Au!
Gisteren was een 'eventful day' zoals ze hier zeggen, met helaas geen positief einde (voila, nu ben ik verzekerd van jullie aandacht). ;-)
Ik was 's ochtends met Joost en Bart naar Alamo Square gegaan om de verplichte foto van de huisjes te nemen. Het was een heel mooie dag (23 graden, stralend blauwe hemel), dus de foto's zijn zeker gelukt. Daarna zijn we terug gewandeld naar Hayes Valley, waar ik een 3-uur durende yoga-les had. Mijn klasgenootjes waren allemaal 'verlichte geesten' (lees: ze aten enkel biologisch geteelde groenten en fruit, droegen organisch verantwoorde kleding, maar kwamen toch met de auto naar de yoga-les), we moesten onze 'sacred place' in onszelf zoeken (helaas, ik heb niks gevonden), 'connecteren met onze baarmoeder', en nog meer van dat 'holistisch gewauwel'. Ik wist al na 5 minuten dat deze les niks voor mij was, maar ik ben toch braaf tot het einde gebleven. Goed gestretched ben ik dan naar Bart en Sofie gewandeld, om even met Sofie over de Folsom Street Fair te wandelen. Folsom Street Fair is net iets anders dan de doorsnee braderij, enkele honderdduizenden mensen verzameld in een zoektocht naar pijn en genot (en liefst een combinatie van de twee), grappig (en soms ook pijnlijk) om eens te zien.
En bij het naar huis vertrekken, ben ik er dan op 2 seconden in geslaagd te bereiken wat die mannen op de Fair de hele middag al probeerden te bereiken: pijn, heel veel pijn (helaas geen genot voor mij). ;-) Ik ben namelijk van de trap gevallen bij Bart en Sofie, en heb waarschijnlijk mijn linkervoet omgeslagen of de gewrichtsbanden daarvan goed verrokken. (Als je je tenen nog kan bewegen - ook al doet dat gigantisch veel pijn - is de voet toch niet gebroken?) Gelukkig waren Bart en Sofie er onmiddellijk bij met ijs en pijnstillers (hmm, pijnstillers, lekker). ;-) Dave is me komen ophalen met de taxi, en na een vreselijke rit ben ik thuis op de zetel gaan liggen met mijn voetje omhoog om in stilte wat pijn te lijden. Vannacht heb ik dan ook braafjes met mijn voetje omhoog gelegen, en vanmorgen is de voet niet dikker dan gisterenavond (de bult is hetzelfde gebleven) en ook niet blauw (da's toch positief volgens mij), maar het doet nog wel goed pijn. Nu maar hopen dat alles geneest zonder dat ik van dichtbij moet kennis maken met het Amerikaanse 'health care system'...
Ik was 's ochtends met Joost en Bart naar Alamo Square gegaan om de verplichte foto van de huisjes te nemen. Het was een heel mooie dag (23 graden, stralend blauwe hemel), dus de foto's zijn zeker gelukt. Daarna zijn we terug gewandeld naar Hayes Valley, waar ik een 3-uur durende yoga-les had. Mijn klasgenootjes waren allemaal 'verlichte geesten' (lees: ze aten enkel biologisch geteelde groenten en fruit, droegen organisch verantwoorde kleding, maar kwamen toch met de auto naar de yoga-les), we moesten onze 'sacred place' in onszelf zoeken (helaas, ik heb niks gevonden), 'connecteren met onze baarmoeder', en nog meer van dat 'holistisch gewauwel'. Ik wist al na 5 minuten dat deze les niks voor mij was, maar ik ben toch braaf tot het einde gebleven. Goed gestretched ben ik dan naar Bart en Sofie gewandeld, om even met Sofie over de Folsom Street Fair te wandelen. Folsom Street Fair is net iets anders dan de doorsnee braderij, enkele honderdduizenden mensen verzameld in een zoektocht naar pijn en genot (en liefst een combinatie van de twee), grappig (en soms ook pijnlijk) om eens te zien.
En bij het naar huis vertrekken, ben ik er dan op 2 seconden in geslaagd te bereiken wat die mannen op de Fair de hele middag al probeerden te bereiken: pijn, heel veel pijn (helaas geen genot voor mij). ;-) Ik ben namelijk van de trap gevallen bij Bart en Sofie, en heb waarschijnlijk mijn linkervoet omgeslagen of de gewrichtsbanden daarvan goed verrokken. (Als je je tenen nog kan bewegen - ook al doet dat gigantisch veel pijn - is de voet toch niet gebroken?) Gelukkig waren Bart en Sofie er onmiddellijk bij met ijs en pijnstillers (hmm, pijnstillers, lekker). ;-) Dave is me komen ophalen met de taxi, en na een vreselijke rit ben ik thuis op de zetel gaan liggen met mijn voetje omhoog om in stilte wat pijn te lijden. Vannacht heb ik dan ook braafjes met mijn voetje omhoog gelegen, en vanmorgen is de voet niet dikker dan gisterenavond (de bult is hetzelfde gebleven) en ook niet blauw (da's toch positief volgens mij), maar het doet nog wel goed pijn. Nu maar hopen dat alles geneest zonder dat ik van dichtbij moet kennis maken met het Amerikaanse 'health care system'...
posted by marijke at 8:14 AM
3 Comments:
Oei oei oei Marijke! En 't komt (natuurlijk) slecht uit nu je broer daar is op bezoek. Je zal het ook nooit anders zien. Hopelijk is snel weer alles in orde met de voet.
Dat klinkt pijnlijk. Maar goed hoog met die voet en ijs erop houden. Beterschap!
2 a 3 dagen met pootje in de lucht, stil houden en veel ijs erop, dat helpt!
Post a Comment
<< Home