkervoet omgeslagen of de gewrichtsbanden daarvan goed verrokken. (Als je je tenen nog kan bewegen - ook al doet dat gigantisch veel pijn - is de voet toch niet gebroken?) Gelukkig waren Bart en Sofie er onmiddellijk bij met ijs en pijnstillers (hmm, pijnstillers, lekker). ;-) Dave is me komen ophalen met de taxi, en na een vreselijke rit ben ik thuis op de zetel gaan liggen met mijn voetje omhoog om in stilte wat pijn te lijden. Vannacht heb ik dan ook braafjes met mijn voetje omhoog gelegen, en vanmorgen is de voet niet dikker dan gisterenavond (de bult is hetzelfde gebleven) en ook niet blauw (da's toch positief volgens mij), maar het doet nog wel goed pijn. Nu maar hopen dat alles geneest zonder dat ik van dichtbij moet kennis maken met het Amerikaanse 'health care system'...