Starbucks

Vanochtend was een slecht begin van de dag: Ik was wakker om 7 uur (en ja, ik weet dat normale werkende mensen om 7 uur opstaan, maar ik ben geen werkende mens en dus zou ik graag wat langer slapen), mijn buikspieren deden ongelooflijk veel pijn (heeft verder niks met deze post te maken, maar ik wou gewoon effe vermelden dat ik woensdag buikspieroefeningen gedaan heb omdat ik wel heel trots ben op mezelf, nu enkel de moed nog vinden om ze ook vandaag weer te doen), Dave lag nog lekker te slapen (dan heb ik zo'n zin om die 'per ongeluk toevallig' wakker te maken omdat ik daar jaloers op ben, maar tenzij d'er een bom ontploft naast zijn bed is die niet wakker te krijgen), het regende (zo'n vieze 'is het nu regen of hangt de mist laag vandaag' drizzle) en d'er kwam een bijzonder irritant-luid-hoog gepiep van buiten (het klonk als een hysterisch auto-alarm) waardoor ik schele koppijn kreeg (niet de mooiste omschrijving maar wel de enige juiste). Dit allemaal maar om te zeggen dat ik mijn ochtendkoffie echt wel verdiend had...

Dus toen wij om 9.30 uur in Starbucks zaten en ik mijn mocha with whipped cream voor mij had staan, dacht ik dat het ergste achter de rug was, maar nee hoor, dit kon er ook nog wel bij: Re-branding bij Starbucks! Het was al een tijdje aan de gang, maar vandaag besefte ik dat mijn talloze klaag-mails niet zullen helpen: Het vertrouwde Starbucks-groen is definitief verdwenen en vervangen door het allerlelijkste bruin dat je je kan indenken. Op zich heb ik niks tegen de kleur bruin (ik sta er best goed mee), maar ze hebben ook het logo veranderd (en het nieuwe logo ziet er bijzonder onappetijtelijk uit, wat volgens mijn bescheiden mening nooit goed is voor eten of drinken, 't zou wel het perfecte logo zijn voor ingeblikte vis). Hier kan je meer lezen over het Starbucks-logo. Mijn kopje troost zal nooit meer hetzelfde zijn (snif, snif). ;-)

Stilletjes

Dave en ik zitten nu al vier maanden in onzekerheid over onze toekomst: De eerste drie maanden wisten we alleen maar dat er 'iets' op til was maar werd er niks meer gezegd door het bedrijf, en sinds een maand weten we dat Dave ontslagen wordt. Dan zou je toch denken dat het bedrijf dit zo snel mogelijk wil afhandelen? Maar nee, ze nemen er weer hun tijd voor. "Woensdag weten we iets, nee toch niet, vrijdag weten we iets, nee 't zal niet voor vandaag zijn, maandag nog eens proberen." En ja hoor, na vier weken werd er weer een meeting gepland waarin nog maar eens niks nieuws werd verteld (of toch wel, ze hebben een relocation firma gehuurd, en die vragen ons nu naar de vertrekdatum, maar die hebben we nog niet,...). Dat leidt hier thuis ook tot gezellige discussies: Ik ben namelijk nogal voor de directe aanpak, terwijl Dave een groot voorstander van diplomatie is (hij is wat ouder en gezapiger natuurlijk). ;-)

En ondertussen staat ons leven zo goed als stil: we kunnen niks plannen aangezien we niet weten waar we wanneer gaan zijn, en zijn helemaal afhankelijk van dat rot-bedrijf. Voor anderen lijkt het alsof we al vier maanden op vakantie zijn, maar ik kan je verzekeren dat dat niet het geval is. Elke vraag leidt tot discussies, elke afspraak wordt gevolgd door 'als we hier nog zijn natuurlijk'. Binnenkort loopt de lease van ons appartement af, dus op 30 juni staan we op straat (gelukkig hebben onze vrienden hier al zetels of zelfs hele logeerkamers aangeboden). Maar we willen hier natuurlijk ook niet weg voor alles is afgehandeld.

Langs de ene kant wil ik nog zo lang mogelijk hier blijven en genieten van San Francisco (al wordt er de laatste tijd niet veel meer genoten, d'er is iets teveel stress), langs de andere kant zou ik liefst morgen op een vliegtuig stappen naar Belgie en daar verder gaan met mijn leven. 't Is namelijk heel moeilijk een job en een huis te zoeken in Belgie terwijl ik in San Francisco zit en niet weet wanneer ik in Belgie zal zijn. "Ja, ik ben geinteresseerd in dat huis, kan u het even van de markt nemen tot ik ernaar kom kijken? Tja, wanneer dat juist zal zijn, is moeilijk te zeggen. Ik gok op eind juni." ;-)

En daarom is het dus wat stilletjes op mijn blog: Ik heb geen zin om jullie met mijn gezaag en geklaag te vervelen, dus zeg ik liever niks. Behalve dan vandaag.

Two Year Anniversary

Vandaag (27 mei) waren Dave en ik 2 jaar getrouwd, en we hebben dat zonder veel toeters en bellen met ons tweetjes gevierd. Een brunch bij The Butler and The Chef, een diner bij Range, en voor de rest bijzonder weinig spectaculaire dingen (een rustig dagje met ons tweetjes dus, zoals we er tegenwoordig heel veel hebben).

Ik heb mijn bericht van verleden jaar nog eens opgezocht, en toen heb ik blijkbaar een foto van ons beiden gepost (iets wat maar zeer uitzonderlijk gebeurd aangezien wij bijna nooit foto's van onszelf nemen). Dit jaar dus weer eentje: wij tweetjes maar dan een jaartje later, in Yosemite NP...

Caltrain - Bart

Ons Ikea-servies begint na 8 jaar dagelijks gebruik wat krasjes te vertonen, dus moet ik op zoek naar een nieuw servies. Mijn idee om gewoon hetzelfde servies te halen in Ikea is helaas onmogelijk want dat servies is niet meer te krijgen (of alleszins niet in een kleur die ik mooi vind). Dus moet ik ergens anders op zoek naar vervanging...

Vanmorgen wou ik dus naar The Shops at Tanforan in San Bruno om daar eens rond te kijken. Ik stap om 8.19 uur op Caltrain, rijd naar San Bruno, stap uit en sta op het perron in 'the middle of nowhere'. Wat heel raar is want het shoppingcenter zou vlak naast de sporen moeten liggen. Ik denk bij mezelf: "Ge hebt u weer vergist, Marijke, het shoppingcenter zal in San Mateo liggen." (Al die 'San' steden rond San Francisco zijn voor mij allemaal hetzelfde.) San Mateo ligt enkele stations verder. Ik koop dus een nieuw ticket, wacht op de volgende trein en rijd verder naar San Mateo. Ik stap uit en zie weer geen shoppingcenter liggen (en geloof mij, shoppingcentra zijn hier zo groot dat je die moeilijk kan missen). Ik heb geen zin om weer een nieuw ticket te kopen en verder naar San Carlos te rijden om te zien of ik daar een shoppingcenter kan vinden, dus ik wacht op de trein naar San Francisco en rijd terug naar huis. Thuis aangekomen kijk ik op internet om uit te zoeken in welke "San' het shoppingcenter ligt, en wat blijkt? Ik was correct in San Bruno, alleen ligt het shoppingcenter naast de Bart-sporen en niet naast de Caltrain-sporen! Oops, ik ben met mijn slaapkop op het verkeerde transportmiddel gestapt. Foutje. ;-) Volgende week (hopelijk) beter...

'k Zag vier beren...

Mei is de ideale maand om watervallen te bewonderen in de National Parks Yosemite, Sequoia en Kings Canyon. Het vele smeltwater van de sneeuw zorgt ervoor dat de watervallen op hun grootst zijn. Heel indrukwekkend om te zien, en te horen vooral. Heerlijk verfrissend ook als je in de 'spray' van de waterval staat.

Lower & Upper Yosemite Falls

Super-klassieke Yosemite foto: Tunnel View (die boom op de voorgrond mogen ze voor mijn part omhakken, die verpest de hele foto) ;-)

Mei is ook de ideale maand om rond te wandelen in de National Parks. De temperatuur is nog redelijk, de sneeuw is gesmolten (of opgeruimd) en de meeste trails zijn terug geopend voor het publiek. Als het natuurlijk 35 graden celsius is, zoals maandag, wordt er niet veel gewandeld en vooral Dave was heel gelukkig met de airco in de auto.

Mei is ook de ideale maand om beren te zien in de National Parks. Ze zijn net ontwaakt uit hun winterslaap, zijn extreem hongerig en dus bijzonder actief (op zoek naar voedsel). Ik zal eerlijk toegeven dat ik een beetje schrik had om een beer tegen te komen tijdens onze wandelingen, en vanuit de auto dacht ik ook altijd dat ik 'iets' zag. Je wordt ook gewaarschuwd: Ga niet lopen als je een beer ziet, probeer de beer weg te jagen door lawaai te maken, denk niet 'hoe schattig' als je een klein beertje ziet maar denk 'shit, daar hoort een grote moeder bij', laat geen eten in de auto liggen,... Dus toen ik in Sequoia NP aan de linkerkant van de weg in het bos een beer zag wandelen, was ik niet zeker of ik het goed gezien had, maar toen ik 2 seconden later naar rechts keek en beneden in de wei een moederbeer met zomaar even drie kleintjes zag, ben ik toch beginnen roepen dat Dave de auto aan de kant moest zetten. Hij dacht natuurlijk dat ik spook-beren zag, maar moest me toch gelijk geven toen hij de beestjes zelf zag. Zo'n idyllisch tafereel: mama-beer met drie baby-beertjes, op veilige afstand in de wei. ;-) (Met onze nieuwe camera hadden we zeker mooie foto's kunnen nemen, maar helaas, de nieuwe camera werd toen net geleverd in San Francisco.)

Twee beren in de wei (ja, die kleine vlekjes in het midden van de foto zijn beren, trust me)

Yosemite NP - Sequoia NP

Wij vertrekken maandagochtend voor wat waarschijnlijk onze laatste reis in de VS zal worden: van San Francisco naar Yosemite NP, verder naar Sequoia NP en eventueel Kings Canyon NP en terug naar San Francisco, op drie dagen. 't Wordt dus een blitsbezoek, om een eerste indruk van de parken te krijgen, met toch een beetje de veronderstelling dat ze er niet in zullen slagen ons begin juni te repatrieren en dat we dus nog eens terug kunnen gaan als de Tioga Road open is.

Op de Yosemite NP website staat momenteel te lezen dat er geen openingsdatum voor Tioga Road bekend is, maar dat de hele weg sneeuwvrij gemaakt is en men bezig is met de herstellingswerkzaamheden. Fietsers mogen al wel de hele road volgen, al liggen er nog 26 'avalanche zones' (gebieden met potentieel lawine-gevaar) langs de weg. Ik denk dat ze niet graag fietsers zien in Yosemite. ;-)

Maandagnacht overnachten we in de Hounds Tooth Inn (Oakhurst), en dinsdagnacht in The Plantation, met 'Gone With The Wind'-thema. Hoe dikwijls gaan we "Frankly, my dear, I don't give a damn" tegen elkaar zeggen in de tweede B&B?! ;-) Voor een keertje laten we de laptop eens thuis, dus bericht volgt als we terug in San Francisco zijn.

(Eindelijk) Gay Marriage

Californie is sinds gisteren de tweede staat in de USA waar 'same sex couples' kunnen trouwen, en dat zorgt hier voor heel wat vreugdetaferelen.

In februari 2004 besliste Gavin Newsom, toen toch al een maand burgemeester van San Francisco, om 'marriage licenses' uit te reiken aan homosexuele en lesbische koppels die wilden trouwen. Op minder dan een maand tijd werden duizenden 'same sex couples' in de echt verbonden, tot 's nachts werd er doorgewerkt om iedereen getrouwd te krijgen. Volgens vele Amerikanen is dit een van de belangrijkste redenen waarom toen opnieuw Bush en geen democraat in het Witte Huis werd gekozen. In augustus 2004 werden al deze huwelijken ongeldig verklaard. De stad San Francisco en enkele koppels spanden een procedure aan bij het Supreme Court of California, en ze hebben nu gelijk gekregen. In zijn motivatie zei Ronald George, de republikeinse (!!!) voorzitter van het Supreme Court, dat 'alle Californiers het fundamenteel en grondwettelijk recht hebben een familie te vormen, zonder discriminatie van geslacht'.

Helaas is dit niet het laatste woord dat hierover gezegd wordt. Tegenstanders willen een grondwetswijziging om het huwelijk enkel toe te staan voor heterosexuele koppels. Waarschijnlijk wordt daar in november over gestemd. Maar voor het zover is, zullen er hier heel wat huwelijksfeestjes georganiseerd worden (en da's heel goed voor de Amerikaanse economie)...

Tropisch San Francisco

Vandaag was de warmste 15 mei ooit in de geschiedenis van San Francisco: 35,5 graden celsius (oftewel 95 graden fahrenheit, we haalden bijna '3-digit-temperatures'). Blijkbaar ligt er een groot hogedrukgebied boven Zuid-Oregon (de staat boven Californie) dat de constante oceaanbries tegenhoudt, zeer uitzonderlijk. Het was dan ook vreselijk warm, zelfs het kleine beetje wind voelde heet aan. Geen weer om te gaan werken (maar dat moest natuurlijk ook niet), maar ook geen weer om aan het zwembad te liggen of een wandeling te maken. Als je buitenkwam, liep je precies op een muur van warmte. Het enige dat je kon doen, was binnenblijven met de ramen en gordijnen gesloten, niet teveel bewegen, veel drinken en geregeld een emmer Haagen Dasz ijs naar binnen lepelen.

Vanochtend om 7 uur wandelde ik naar Starbucks, en van de gebruikelijke ochtendbries was niks te merken (zelfs toen was het al 20 graden). En vanavond hebben we de tram genomen naar Ocean Beach om naar de zonsondergang te gaan kijken (ah ja, er hangt voor een keer eens geen mist, je kan de zonsondergang effectief zien), en aan zee was het iets frisser (25 graden), en heel gezellig druk. Het is nu 22.30 uur en nog steeds 27 graden in de stad, terwijl het hier normaal gezien 's avonds enorm afkoelt.

Wel heel grappig om te zien: Inwoners van San Francisco blijven een trui en sjaal meezeulen, zelfs als het 35 graden is en de weerman zegt dat het nog wel enkele dagen zo zal blijven. Je weet tenslotte nooit in San Francisco, de temperatuur zou zomaar ineens 20 graden kunnen zakken. ;-)

Outlet Shopping

Gisteren zijn Dave en ik, voor de laatste keer waarschijnlijk, gaan outlet shoppen in Gilroy. We hebben ons serieus laten gaan, en zijn o.a. de trotse eigenaars van nieuwe handdoeken, een heleboel nieuw keukengerief (nu nog uitzoeken hoe dat allemaal werkt), nieuwe loopschoenen (zodat ik mijn oude kan gebruiken als wandelschoenen), een nieuwe portefeuille (mijn oude is meer dan 12 jaar oud, en zelfs nu kan ik het niet over mijn hart krijgen hem weg te gooien),... Onze credit card zal nog wel enkele dagen nodig hebben om te bekomen van het avontuur. ;-)

En vandaag was de eerste dag van de voorspelde hittegolf in San Francisco en omstreken. 29 graden haalden we, maar gelukkig stond er nog een briesje zodat het niet te warm aanvoelde (ik heb vanochtend zelfs nog even aan het zwembad gelegen). Voor morgen worden temperaturen tot 33 graden voorspeld, zonder wind helaas. Volgens kenners leiden deze hoge temperaturen ook tot meer moorden in de Bay Area, dus daar wordt nu ook een overzicht van bijgehouden. Je zou denken dat mooi weer mensen gelukkig en vriendelijk maakt, maar da's blijkbaar niet het geval.

O ja, we kregen een typisch Amerikaanse auto mee voor onze shoppingtocht: een Ford Mustang! Groot, lelijk, luid, enorm veel benzine zuipend,... maar gelukkig met een grote koffer. ;-)

Kaboom on a Foggy Night!

Zaterdag was er het jaarlijkse Kfog Kaboom festival aan pier 32 (vlak tegenover het appartementencomplex waar wij wonen), met als traditionele afsluiter: vuurwerk. Nu ben ik geen grote fan van vuurwerk: het maakt teveel lawaai, het licht is te fel en d'er komen veel te veel mensen op af. Maar zaterdagavond zijn we toch even naar Embarcadero gewandeld om een kijkje te nemen, en ik was blij dat we dat gedaan hebben. Het was namelijk enorm mistig (typisch San Francisco) waardoor lawaai en licht gedempt werden en minder mensen dan gewoonlijk zich buiten hadden gewaagd. Een vuurwerk op mijn maat! ;-) Het zat ook heel mooi in elkaar, een combinatie van laag vuurwerk en hoog vuurwerk dat in de mist begon en door de mist naar beneden zakte (net alsof ze rekening hadden gehouden met de mist). Natuurlijk heb ik zelf geen foto's gemaakt (dat gaat niet als je vingers in je oren steken), maar ik heb er wel enkele gevonden op flickr. (Helaas kan ik die niet kopieren naar mijn blog, maar zoek op 'kaboom fireworks' en je krijgt een overzicht van de foto's.)

North Beach

Vandaag wandelden Dave en ik om 9 uur 's ochtends (voor Dave was het vroeg, ik was al enkele uren wakker) richting North Beach waar om 10 uur een SF City Guides wandeling vertrok. We waren iets te vroeg en zaten dus nog even op een bankje in Washington Square Park naar tai-chi-ende Chinese bejaarden, spelende hondjes en de lange wachtrij voor Mama's te kijken.

De wandeling was leuk (North Beach is een heel leuke buurt om door te wandelen), maar d'er werd bijna niks getoond of verteld dat we nog niet wisten. Na bijna twee jaar in de stad gewoond te hebben en (in mijn geval) heel veel rond te wandelen, hebben we alles al wel eens gezien. 't Wordt tijd voor iets nieuws. ;-)

North Beach is ook niet de beste buurt om foto's te nemen, de grootste aantrekkingskracht zit in de vele kleine boetiekjes ('European-style' volgens onze gids), de restaurantjes, de cafes, en niet in de mooie gebouwen of uitzichten.

Saints Peter & Paul Church

Zicht op Transamerica Pyramid (vanop een parkeergarage)

Wel hebben we heel lekkere foccacia meegebracht van Liguria Bakery. Deze bakkerij (een echte warme bakker, maar eentje die enkel foccacia's maakt) opent om 10 uur en sluit als alle foccacia's verkocht zijn (meestal rond 1 uur 's middags).

En we zijn in een echte North Beach toeristenval gaan eten. Mijn fout: Calzone's heeft heaters op het terras dus ik wou daar gaan zitten. Het eten trok op niks, maar de people-watching was okay.

Mangarosa

Gisterenavond hadden we gereserveerd bij Mangarosa, een Italiaans-Braziliaans restaurant in North Beach. En tussen het voor- (cod cakes en tomatenroomsoep) en hoofdgerecht (Braziliaanse kip en zalm) was er onverwacht entertainment (voor ons onverwacht, de andere gasten wisten er blijkbaar van). Opeens ging de muziek luider en stonden er drie halfnaakte (eerder vier-vijfde-naakte) dames te 'dansen' op de bar! Nu heb ik niks tegen vrouwen in bikini's met glittersteentjes die staan te dansen ('t is een job als een ander), maar ik heb er wel een probleem mee als dat gebeurt bovenop de bar waar onze cocktails worden klaargemaakt. Blote billen boven mijn cosmopolitan, eikebah! Dat kan toch niet hygienisch zijn, en dat in het super-propere Amerika waar bijna iedereen een flesje 'hand sanitizer' meezeult en papieren covers op toiletten standaard zijn?! Ik kon alleen maar ongelovig toekijken. ;-)

Onze cocktails waren lekker (de mijne stond goddank al op onze tafel voor die danseressen op de toog stonden), Dave vond de Braziliaanse kip heel goed, maar ik heb toch mijn twijfels of we nog terug zullen gaan...

Lezen

Momenteel lees ik iets meer dan mijn goed-voornemen twee boeken per maand, omdat ik veel tijd heb (geen werk, geen vrijwilligerswerk, en slechts ons mini-huishouden). Zo kan ik dus een voorsprong opbouwen tegen dat we terug naar Belgie verhuizen, en ik terug geen tijd meer heb (hopelijk snel weer werk, en waarschijnlijk 3 keer verhuizen in de komende 12 maanden). Helaas heb ik geen spectaculaire boeken gelezen de afgelopen weken:

"What The Dead Know" (Laura Lippman): wat ze hier 'mystery' noemen, persoonlijk vond ik het verhaal te vergezocht en ongeloofwaardig

"Change Of Heart" & "Keeping Faith" (Jodi Picoult): ik was heel enthousiast over het eerste boek dat ik van haar las, deze zijn gewoon meer van hetzelfde (en da's geen goede zaak, ze kan duidelijk maar 1 trukje)

"How Starbucks Saved My Life" (Michael Gates Gill): onbegrijpelijk dat zo'n slecht boek gepubliceerd raakt en dan nog goede kritieken krijgt

Pacific Heights Mansions

Tijdens onze pre-move visit in mei 2006 heeft het de hele tijd geregend, in mei 2007 was het heel mooi weer, en nu zitten we daar ergens tussenin: het regent niet, maar het is koud (18 graden) en soms waait er een ijskoude wind. Geen weer om aan het zwembad te liggen (alhoewel sommige mensen in ons gebouw daar anders over denken), maar ideaal om een wandeling te maken: Pacific Heights Mansions met SF City Guides.

D'er zijn geen richtlijnen met betrekking tot bouwstijlen in San Francisco, zodat je heel uiteenlopende stijlen naast elkaar ziet staan (zeker in Pacific Heights waar de mensen geld hebben om een architect te huren). Sommige huizen zijn een mooi voorbeeld van hoe je met geld geen smaak kan kopen, andere huizen zijn echte meesterwerken. De huizen staan ook relatief dicht op elkaar gebouwd (de meesten hebben slechts een heel kleine tuin) omdat de inwoners als ze in de tuin willen zitten, naar hun residentie in Marin rijden.

Ik heb dit (2500 Steiner, Steiner @ Jackson) altijd een enorm lelijk gebouw gevonden, maar de gids wist te vertellen dat dit de duurste appartementen van San Francisco zijn: elke verdieping is 1 appartement (de bovenste 2 verdiepingen zijn ook 1 appartement) en elk appartement is minstens $ 6 miljoen waard!

Dit huis werd gebouwd in de jaren '50 en ziet er nog steeds modern uit. De foto toont maar een stukje van het huis, ik kreeg het hele ding niet gefotografeerd met mijn cameraatje. ;-)

Dit is het huis (en vooral de rozentuin) van Chris Columbus, bekend als regisseur van Mrs. Doubtfire, Home Alone, 2 Harry Potter films,... Hij is een van de 'beroemde' mensen die in Pacific Heights wonen, iemand anders is Danielle Steel, de romanschrijfster (maar zij belt de politie als je voor haar huis blijft staan, en heeft een haag van 5 meter hoog laten groeien zodat je niet meer in de tuin kan gluren).

't Was een leuke wandeling, met veel klimmen en dalen en leuke weetjes. Daarna ben ik nog een salade nicoise gaan eten op het terras bij Chouquet's op Fillmore Street, want dat ligt achter de berg dus daar was iets minder wind. ;-)

Columbia River Gorge

En op woensdagochtend ging het dan verder richting Historic Columbia River Highway. Prachtig! D'er waren weinig mensen onderweg en de watervallen waren op hun best (veel water omwille van de smeltende sneeuw).

Zicht op Columbia River vanaf Chanticleer Point (rechts zie je Crown Point)

Highway brug vlakbij Latourell Falls

Een riviertje nabij Bridalveil Falls

Multnomah Falls, de grootste attractie en zomaar eventjes 180 meter hoog

Astoria

Vanuit Seattle ging het dinsdagochtend richting Astoria, een stadje aan de monding van de Columbia rivier. Volgens Amerikaanse vrienden zeker de moeite waard, maar wij vonden er niet veel aan: koud, donker en nat. D'er staan wat Victoriaanse huizen, maar 'onze Victorians' (die in San Francisco dus) zijn mooier. Als je de staat Washington verlaat en de staat Oregon binnenrijdt, kom je over de Astoria-Megler brug: meer dan 6,5 kilometer brug over de Columbia. Indrukwekkend. En zoals je ziet op de foto's: we reden naar de regenwolken. ;-)

Zicht op Astoria vanaf de Astoria-Megler brug

Detail van de brug (in de regen natuurlijk)

De brug nogmaals (d'er was niks anders te zien)

Onze B&B

Seattle

Wat te onthouden van Seattle? 't Is er even relaxed als in San Francisco, bij iets frissere temperaturen, maar met even vriendelijke mensen en even steile heuvels in de stad. De hele stad is makkelijk te bewandelen (behalve als je zoals ik nieuwe wandelschoenen aandoet, je hielen helemaal openhaalt, en geen voet meer kan verzetten zonder extreme pijn te lijden). Je ziet er veel meer PC's en veel minder Mac's (zou de nabijheid van "the big evil" - Microsoft - daar voor iets tussen zitten?).

En ook:
- mijn ex-collega Andrea, die ons rondreed in de stad
- ons hotel (gelukkig had ik via PriceLine geboekt, want dit was geen $250 per nacht waard)
- heerlijke fish & chips en cocktails bij Duke's
- dinner bij Black Bottle (de blasted broccoli en prosciutto & bechamel flatbread waren uitstekend)
- Pike Place Market = Fisherman's Wharf, maar dan met verse tulpen en de originele Starbucks (een bedevaartsoord met rijen mensen, en ja, wij zijn er ook koffie gaan halen)
- Pioneer Square en Underground Tour (veel leuker dan Pike Place)
- ontbijt bij 5 Spot (lekker, maar Amerikaanse porties, dus veel te veel)
- de ontdekking van de eeuw: raspberry wine! (gekocht op een farmer's market in Ballard, een Scandinavisch aandoende buurt)
- boottocht naar Bainbridge Island om te genieten van het uitzicht op de skyline van Seattle (en lunch bij Cafe Nola, heel lekker)

Space Needle, het bekendste gebouw in Seattle

Zicht op de skyline van Seattle, vanop de ferry naar Bainbridge Island

Gebouw op Pioneer Square

De allereerste Starbucks: vechten om $4 te mogen betalen voor een kop koffie ;-)

Detail van het Experience Music Project Museum

Weer Wat Geleerd

Een volledig verslag volgt morgen ofzo, maar hier volgt alvast wat we hebben geleerd tijdens onze trip naar Seattle - Astoria - Hood River.

- De staat Oregon heeft geen sales tax, wat dus wil zeggen dat de prijs op het prijskaartje ook effectief de prijs is die je betaalt aan de kassa (in Californie komt er nog 8,5% sales tax bij). Dus toch maar even snel een paar schoenen en twee truien opgepikt.

- We kunnen nog overleven zonder internet! Nooit gedacht, maar we hebben bijna 4 dagen zonder internet gezeten in Seattle (ik weiger extra te betalen voor een internetconnectie op hotel) en het eigenlijk niet gemist.

- Het regent niet altijd in Seattle: Het regent om de 30 minuten voor 5 minuten. Echt waar. En zaterdag heeft het zelfs helemaal niet geregend, dus hebben we gebarbecued bij vrienden van Andrea ('t was wel maar 12 graden, maar dat vond niemand een probleem: het regende namelijk eens niet).

- Ik ben niet gemaakt om wandelschoenen te dragen. Na een dag waren mijn hielen volledig weg, ik heb daar enkel nog blijnen en de rest van de vakantie heb ik dus niet kunnen wandelen.

- Ik heb blijkbaar toch nog altijd wat vliegangst, dat bedacht ik me toen ik opeens keihard zat te zweten (en zelfs wat huilde) toen het vliegtuig opsteeg in Seattle. De enige reden dat ik bleef zitten, was dat ik wist dat we naar het mooie weer in San Francisco vlogen. ;-)