Volgende Shift
Toen ik in april 2007 bij de Women's Community Clinic begon te werken, heb ik een 'commitment' van 6 maanden moeten geven, en die is nu afgelopen. Ik heb eens lang en diep nagedacht en heb beslist nog eens 6 maanden te blijven. Mijn collega's (die vast in dienst zijn bij het WCC) waren heel blij met dat nieuws, dus ik ga ervanuit dat ik het daar nog niet zo slecht doe.
Eigenlijk, om eens heel onbescheiden te zijn: ik doe het daar heel goed. Okay, ik heb nog steeds geen encyclopedische kennis van geslachtsziektes (al begint dat stilletjesaan te komen) of het Amerikaanse 'health care system', maar ik ben heel vriendelijk (daar heb ik hard op moeten oefenen, en ik ben dan ook heel trots dat ik nu word gezien als de 'friendliest front desk volunteer'), en uiterst efficient (ik verricht tijdens mijn shift het werk dat normaal gezien tijdens 2 shifts wordt gedaan). Niet dat dat laatste een enorme prestatie is, want ik vraag me geregeld af wat sommige andere vrijwilligers daar eigenlijk zitten te doen.
Een voorbeeldje. Mijn collega heeft vandaag 2 uur lang zitten huilen en de rest van de kliniek heeft daar 2 uur rond gestaan om haar te troosten. Wat was er gebeurd? Ze had de telefoon opgenomen, en had tegen die patient moeten zeggen dat we helaas geen afspraken meer hadden en dat ze naar de 'friday drop-in clinic' moest komen als ze deze week nog gezien wilde worden. Natuurlijk is dat niet leuk voor die patient, dat begrijp ik ook wel, ik vind dat ook niet fijn om te doen, maar het is nu eenmaal de realiteit van een 'free clinic' (veel te veel patienten en veel te weinig dokters om die allemaal te zien). Maar moet je daarom beginnen huilen (2 uur aan een stuk dan nog wel)? En ondertussen al het werk laten liggen (zodat ik het weer kan oplossen en je dus geen andere patienten kan helpen)? De tijd die je verdoet door te zitten janken, had je veel beter kunnen besteden aan patienten terugbellen, charts zoeken of labs klasseren. Of ben ik nu te streng? ;-)
Ik heb soms de indruk dat er meer tijd wordt besteed aan de vrijwilligers (handje vasthouden en constant aanmoedigen) dan aan de patienten, en naar mijn bescheiden mening zou dat andersom moeten zijn. Dus heb ik dat effe ter sprake gebracht vandaag. Wel grappig om de reactie daarop te zien, niemand had verwacht dat die getrouwde, niet-lesbische, op-kosten-van-haar-man-levende, buitenlandse, verzekering-hebbende vrouw (da's ongeveer hoe ze me hier zien) zo hard zou werken en zo weinig bevestiging nodig zou hebben. Heel hun getrouwde-vrouw-beeld naar de knoppen. ;-)
Toch wil ik er nog aan toevoegen dat het WCC echt heel goed werk verricht (de vaste werknemers vooral, en met zeer weinig middelen), en daarom heb ik ook beslist er nog eens 6 maanden te blijven. Ik heb echt het gevoel dat ik 'goed werk' doe (altijd interessant voor mijn 'karma'). ;-)
Eigenlijk, om eens heel onbescheiden te zijn: ik doe het daar heel goed. Okay, ik heb nog steeds geen encyclopedische kennis van geslachtsziektes (al begint dat stilletjesaan te komen) of het Amerikaanse 'health care system', maar ik ben heel vriendelijk (daar heb ik hard op moeten oefenen, en ik ben dan ook heel trots dat ik nu word gezien als de 'friendliest front desk volunteer'), en uiterst efficient (ik verricht tijdens mijn shift het werk dat normaal gezien tijdens 2 shifts wordt gedaan). Niet dat dat laatste een enorme prestatie is, want ik vraag me geregeld af wat sommige andere vrijwilligers daar eigenlijk zitten te doen.
Een voorbeeldje. Mijn collega heeft vandaag 2 uur lang zitten huilen en de rest van de kliniek heeft daar 2 uur rond gestaan om haar te troosten. Wat was er gebeurd? Ze had de telefoon opgenomen, en had tegen die patient moeten zeggen dat we helaas geen afspraken meer hadden en dat ze naar de 'friday drop-in clinic' moest komen als ze deze week nog gezien wilde worden. Natuurlijk is dat niet leuk voor die patient, dat begrijp ik ook wel, ik vind dat ook niet fijn om te doen, maar het is nu eenmaal de realiteit van een 'free clinic' (veel te veel patienten en veel te weinig dokters om die allemaal te zien). Maar moet je daarom beginnen huilen (2 uur aan een stuk dan nog wel)? En ondertussen al het werk laten liggen (zodat ik het weer kan oplossen en je dus geen andere patienten kan helpen)? De tijd die je verdoet door te zitten janken, had je veel beter kunnen besteden aan patienten terugbellen, charts zoeken of labs klasseren. Of ben ik nu te streng? ;-)
Ik heb soms de indruk dat er meer tijd wordt besteed aan de vrijwilligers (handje vasthouden en constant aanmoedigen) dan aan de patienten, en naar mijn bescheiden mening zou dat andersom moeten zijn. Dus heb ik dat effe ter sprake gebracht vandaag. Wel grappig om de reactie daarop te zien, niemand had verwacht dat die getrouwde, niet-lesbische, op-kosten-van-haar-man-levende, buitenlandse, verzekering-hebbende vrouw (da's ongeveer hoe ze me hier zien) zo hard zou werken en zo weinig bevestiging nodig zou hebben. Heel hun getrouwde-vrouw-beeld naar de knoppen. ;-)
Toch wil ik er nog aan toevoegen dat het WCC echt heel goed werk verricht (de vaste werknemers vooral, en met zeer weinig middelen), en daarom heb ik ook beslist er nog eens 6 maanden te blijven. Ik heb echt het gevoel dat ik 'goed werk' doe (altijd interessant voor mijn 'karma'). ;-)
posted by marijke at 8:03 PM
1 Comments:
Ok, k mag niet veralgemenen en ik weet dat een hoop studenten hier naast hun studies ook nog een jobke hebben, maar efficient werken hebben die nog nooit geleerd. Ze zitten wel uren achter hun boeken en aan hun huiswerk, maar voor de tijd die ze erin steken, komt er echt weinig uit.
Ik merk dat veel Amerikanen hard werken, in de zin dat ze enorm veel uren kloppen. Maar k heb niet het gevoel dat ze in die tijd veel doen. Dit is niet alleen mijn gevoel bij undergrad studenten, maar ook bij graduate studenten en scientists. Er wordt vooral veel gedaan alsof er gewerkt wordt.
Langs de andere kant, heb k vaker tijdens administratieve vakantiejobs, waar k de volledige job van iemand anders moest doen en minstens de helft van de tijd met mijn vingers zat te draaien. Misschien ben ik soms te efficient (ofschoon k dat niet denk, want k vind niet dat ik snel genoeg vooruit ga in het werk dat ik doe en dat ik veel tijd verspil).
Post a Comment
<< Home