30

Vandaag is het mijn dertigste verjaardag. Ik ben gewoon gaan werken, en heb geprobeerd op kantoor wat tijd in te lassen om met Belgie te skypen, wat niet echt gelukt is want het is er gigantisch druk. Op kantoor had Elizabeth voor mij een gepersonaliseerde cupcake meegebracht (met een grote roze 'M' in suikerglazuur bovenop), superlief. Na de kantooruren was er een drink voor mijn en Sarah's verjaardag (traditie op kantoor, elke maand worden de verjaardagen gevierd met wat flessen goede wijn en lekkere hapjes). 's Avonds had Dave gereserveerd bij Eos. We waren daar al eens eerder geweest en waren toen onder de indruk van het eten (en van de wijn natuurlijk, het is tenslotte een wine bar). En we werden ook vandaag niet teleurgesteld: De special 'red curry fish cake on a thai cucumber salad' was zalig (we hebben er nog een tweede besteld omdat de eerste zo ongelooflijk lekker was), de 'fresh goat cheese & shallot fondue with red & chiogga beets, candied walnuts and sourdough croutons' was yummy (als er geen mensen naast ons hadden gezeten, had ik het potje uitgelikt, zo lekker), en voor de 'grilled angus hanger steak with crispy fingerling potatoes, belgian ale sauce & cornmeal onion rings' maak ik graag een uitzondering op mijn bijna-geen-vlees-eter-policy. En toen moest het dessert nog komen: een trio van chocolade, een molten chocolate cake with salted caramel icecream (ja, daar was ik ook niet gek van) en een duo van sorbets (zure perzik en zoete peer, heel speciaal en heel lekker). Als er nog iemand durft beweren dat Amerikanen niet weten wat lekker eten is, die moet gewoon eens een weekje in San Francisco komen eten en zal overtuigd zijn van het tegendeel. Het was ook leuk om te zien hoeveel plezier de dessert chef in zijn werk had (wij zaten boven op de mezzanine en konden in de open keuken kijken).

Kortom, een zeer geslaagde dag, ware het niet dat ik 30 geworden ben... ;-)

Weer Praatje

Elke blogger uit Californie heeft er al minstens een post over geschreven, dus ik kan niet langer achterblijven, hier volgt een weerpraatje vanuit San Francisco. ;-)

We leven hier al bijna anderhalve week in shock omdat het veel regent bij ongelooflijk lage temperaturen. Ik ben vrijdag na het werk thuis gekomen en ik was nat tot op mijn vel ondanks het feit dat ik een paraplu bij had, en een regenjas met kap, fleece cardigan, trui, shirt en topje droeg. Het geld in mijn portefeuille in mijn handtas was zelfs nat! De hele stad lag bezaaid met kapotgewaaide paraplu's, heel treurig (ik vind dat altijd een aandoenlijk zicht, zo'n kapotgewaaide paraplu). En koud, ongelooflijk, temperaturen tussen 11 en 15 graden (ik weet het, da's niks vergeleken met Belgie, maar voor ons is dat ijskoud). Ik ben vrijdag een kwartier onder een hete douche gaan staan om een beetje te bekomen. Het verkeer in de stad zat ook muurvast, da's altijd als er hier een druppel regen valt, dus onze delivery pizza heeft er 45 minuten over gedaan om tot hier te geraken terwijl die normaal gezien op 20 minuten hier is (en die arme delivery man was doornat, we hebben hem maar een goede 'tip' gegeven).

Tijdens het weekend heeft het niet constant geregend en maandag was zelfs een mooie dag (we hebben de zon gezien). Maar vandaag was het weer bij het oude, regen regen regen. En dat zou zo blijven voor de rest van de week, al voorspellen ze vanaf zondag beterschap. Fingers crossed!

The Innocent Man

Op aanraden van Hilde, een van de lezers van mijn blog, heb ik The Innocent Man van John Grisham gelezen als mijn tweede boek van de maand januari. Tot hiertoe houd ik mijn goed voornemen vol, en we zijn toch al een maand ver in het nieuwe jaar, d'er zijn al veel mensen die hun goede voornemens terug hebben afgezworen. ;-)

Helaas ben ik veel minder enthousiast over dit boek dan over het eerste boek (The Kite Runner, van Khaled Hosseini). Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten, een primeur voor John Grisham die normaal gezien fictie schrijft, en vertelt over het proces van Ron Williamson die onschuldig op 'death row' heeft verbleven. Heel aangrijpend en tragisch, en toch had ik de hele tijd het gevoel dat Grisham dit verhaal heeft geschreven in opdracht van de 'anti-doodstraf-lobby' om hun versie van de feiten weer te geven en het publiek ervan te overtuigen dat de doodstraf niet menselijk is. Dat is hun goed recht natuurlijk, en het is mijn goed recht om me daaraan te ergeren. Ik heb mezelf dan ook moeten dwingen het boek uit te lezen, en heb me voor het merendeel van de 300 en nog wat pagina's stevig zitten opwinden. Gelukkig is het boek zo slecht geschreven dat ik anderhalf uur na afloop al moeite moest doen om me de details ervan voor de geest te halen, en vergeet je dus snel dat het zo'n tijdsverspilling was. ;-)

Geen aanrader dus, volgens mij, maar iemand anders kan daar een heel andere mening over hebben...

Company Party

In de Verenigde Staten wordt er veel belang gehecht aan de jaarlijkse 'company party', die meestal in de kerstperiode gehouden wordt. De uitnodiging komt compleet met 'dress code' en er worden handleidingen geschreven over wat je moet en wat je zeker niet mag doen. Met stip op 1: Nooit dronken worden op een company party! Ik wist dus helemaal niet wat te verwachten van onze company party, maar blijkbaar nemen Fransen feestjes iets minder strikt op dan Amerikanen...

Donderdagavond was het eindelijk feest voor ons. Plaats van het gebeuren was een restaurant in de stad dat we veel gebruiken voor onze tours. Het eten was niet spectaculair, maar de wijn was uitstekend (de baas had meer dan 40 flessen wijn meegebracht bij het diner met 37 mensen, waaronder Chateauneuf du Pape). Er werden spelletjes gespeeld, waarbij bleek dat wij in een zeer competitief team zaten en dus gewonnen hebben (weeral 2 Starbucks kommen en gift cards rijker). Er werd gedanst, en er werd in hoofdzaak gigantisch veel gedronken. Toen het restaurant sloot, zijn we met wat collega's naar een bar getrokken, en aangezien de baas besliste om ook daar de rekening volledig te betalen, heeft iedereen zich goed laten gaan. Ik ook, moet ik eerlijk bekennen. Maar 't was plezant, ongelooflijk, en de conversaties waren (voor zover ik me herinner) hilarisch! Gelukkig was Dave erbij om me naar huis te brengen, want vanmorgen toen ik naar het werk vertrok, was ik nog steeds dronken. En ik was niet de enige, iedereen die op het werk aankwam, had flessen water en pijnstillers bij. 't Was een gezellige boel op kantoor vandaag. Vooral toen bleek dat er foto's genomen zijn, die nu op de server staan, zodat iedereen nog wat kon nagenieten (of kon bedenken "Mmm, heb ik dat gedaan?"). ;-)

De Rij

Ik kan er helemaal gek van worden: Als ik een rij durf kiezen om aan te schuiven, gaat die plotseling veel trager vooruit dan de andere rijen. De cassiere die ik kies, krijgt terstond een zenuwinzinking; de peuter in het winkelwagentje voor mij begint oorverdovend te krijsen zodat de moeder het kind snel onder de arm neemt, de winkel verlaat, maar ondertussen wel die kar in de weg laat staan; de persoon voor mij begint een hele discussie over de prijs van een pakje kauwgom; de bejaarde in mijn rij wil perse 74 euro betalen in centjes;... U kent het gevoel ongetwijfeld wel. ;-)

Vanmorgen viel het me dan ook nog maar eens op hoe veel gedisciplineerder mensen in San Francisco in de rij aanschuiven. D'er zijn 2 kassa's bij Starbucks en er staat slechts 1 rij, en pas op het laatste moment (als er een kassa vrij komt) maak je een keuze. Daarom staat hier nooit iemand te vloeken op de mensen voor hem/haar, en worden er geen dodelijke blikken uitgewisseld tussen mensen die staan aan te schuiven. Ook aan bussen en trams wordt ongelooflijk gedisciplineerd aangeschoven, in rijen. Kan je je voorstellen dat er een mooie rij staat aan een Belgisch busstation?!

Als ik 's ochtends op mijn bus sta te wachten, kan ik daar echt van genieten. 't Wordt vooral leuk als de bus iets verder door rijdt dan normaal, dan zie je dat hele rijtje mooi opschuiven om in te stappen. Heerlijk. Ik ben toch echt wel met weinig tevreden. ;-)

MLK-Day

Vandaag is het Martin Luther King Day in de Verenigde Staten, een van die halve feestdagen (een ander voorbeeld is President's Day binnen enkele weken). Scholen, banken en overheidsinstellingen zijn gesloten, maar voor de meeste bedrijven en werknemers is het 'business as usual'.

Voor mij helaas ook, al had ik graag nog een extra dagje weekend gehad. Om 6.30 uur liep de wekker al af en ben ik naar beneden gesloft om een halfuurtje op de loopband te staan (heerlijk rustig in de gym, blijkbaar hadden veel mensen een dagje vrij, want normaal gezien is het daar om 6.35 uur vreselijk druk), daarna snel douchen en het huis uit zodat ik in de regen (!!!, het regent hier en het is vreselijk koud, slechts 11 graden celsius) op de tram kon wachten. 't Was wel lekker rustig bij Starbucks, toch een voordeel van die halve feestdag. En op het werk was het hectisch, zo heb ik het graag, anders zit ik me de hele dag af te vragen waarom ik opgestaan ben. ;-)

Jogging-Broek

Vandaag was het eindelijk zover, ik heb een typisch San Francisco verschijnsel overgenomen (misschien zie je dit ook in andere steden in Amerika), eentje waarvan ik nooit had gedacht dat ik eraan zou toegeven: Ik ben vanochtend in joggingbroek op coffee run geweest! ;-) Laat me het uitleggen...

Veel vrouwen gaan hier tijdens het weekend 's ochtends in joggingbroek en t-shirt koffie halen, dat is iets wat ik in Belgie nooit gezien heb (ik heb nog nooit iemand pistolets zien halen bij de bakker in een joggingbroek, in Schoten gebeurt dat niet). In de zomer worden er natuurlijk flipflops bij gedragen, in de winter (lees: als het kouder is dan 15 graden) mottige ugg's. De joggingbroek is bij voorkeur 'velvet' en d'er moet een tekst op de bips gedrukt staan ('juicy' draagt de voorkeur weg omdat Juicy Couture een zeer bekend en duur merk is, maar andere rommel mag ook, 'don't touch' enzo afhankelijk van de graad van marginaliteit van de eigenares). Nog in geen honderdduizend jaar zal je mij betrappen in een broek met 'juicy' (of eender welke tekst) op mijn poep, en ook ugg's zal ik nooit van mijn leven aantrekken. Maar ik heb me twee weken geleden een fleece joggingbroek gekocht (bij American Eagle in de solden voor $19.95, zonder tekst op de bips) en ik ben bekeerd. Die broek is zo buitengewoon comfortabel, ik zou die nooit meer willen uitdoen. I present to you: My pants! ;-)

Tot vandaag had ik mijn broek enkel binnenshuis gedragen, maar vanochtend kreeg ik enorm veel zin in koffie (en wij hebben geen koffiezet, enkel Starbucks), dus ben ik in alle vroegte het appartement uitgeslopen in mijn fleece broek (die ik natuurlijk weeral aan had) en vest, op flipflops (koud, niet te geloven, misschien moet ik mijn mening over die ugg's ook maar herzien) en naar Starbucks gewandeld.

En toen ik met mijn grande non-fat mocha with whipped cream terug naar het appartement wandelde, bedacht ik me opeens dat ik hier eigenlijk toch wel goed geintegreerd ben... ;-)

Superbowl 2008

Op 3 februari is het weer zover: Superbowl! De hoogdag voor elke zichzelf respecterende American Football fan, waar ik mijzelf zeker niet bij reken. Ik ben erin geslaagd tijdens ons verblijf in San Francisco nog nooit een American Football wedstrijd te zien, zelfs niet op televisie. En geloof me dat dat een hele prestatie is in deze weken voor de Superbowl nu elke zender American Football op het programma heeft staan. Ook dit jaar zal ik het feestje weer moeten missen, aangezien Dave en ik dat weekend in Sonoma Valley zitten (ik ga daar mijn verdriet om mijn dertigste verjaardag wegdrinken).

En toch weet ik veel over American Football: Ik weet bijvoorbeeld dat de 'quarterback' (geen idee wat die op het veld doet, maar volgens kenners is het een zeer belangrijke speler) van de Dallas Cowboys Tony Romo is, en hij heeft een relatie met Jessica Simpson (zangeres en blonde bimbo). Jessica mag echter niet meer naar de wedstrijden van haar lief komen kijken, want als zij in de tribune zit, kan Tony zich niet concentreren en verliezen de Cowboys. Daarom spelen de Cowboys straks niet in de Superbowl, ze hebben vorig weekend namelijk verloren van de New York Giants. En da's niet omdat Jessica in de tribune zat (nee, zij was wijselijk thuis gebleven omdat ze de woede van de Dallas Cowboys fans niet op haar nek wou halen, moesten die verliezen), maar wel omdat de New York Post (een krant) een look-alike van Jessica in de tribune had gezet om Tony te 'jinxen'. American Football, het heeft zo z'n charmes! ;-)

The Geeks Have Left The City

Het is weeral voorbij, MacWorld 2008. The geeks have left the city, en wij beginnen stilletjesaan te bekomen van de doorstane emoties. ;-) Enkele tienduizenden mensen (minstens 80% daarvan mannen) die voor een volledige week achter de hoek komen wonen, dat is niet niks: Lange rijen 's ochtends bij Starbucks, veel afval rond het Moscone Center (heel veel fastfood-verpakkingen), en veel verdwaalde 'geekjes' in de stad. Tientallen keren is me deze week gevraagd: "How do I get to the Apple store?". Nu moet je weten dat de Apple store 2 blokken van het conventiecentrum vandaan ligt, da's ongeveer 100 meter in vogelvlucht. Ik dacht dat je met een iPhone routebeschrijvingen kon opzoeken, maar blijkbaar werkt die technologie nog niet perfect. ;-)

Na de editie van vorig jaar, met de aankondiging van de iPhone, was dit eigenlijk maar een vervelende editie. Geen wereldschokkende mededelingen (tenzij je een super-platte laptop een nieuwtje vindt), en volgens kenners (Dave, mijn eigenste geekje) was zelfs de keynote niet veel soeps. Volgend jaar beter, Steve (Jobs), begin misschien al eens met een andere trui aan te doen, dat zou alleszins heel wat krantenkoppen opleveren...

American Idol

Als ik de kijkcijfers mag geloven, ben ik blijkbaar de enige die er blij mee is, maar American Idol is gisteren weer begonnen! Kijkcijfers tonen aan dat gisteren de slechtste opening ooit was voor de show (13% minder kijkers dan vorig jaar), hiermee bleef het toch wel het bestbekeken programma op dinsdagavond.

Heerlijk, die eerste afleveringen waarin velen zich geroepen voelen en slechts weinigen uitverkoren worden. Zalig, de reactie van de juryleden op sommige kandidaten (hun gelaatsuitdrukkingen spreken boekdelen, ze hoeven zelfs geen commentaar te geven). Schitterend, het commentaar van Simon Cowell (als kandidaat niet leuk om te horen waarschijnlijk, maar hij slaat altijd de nagel op de kop). Prachtig, de teleurstelling op de gezichten van kandidaten als blijkt dat ze niet door mogen naar de volgende ronde. En ja, de vreugde van kandidaten die wel door gaan naar de volgende ronde is ook leuk om te zien, maar verbleekt bij het leedvermaak met de niet zo gelukkige kandidaten. ;-)

Goed Voornemen

Een van mijn (goede) voornemens voor 2008 was ervoor zorgen dat mijn ambetante collega ontslagen werd. En kijk, het is maandag 14 januari en het is al zover! ;-) Ik had er weinig mee te maken, al had ik voor mijn vakantie wel gezegd dat ik dacht dat hij niet de geschikte persoon was voor die job (dezelfde als de mijne) en dat ik niet met hem samen kon werken. En nu zijn ze zelf ook tot die conclusie gekomen. 't Is een hele lieve jongen (super-sociaal en heel uitbundig, helemaal het tegenovergestelde van mij), maar een beetje aan de trage kant (en hij heeft nochtans een universitair diploma!, mijn gedacht van Amerikaanse universiteiten is er niet beter op geworden). Hij kon de hoofdzaken niet van de bijzaken onderscheiden, en maakte blijkbaar nog steeds veel fouten in de quotes (zo zat hij soms uren naar een restaurant te zoeken waar de mensen 's middags konden lunchen, terwijl dat voor de meeste tours een van de minst belangrijke zaken is). Natuurlijk vind ik het wel erg voor hem, 't is de eerste keer dat hij ontslagen wordt (al heb ik zo'n voorgevoel dat het niet de laatste keer zal zijn) en hij was helemaal de kluts kwijt. Dus ben ik er nog iets mee gaan drinken en heb geprobeerd hem aan zijn verstand te peuteren dat hij niet voor deze job gemaakt was, dat hij beter iets makkelijker zoekt, helaas vindt hij zelf dat hij voorbestemd is voor grootse zaken (dus ik vrees dat hij nog vaak teleurgesteld zal worden).

In de voormiddag ben ik zelf bij de bazen geroepen, maar gelukkig alleen goed nieuws voor mij: Ze willen dat ik er nog wat andere taken bij neem (waarvoor je die neurotisch perfectionistische persoonlijkheid van mij nodig hebt). Mijn baas zei trouwens dat ze me graag wilden klonen (zodat ze nog iemand als mij zouden hebben voor die job), ik heb beslist om dat maar als een compliment op te vatten. ;-) Eigenlijk had ik een loonsverhoging moeten vragen, bedenk ik me nu...

Mavericks

Al weken werden de weersvoorspellingen in Half Moon Bay, enkele kilometers ten zuiden van San Francisco, aandachtig gevolgd door duizenden mensen. En gisteren was het dan eindelijk zover: De condities waren perfect voor Mavericks Surf Contest, een "big wave surf contest". En met "big" bedoelen ze hier golven van 6 tot meer dan 12 meter hoog. Spectaculair om te zien hoe die mannen daar met hun surfplankje naartoe peddelen en dan proberen een zo mooi mogelijke rit in die golf te maken! Het heeft bijna geen zin om als toeschouwer op het strand te gaan staan aangezien deze golven ongeveer 800 meter buiten de kust gevormd worden, en je dus bijna niks kan zien vanaf het strand. Maar daar is iets op gevonden: je kon het hele evenement live volgen op MySpace (mijn eerste bezoek ooit aan MySpace trouwens!). Je kan het hier bekijken: Mavericks. Volgens mij moet je een beetje gek zijn om hieraan deel te nemen, maar het is wel prachtig om te zien.

Mijn Trouwring

Een waarschuwing: Als je customer service of kwaliteitsproducten zoekt, koop dan nooit juwelen bij Nico Taeymans.

Dave en ik hebben onze trouwringen (en enkele andere juwelen) daar gekocht, omdat we allebei vinden dat hij mooie dingen maakt en omdat we ervan uitgingen dat we voor die prijs zeker goede kwaliteit zouden krijgen (een trouwring is tenslotte toch bedoeld om levenslang mee te gaan). Blijkbaar denkt men daar bij Nico Taeymans anders over: Na een jaar en twee maanden was mijn trouwring al stuk (misschien is dat in hun ervaring de gemiddelde duur van een huwelijk dezer dagen)! En geloof mij, ik ben er uiterst voorzichting mee geweest: ik ga er niet mee in de douche of het zwembad, was er niet mee af,... Maar het applaus tijdens de musical Spamalot in New York was er te veel aan, 's avonds was mijn ring helemaal vervormd (twee ringetjes waren ovaal, de derde was nog rond, en ze stonden uit elkaar terwijl ze eigenlijk tegen elkaar moeten liggen, afschuwelijk om naar te kijken en onmogelijk om terug aan te doen). Ik was woest (to say the least) en heb onmiddellijk een mailtje naar Taeymans gestuurd (herschreven door Dave want die vond dat mijn bewoordingen te grof waren), en daar hebben ze er 10 (!!!) dagen over gedaan om me te laten weten dat ze mijn mail gekregen hadden en dat ik de ring mocht binnenbrengen voor reparatie. Na een hele organisatie hebben vrienden de ring mee naar Belgie genomen (de suggestie om de ring per post op te sturen vond ik ronduit belachelijk, De Post slaagt er zelfs niet in om kerstkaartjes te leveren) en in de winkel binnengebracht, in oktober.

Tijdens onze vakantie in december wou ik dan de ring gaan ophalen (ondertussen liep ik hier in Amerika rond zonder trouwring terwijl de man waarmee ik op stap ging wel een trouwring aanhad, wat ons de nodige rare blikken opleverde), en wat blijkt tijdens ons eerste bezoek? De ring was niet helemaal gerepareerd (de ringetjes waren terug aan elkaar gezet, maar de reden waarom de ringetjes waren losgekomen, was niet aangepakt)! Na nog een week wachten, heb ik hem dan eindelijk terug gekregen. En weet je wat de winkeldame zei? "Ik vind hier precies geen prijs voor de reparatie." Dat zou er nog bij moeten komen: Mijn trouwring gaat stuk door hun foutief ontwerp (te zwakke verbindingen), ze beschuldigen mij ervan dat ik mijn vinger tussen de deur heb gestoken om die ring kapot te krijgen (dat was ik nog vergeten te vertellen, dat was volgens hen de enige manier waarop dit had kunnen gebeuren, kan je je voorstellen dat je je vinger tussen de deur steekt enkel en alleen om je trouwring kapot te krijgen, en dat je vinger daarna nog in tiptop conditie is zoals de mijne nog steeds is) en dan zouden ze nog het lef hebben om mij een rekening voor te schotelen?! Ik ben nog net uit de winkel geraakt zonder te roepen of mensen fysiek leed te bezorgen, maar het heeft me moeite gekost. ;-)

Ik heb lang nagedacht of ik deze post zou schrijven of niet, en ik heb beslist om het toch te doen, niet omdat ik graag negatieve dingen schrijf (als Nico Taeymans dit goed had aangepakt, had ik er zeker ook over geschreven) maar omdat dit iets is dat mij geraakt heeft (nooit gedacht dat ik zo gehecht zou raken aan mijn trouwring, en nu kan ik er bijna niet meer naar kijken zonder te denken aan al die miserie die we er al mee gehad hebben). Nooit zal ik daar nog iets kopen, jullie mogen natuurlijk doen wat jullie willen maar bezint eer ge begint...

The Kite Runner

Een van mijn voornemens voor het nieuwe jaar is om tenminste 2 boeken per maand te lezen. Waarom twee? Wel, ik heb ergens gelezen dat je concrete doelstellingen moet maken, en geen vage (zoals 'meer lezen'), dus daarom zeer concreet twee boeken per maand. ;-)

En ik ben goed begonnen: het is nog maar 8 januari en ik heb mijn eerste boek voor dit jaar al uit. Volgens mij meteen ook het beste boek dat ik dit jaar ga lezen: The Kite Runner van Khaled Hosseini.

Korte inhoud: 2 jongens uit verschillende klassen groeien samen op in Kaboel, maar worden uit elkaar gedreven door een vreselijke gebeurtenis, en ondertussen wordt ook nog even een overzicht gegeven van de geschiedenis van Afghanistan. Prachtig geschreven (verteld in de eerste persoon zodat je je heel nauw betrokken voelt bij het verhaal), ontroerend (ik heb het boek verschillende keren moeten wegleggen omdat ik even een traantje moest wegpinken, ik wou namelijk niet huilen want ik zat op het vliegtuig), en geen al te happy end maar toch genoeg ruimte voor hoop.

Een echte aanrader! Let wel: Ik heb het boek in het Engels gelezen en heb er geen idee van of de Nederlandse vertaling goed is. Suggesties voor andere boeken zijn welkom...

Thuis

Gisterenavond om 10.30 uur openden we de voordeur van ons appartementje in San Francisco, home at last! Met 3 uur vertraging: 2 opgelopen in Washington DC omdat de vlucht gedelayed werd (langs de ene kant was dat een geluk, want zo haalden we die vlucht nog wel terwijl we die anders gemist zouden hebben), en eentje opgelopen in SF omdat de bagage nergens te vinden was. Gezellig. De luchthaven in SF was trouwens een grote chaos, ze zijn blijkbaar nog niet bekomen van de storm die er vorige vrijdag over getrokken is (ons zwembad trouwens ook niet, dat is precies een slagveld, veel takken en zand erin).

En wie zat er vanochtend om 4.30 uur al klaarwakker in de zetel? Ja hoor, ikke. Ik denk dus dat ik een jetlagje heb opgelopen, hopelijk gaat die snel weer over.

Solden

Gisteren begon de koopjesperiode in Belgie, en gezien de lage dollarkoers was dat mijn enige kans om kleren of schoenen te kopen (buiten de solden kunnen wij, arme mensen die in dollars uitbetaald worden, ons dat niet meer permitteren). ;-) Samen met een vriendin was ik naar Antwerpen getrokken, waar we snel beslist hebben om onze shopping-trip om te zetten naar een coffee-drinking-trip omdat het veel te druk was in de stad en ook (volgens mij dan toch) veel te koud om buiten te komen (ik ben die temperaturen niet meer gewend). Niks gekocht dus, maar wel een bezoek gebracht aan de nieuwe Stadsfeestzaal, een shopping center dat in San Francisco niet zou misstaan. En vandaag was ik nog even met mijn mama wat winkels gaan bezoeken, met als resultaat: geen soldekes gekocht, maar ik ben erin geslaagd het enige voorwerp in die winkel te kopen waar zelfs geen 10% af ging, een nieuwe handtas. Ik zal het wel nooit leren, het solden-principe. ;-)

Onze Beste Wensen

Ik ben hier weer hopeloos te laat mee, maar dat wil niet zeggen dat onze beste wensen voor het nieuwe jaar minder gemeend zijn. Het wil gewoon zeggen dat wij het hier nog steeds uitstekend naar onze zin hebben, en er dus geen tijd overblijft om te bloggen. Aan iedereen: een uitstekend 2008, dat het een fantastisch jaar mag worden, vol liefde & geluk, in goede gezondheid!

2008 wordt voor ons (waarschijnlijk) het laatste jaar in San Francisco, dus wij gaan een druk jaar tegemoet: nog zoveel te zien en doen in Amerika (we gaan nog wat reisjes maken zodat ik daarover kan bloggen want mijn alledaagse leven is natuurlijk saai geworden nu ik full-time werk), bezoek ontvangen bij ons (en van die mensen ook SF-aanhangers maken), genieten van het wonen in die heerlijke stad (heb nu al heimwee, dat belooft voor als we terug in Belgie wonen), en ondertussen toch stilletjesaan terug richting Belgie beginnen kijken. 2008 wordt leuk! :-)