Thursday, May 29, 2008

Stilletjes

Dave en ik zitten nu al vier maanden in onzekerheid over onze toekomst: De eerste drie maanden wisten we alleen maar dat er 'iets' op til was maar werd er niks meer gezegd door het bedrijf, en sinds een maand weten we dat Dave ontslagen wordt. Dan zou je toch denken dat het bedrijf dit zo snel mogelijk wil afhandelen? Maar nee, ze nemen er weer hun tijd voor. "Woensdag weten we iets, nee toch niet, vrijdag weten we iets, nee 't zal niet voor vandaag zijn, maandag nog eens proberen." En ja hoor, na vier weken werd er weer een meeting gepland waarin nog maar eens niks nieuws werd verteld (of toch wel, ze hebben een relocation firma gehuurd, en die vragen ons nu naar de vertrekdatum, maar die hebben we nog niet,...). Dat leidt hier thuis ook tot gezellige discussies: Ik ben namelijk nogal voor de directe aanpak, terwijl Dave een groot voorstander van diplomatie is (hij is wat ouder en gezapiger natuurlijk). ;-)

En ondertussen staat ons leven zo goed als stil: we kunnen niks plannen aangezien we niet weten waar we wanneer gaan zijn, en zijn helemaal afhankelijk van dat rot-bedrijf. Voor anderen lijkt het alsof we al vier maanden op vakantie zijn, maar ik kan je verzekeren dat dat niet het geval is. Elke vraag leidt tot discussies, elke afspraak wordt gevolgd door 'als we hier nog zijn natuurlijk'. Binnenkort loopt de lease van ons appartement af, dus op 30 juni staan we op straat (gelukkig hebben onze vrienden hier al zetels of zelfs hele logeerkamers aangeboden). Maar we willen hier natuurlijk ook niet weg voor alles is afgehandeld.

Langs de ene kant wil ik nog zo lang mogelijk hier blijven en genieten van San Francisco (al wordt er de laatste tijd niet veel meer genoten, d'er is iets teveel stress), langs de andere kant zou ik liefst morgen op een vliegtuig stappen naar Belgie en daar verder gaan met mijn leven. 't Is namelijk heel moeilijk een job en een huis te zoeken in Belgie terwijl ik in San Francisco zit en niet weet wanneer ik in Belgie zal zijn. "Ja, ik ben geinteresseerd in dat huis, kan u het even van de markt nemen tot ik ernaar kom kijken? Tja, wanneer dat juist zal zijn, is moeilijk te zeggen. Ik gok op eind juni." ;-)

En daarom is het dus wat stilletjes op mijn blog: Ik heb geen zin om jullie met mijn gezaag en geklaag te vervelen, dus zeg ik liever niks. Behalve dan vandaag.

5 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Ik lees jullie belevenissen nu al voor een hele poos, en vind het jammer om te horen dat het zo lang moet duren voordat er eindelijk uitsluitsel komt. Ik ken dat gevoel maar al te goed om eerlijk te zijn. Wens jullie tweeën in ieder geval de rust om alles objectief te kunnen bekijken, en dat jullie de tijd die jullie nog in San Francisco rest, dat die geweldig goed mag zijn.

Groetjes, Marc

7:44 PM  
Anonymous Anonymous said...

Altijd welkom om onze logeerkamer te gebruiken hé. Ik snap de frustratie van de onzekerheid, hopelijk komt er toch snel duidelijkheid.

9:27 AM  
Blogger kastelke said...

Marijke, ik ken je gevoel. Wij hebben immers bijna 4 jaar zo doorgebracht (maar dan wel in Belgie, wachtend op ons vertrek naar Amerika)...
Het is soms ontzettend moeilijk om bedrijven in hun reacties trachten te begrijpen. 't Is een kronkel die ik ook niet heb.
Moet je echtgenoot in Belgie ook op zoek naar een andere werkgever, of kan hij daar wel voor hetzelfde bedrijf blijven werken?
Ik hoop voor jullie dat je heel snel concrete afspraken krijgt van de firma... Hou er ondertussen de moed toch maar in!

11:01 AM  
Blogger kristine@BackinBelgium said...

Een "gewone" relocation is al zo zenuwslopend vind ik (wij zitten er middenin vermits onze container eind juni wordt gepakt).
Ik kan me amper voorstellen hoe het voor jullie moet zijn!
Plots lijken al "onze" zorgen ivm die verhuis een stuk minder erg... want wij gaan gewoon terug naar ons huis, ik terug naar mijn job en Alain blijft voor hetzelfde bedrijf werken.
Ik hoop dat je snel meer duidelijkheid krijgt, want dit moet inderdaad erg stresserend zijn!
Succes en misschien ooit "tot in België"?
Kristine

1:48 PM  
Blogger Petra said...

Sterkte ermee, Marijke! Ik kan me voorstellen, dat het wachten flink slopend is. Waarom denken mensen toch helemaal niet aan wat ze een ander aandoen? Ik hoop, dat jullie gauw uitsluitsel krijgen.

3:51 PM  

Post a Comment

<< Home