Black Friday Horror

Ik heb de afgelopen dagen eens fiks geruzied met Blogger (de website die ik gebruik om mijn blog te schrijven), maar vandaag lijkt het erop dat ik als overwinnaar uit de strijd zal komen. Blogger heeft me mijn paswoord teruggegeven, en ik kan dus terug postjes plaatsen! Victorie! ;-)

Afgelopen donderdag was het hier Thanksgiving (niet echt een succes, zie mijn vorige post), en dat wordt gevolgd door Black Friday, de eerste 'officiele' shopping dag voor Kerstmis. Black Friday draait helemaal rond consumeren, en nu begrijp ik waarom: Op Thanksgiving zijn alle winkels gesloten en kunnen de Amerikanen dus niet shoppen (wat helemaal tegen hun cultuur van 'consumerism' ingaat), dus heeft men Black Friday in het leven geroepen, een soort van 'jump start' voor het hele 'holiday shopping' gebeuren.

Op Black Friday bieden bijna alle winkels speciale deals aan op hun producten (spotgoedkope dvd-spelers, bijna gratis digitale fototoestellen,...) maar je moet er wat voor over hebben: De meeste winkels openen al rond 5 uur 's ochtends de deuren (wat dus wil zeggen dat alle koopjes rond 6 uur 's ochtends weg zijn), en sommigen drijven het nog iets verder en openen om 12.01 uur 's nachts. Ik kan me niet voorstellen dat je daarvoor zou opstaan, maar de doorsnee Amerikaan denkt daar duidelijk anders over: De avond voordien beginnen de rijen voor de supermarkten te vormen (dat is dus nog op Thanksgiving zelf, dat zou overeen komen met Belgen die op kerstavond in een rij voor de Inno ofzo gaan bivakkeren), en het nieuws wordt helemaal afgestemd op dit fenomeen (ellenlange berichten over vechtpartijen in die menigten, onderkoeling,...). Dan gaan de deuren open (die beelden moet je echt gezien hebben om te geloven) en om 5.30 uur 's ochtends staan de eerste misnoegde klanten voor de televisiecamera: "Die tv's zijn al uitverkocht, Die fototoestellen zijn al weg,... Ben ik daarvoor om 2 uur vannacht opgestaan?" De redenering: de winkel heeft 1000 tv-toestellen in stock, er staan al 5000 mensen voor mij aan de deur, dus ik zal zeker geen tv-toestel meer krijgen, is hier nog niet echt doorgedrongen. ;-)

Vrijdagmiddag zijn Dave en ik effe gaan kijken naar de drukte in het nieuwe shopping center op Market Street. Met de express elevator naar de eerste verdieping van Nordstrom waar je een prachtig uitzicht hebt op de wriemelende massa beneden, en dan zo snel mogelijk terug naar het metrostation om die hele chaos achter ons te laten. Zo'n mensenmassa heb ik nog nooit in een shopping centrum gezien (zelfs niet in het Wijnegem Shopping Center op de eerste dag van de solden).

Conclusie: Ik heb de vrijdagnamiddag doorgebracht achter de laptop, en heb wat aan Black Friday Online Retail Therapy gedaan met de nieuwsberichten over de 'echte Black Friday' op de achtergrond. Geen rijen aan de kassa's, geen file aan de pashokjes, geen urenlange zoektocht naar een parkeerplaats, geen gesleur met pakjes,... Zalig!

Thanksgiving Shock

Gisteren werd in de VSA Thanksgiving gevierd, een typisch Amerikaans feestje dat Dave en ik lichtjes onderschat hebben. We hadden hier al een Independence Day meegemaakt (4 juli) en dachten dat we wel wisten waaraan ons te verwachten: de meeste winkels zijn open (wij hebben Independence Day doorgebracht in Ikea), de meeste restaurants zijn open (ook de kleinere buurtzaakjes), de supermarkten zijn sowieso open. Dat bleek een klein inschattingsfoutje te zijn. ;-)

Woensdag was ik nog bij Crossroads (ons favoriete buurtrestaurantje) geweest, en had toen een bordje gezien waarop stond dat zij donderdag gesloten waren. Ik had toen moeten weten dat er str* aan de knikker was, maar nee, na bijna 7 maanden in de VSA kon ik mij niet voorstellen dat er een dag bestond waarop alle winkels (zelfs Ikea, Macy's, Bloomingdale's,...), vele restaurants (tenzij diegenen die speciaal voor Thanksgiving openden en dus maanden van tevoren volledig gereserveerd waren) en supermarkten (vanaf 6 uur) gesloten zijn. En dat hebben we geweten gisteren...

Onze ochtendwandeling ging door een bijna verlaten stadscentrum, langs gesloten winkels en gesloten restaurants. Gelukkig konden we nog terecht bij Sears Fine Foods (een van de bekendste toeristenvallen in San Francisco), maar 's avonds bleek eten vinden een grotere uitdaging te zijn. Geen restaurant dat nog plaats had, geen delivery service die leverde, geen take-out mogelijk (onze noodoplossing, Mc Donald's, was gesloten!). Uiteindelijk zijn we gestrand in de bar van het Hyatt hotel waar we een hamburger konden krijgen (en ondertussen de mooie kerstverlichting konden bewonderen). ;-)

Wat voelden we ons verlaten en eenzaam op deze familie-feestdag bij uitstek, en wat hebben we geklaagd. Maar toen we naar huis wandelden, waren we toch ook ongelooflijk dankbaar dat wij elkaar, eten en een appartement hadden. Want op deze feestdag vielen de vele daklozen langs de straat nog meer op dan anders...

Run, Marijke, Run

Ons verblijf in San Francisco heeft me al een heleboel activiteiten laten doen waarvan ik nooit had gedacht dat ik eraan zou beginnen: ik doe alle boodschappen te voet (als ik water ga halen, neem ik wel de tram terug naar huis), ik drink bijna geen cola meer (die Amerikaanse rommel is niet te zuipen), vorige zaterdag heb ik mijn allereerste naailes ooit gevolgd, sinds mijn laatste verblijf in Belgie ben ik een loop-programma gestart, en nog een heleboel andere zaken.

Van alle dingen die ik hier al heb gedaan, was dat lopen het moeilijkste. Ik had een programma gevonden op het internet waarin je 30 minuten aan een stuk leert lopen over een periode van 10 weken (drie keer in de week om de andere dag lopen en dan twee dagen rusten). En nu we in ons Melrose Place met fitness room wonen, had ik het excuus niet meer dat ik niet aan een fitness geraakte, en sinds ik niet meer werk, had ik ook het ik-heb-daar-geen-tijd-voor-excuus niet meer. Dus sta ik al enkele weken om 8 uur 's ochtends in onze fitness room op de loopband. Volgende week ga ik het einddoel halen, en moet ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik denk dat ik die podcasts van start to run ook eens ga downloaden, want Ann in LA is daar blijkbaar echt wel tevreden over.

En het rare is: ik ga nog altijd niet graag lopen. Ik had gedacht dat het met de tijd zou beteren (zeker als ik die enthousiaste verhalen van anderen hoor), maar dat is niet zo. Elke keer als ik 's ochtends naar de fitness room ga, denk ik "pff, ik heb hier geen zin in" en als ik klaar ben, denk ik "eindelijk, ik mag gaan douchen". Waar blijft die beruchte runners' high (of mag je dat niet verwachten als je maar 30 minuten loopt?)? ;-)

En weer een typisch Marijke-foutje (of een idiote-amerikanen-die-weer-speciaal-moeten-doen-foutje): De loopbanden meten de afstanden hier in miles, niet in kilometers! Het heeft een tijdje geduurd, maar nu heb ik dus door dat ik het niet ben die traag loopt, de machine telt gewoon trager (een mile is ongeveer 1,6 kilometer). En ik maar depressief zijn omdat ik trager liep dan de gemiddelde bejaarde in Belgie wandelt. ;-)

Stretch Straight Stitch

Ik ben vandaag heelhuids terug gekeerd van mijn eerste naai-les, en iedereen die mij kent, weet dat dat een ongekende prestatie is (ik heb namelijk een chronisch gebrek aan oog-hand-voet-coordinatie)! Ik heb geen naalden door vingers gestoken (niet door de mijne, niet door de vingers van de lesgeefster), geen mensen gewurgd met stikzijde (okay, ik geef toe dat ik op een bepaald moment dacht dat dat de enige uitweg uit mijn miserie was, mezelf ophangen aan mijn Singer-naaimachien, maar toen bleek dat ik ook gewoon de 'presser foot lever' op de stof kon plaatsen),... En ik ben thuisgekomen met een eerste projectje: een kussentje van 10 op 10 centimeter (min of meer, want het is niet echt recht gestikt) waarvan ik geen foto ga publiceren. ;-)

Ik daag mijn Belgische vrienden uit om eens zonder enige voorkennis een beginners-naailes in het Engels te komen volgen, neem van mij aan dat dat niet simpel is (en niet enkel voor mij omdat ik twee linkerhanden heb). Het ging de hele tijd maar over 'seam allowances' die een halve inch moesten zijn, en ik heb geen flauw benul hoeveel een halve inch is natuurlijk (waarom kunnen ze hier niet gewoon het metrisch stelsel overnemen?), en over andere vaktermen zoals 'tension meter', 'needle screw', 'bobbin winder safety switch',... Maar ik heb me wel geamuseerd, en ik ga zeker nog eens terug om nog wat lessen te volgen, zodat ik binnenkort iedereen kan verrassen met eigengemaakte cadeautjes (be afraid, be very afraid)!

O ja, iedereen die mij een geluidsopname stuurt van zichzelf terwijl die probeert om de titel van deze post (stretch straight stitch) snel drie keer achter elkaar te zeggen, krijgt een foto van mijn eerste projectje toegestuurd. ;-)

Humeurige Zeeleeuw Bijt Zwemmers in SF

Vanmorgen las ik in De Standaard (na mijn email de tweede stop tijdens mijn ochtend-internet-routine) een artikel met bovenstaande titel. "Een humeurige zeeleeuw in een natuurpark in San Francisco heeft al zeker veertien zwemmers gebeten en er nog eens tien uit het water verjaagd." Het 'natuurpark' in kwestie is een gedeeltelijk afgesloten stuk van de baai (aquatic park) waarin zwemmers alle dagen de nodige kilometers afleggen, op minder dan 500 meter van een van de belangrijkste toeristische attracties van de stad: Fisherman's Wharf, waar je de zeeleeuwen kan bewonderen (er valt niet veel aan te bewonderen, die beesten stinken als de pest en maken een verschrikkelijk lawaai). Het gebeurt regelmatig dat een van die beestjes wat rondzwemt en in Aquatic Park terecht komt, waar het dan wat rondhangt vooraleer terug te keren naar Fisherman's Wharf (het is voor die beestjes waarschijnlijk leuk om eens effe geen toeristen te zien). En het gebeurt ook geregeld dat een van de zwemmers gebeten wordt door een zeeleeuw, ze bevinden zich uiteindelijk in hun territorium en die dieren hebben de neiging om dat te verdedigen. Maar om nu in de krant te schrijven dat 1 zeeleeuw al 14 zwemmers gebeten en verjaagd heeft, gaat een beetje ver. Misschien als je alle meldingen van het hele jaar bekijkt (waarbij je natuurlijk niet kan weten of het om dezelfde zeeleeuw gaat), kom je aan dat aantal. Ook de mogelijke verklaring: "Het agressieve gedrag van de zeeleeuw wordt volgens deskundigen mogelijk veroorzaakt door de drang om zijn harem te beschermen. Het is ook mogelijk dat zijn hersens zijn aangetast door giftige algen." heb ik hier nog nooit gehoord...

Moet ik nu mijn favoriete krant (en enige waardige nieuwsbron hier in Amerika) met een korreltje zout nemen (komkommertijd?), of moet ik geloven dat een Belgische krant hier meer nieuwswaarde aan hecht dan de lokale Amerikaanse (geen artikel te bespeuren, enkel een melding maandag dat er iemand gebeten was door een zeeleeuw)? ;-)

UPDATE: Proficiat aan De Standaard! Pas nu (donderdagochtend) staat er een artikel over de 'attacks' in de lokale krant, The San Francisco Chronicle. Het nieuws van 3 kilometer van mijn deur lees ik dus eerst in een Belgische krant. ;-)

Regenseizoen

Na bijna zes maanden in San Francisco te hebben gewoond, hebben we vandaag de start van het regenseizoen meegemaakt. Zes maanden zon, of toch alleszins geen regen, en nu al 24 uur aan een stuk regen. En we spreken hier niet over een buitje, nee, dit is regen zoals ik het nog niet dikwijls gezien heb: het giet, het regent pijpestelen, het hoost,...

Vanmiddag ging ik een geleide wandeling door Chinatown volgen, en ik had me gekleed op het slechte weer: laarzen, jeans, trui en regenjas. Na een kwartier zijn Yvonne (een Duitse die ik hier heb leren kennen) en ik gevlucht richting Starbucks omdat we toch niet zagen wat de gids aanduidde of verstonden wat hij vertelde, zo hard regende het. Voordeel van de regen was wel dat de straten in Chinatown er in tegenstelling tot anders zeer proper bij lagen, aangezien alle (excusez le mot) vetzakkerij naar beneden gespoeld werd.

In totaal heb ik dus ongeveer een halfuur door de regen gelopen, en ik was nat tot op mijn vel. De regen ging los door mijn regenjas, mijn trui en mijn t-shirt. Nog nooit meegemaakt! Als het zo blijft doorgaan, moet ik dringend op zoek naar wat de inboorlingen hier dragen om de regen tegen te houden (of gewoon binnen blijven natuurlijk). ;-)

Teleurstelling, en hoe erover te geraken...

Om het effe positief te bekijken: De voorbije week was alleszins een van de meest bewogen weken sinds onze aankomst hier ;-) en ook zeer origineel (ik ken geen mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, een job aannemen en verliezen op 1 dag). Ik heb beslist om het hele gebeuren te klasseren onder de noemer 'levenservaring'. Maar dat neemt niet weg dat ik toch heel teleurgesteld was. En wat doet een vrouw die teleurgesteld is? Die vrouw gaat shoppen! (Ja, ja, die vrouw gaat ook op zoek naar een nieuwe job, maar eerst gaat die vrouw shoppen.)

Gelukkig moest Dave een auto huren om zich voor te bereiden op zijn praktisch rij-examen morgen, en heb ik een ritje richting Gilroy Premium Outlets voorgesteld. Hij durfde niet weigeren, en was waarschijnlijk al blij dat ik mijn koopwoede ging botvieren in een outlet shopping center i.p.v. bij Saks Fifth Avenue of Bloomingdale's. ;-)

De omvang van het shopping center was weer net iets anders dan de Belgische versie in Maasmechelen. 145 winkels, varierend in grootte van mini (juwelenwinkeltjes), midi (Kenneth Cole, DKNY,...) tot maxi (Banana Republic, Gap,...). Gigantisch dus, maar daar zijn we ondertussen wel aan gewend.

En wat is het eerste item dat we kopen? Nieuwe schoenen voor Dave! En wat waren de volgende items? Twee truien en twee t-shirts ook voor Dave! Okay, hij had die nieuwe spullen nodig, maar we gingen wel om mijn teleurstelling weg te shoppen, niet om allerhande praktische redenen. ;-) 145 winkels later had ik toch ook vier t-shirts gekocht, en twee paar nylonkousen voor de schitterende prijs van 1.5 dollar, en twee pyama's (hoe schrijven we dat tegenwoordig als trouwe spelling-freaks?).

Nu kan ik in stijl op zoek naar een nieuwe job... ;-)

Het heeft niet mogen zijn...

Ik had zo graag morgen een post geplaatst over mijn eerste werkdag bij FoundValue, maar het heeft niet mogen zijn. Vanmiddag (ongeveer 24 uur nadat ik mijn contract ondertekend had) kreeg ik telefoon van wat mijn nieuwe baas had moeten worden, en zij vertelde me dat bij gebrek aan 'funds' er geen mensen meer mogen aangenomen worden (orders van de CEO). Ze klonk erg overstuur en bleef maar benadrukken dat ze mij graag in het bedrijf wilden hebben, maar dat ze me niet konden zeggen hoe lang die 'hiring stop' nog van toepassing zou zijn (2 dagen, een week, een maand,... tot er nieuwe funds gevonden zijn) en dat ze natuurlijk niet van mij konden verlangen om zo lang op hen te blijven wachten. Ze gaan me op de hoogte houden van de vorderingen die ze maken, maar daar ben ik uiteindelijk niks mee, ik ben terug op af (en ga niet langs 'start' en ontvang zeker geen geld). Zo gaat dat blijkbaar bij start-ups.

Het was te mooi om waar te zijn: op 1 maand van depressief naar super-gelukkig, en nu terug naar minder goed (niet terug naar depressief weliswaar). De komende dagen ga ik effe in mijn bed en op de zetel doorbrengen met enkele zakken chips en wat tijdschriften, en het gewoon een beetje uitzitten. En daarna, terug met nieuwe moed op zoek naar werk...

Bedankt aan iedereen voor de gelukwensen die jullie me stuurden! Ik hoop dat ik binnenkort weer zo'n mailtjes mag ontvangen...

Yes!!!

De uitroeptekens in de titel zijn gerechtvaardigd want ik heb net mijn eerste Amerikaanse contract ondertekend, met behoud van mijn drie weken vakantie in december! Vanaf donderdag (da's overmorgen) word ik terug een werkende mens, en wel bij FoundValue, een internet start-up achter onze hoek in San Francisco. De commute (thuis-werk-afstand) bedraagt toch wel 5 minuten te voet (waaronder een van de befaamde "street stairs", een goede training voor mijn bilspieren dus)!

Ik ben dolgelukkig en heel nerveus om terug aan de slag te gaan. Dolgelukkig, omdat ik het thuiszitten echt wel beu was en graag terug wat centjes wil verdienen (al zal dat in het begin naar Amerikaanse normen niet veel zijn, ik zal net onze huur kunnen betalen en verder niks). Heel nerveus, omdat het toch wel raar zal zijn om de hele dag in het Engels te worden ondergedompeld en dan nog nuttige dingen te moeten doen ook.

Hoe lang zal het duren voor ik met weemoed terugdenk aan die zalige tijd dat ik niet moest gaan werken? ;-)

Cheesecake...

Gisteren zijn Dave en ik gaan lunchen in The Cheesecake Factory, een restaurant op de bovenste verdieping van department store Macy's, met een dakterras vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op Union Square. Hoewel het zonnetje scheen, hebben we toch maar een tafeltje binnen gevraagd, dan moesten we maar 10 minuutjes wachten (voor een tafeltje op het terras hebben we vorige keer meer dan drie kwartier staan wachten).

"Lunchen" is trouwens een heel relatief begrip want de porties die je hier krijgt voorgeschoteld, zijn zo gigantisch dat je voor de rest van de dag (en een groot stuk van de dag erna) geen honger meer hebt. We hadden elk een "lunch portie" besteld, ongeveer driekwart van de "dinner portie", en we hebben allebei ons bord niet leeggegeten. Want eigenlijk kom je hier niet voor het hoofdgerecht, je komt voor het dessert: de wereldberoemde cheesecake!

Deze keer hebben we de "chocolate raspberry cheesecake" geprobeerd. We hadden 1 stuk voor ons beiden besteld, en zelfs dat hebben we niet volledig opgegegeten. Uren nadien waren we nog helemaal hyper (geef dit nooit aan je kinderen als je ooit nog een beetje nachtrust wil hebben). En dan te bedenken dat Amerikanen er hun hand niet voor omdraaien om zo'n stuk per persoon op te eten, na een voorgerecht en een hoofdgerecht!

Interviewing

Voor de eerste keer in heel lang ben ik vandaag "live" op sollicitatiegesprek geweest, een echt Amerikaans interview dus. Ik had al wel enkele telefonische interviews gedaan, maar zo'n "live" gesprek is toch nog wel effe iets anders. Heel vermoeiend om enerzijds te proberen de vragen te begrijpen (zeker als er vak-jargon gebruikt wordt) en anderzijds een deftig antwoord te formuleren in een taal die niet de jouwe is, en dat allemaal terwijl je wanhopig probeert slim en snugger over te komen. En dan komt er ook nog een portie stress bij kijken natuurlijk: Gaan die mij niet uitlachen omwille van mijn accent?, Hoe verloopt een sollicitatiegesprek in Amerika?,...

Elke keer als ik in Belgie geinterviewd werd door een vrouw mocht ik de job vergeten, als ik geinterviewd werd door een man kreeg ik de job meestal aangeboden. (Vraag me niet waarom. Ik begrijp het zelf ook niet.) Jullie begrijpen mijn lichte paniek toen bleek dat ik vandaag door drie vrouwen zou geinterviewd worden! Als ik dat van tevoren had geweten, was ik wellicht niet komen opdagen. ;-)

Maar blijkbaar klikt het beter met Amerikaanse vrouwen, want ik ben uitgenodigd voor een tweede gesprek! Joepie (dansje rond de tafel)! Uit meer dan 100 sollicitatiebrieven werden 20 mensen geselecteerd die ze opgebeld hebben voor een telefonisch interview, daarvan werden er 13 uitgenodigd voor een gesprek en daarvan mogen er twee terugkomen voor een tweede gesprek en daarvan ben ik er eentje. Okay, als ik het zo op het scherm zie staan, is het al wat minder indrukwekkend, maar ik ben toch ongelooflijk trots op mezelf. ;-)

Volgende dinsdag moet ik terug voor mijn tweede (en beslissende) gesprek. Allemaal duimen dus! O ja, heeft er iemand tips over hoe ik best kan aanbrengen dat ik van 16 december tot en met 3 januari in Belgie op vakantie wil gaan (onze vakantie in Belgie is verlengd!) zonder dat ze mij vierkant uitlachen en op straat zetten? ;-) 't Is hier namelijk de gewoonte dat je de eerste zes maanden in je nieuwe job geen dag vakantie moet verwachten...

Halloween, the San Francisco way...

Alle Belgen in Amerika schrijven dezer dagen over Halloween op hun blogs, dus kan ik niet achterblijven en draag ik (een dag na de feestelijkheden) mijn steentje bij... Halloween, the SF way... Scary!

Het grootste Halloween-feestje in San Francisco is Halloween in the Castro. Vorig jaar kwamen meer dan 250000 (dat is dus tweehonderdvijftigduizend) feestvierders opdagen voor een straatfeest dat slechts 5 uurtjes duurt. Dit jaar wilden de burgemeester en de ordediensten het iets kleiner en rustiger houden, dus werd er bijna geen reclame gemaakt. Dat heeft niet belet dat er toch weer meer dan 150000 mensen Halloween in the Castro gevierd hebben.

Halloween in the Castro is meer een feestje voor volwassenen dan het typische "trick or treat" spelletje voor de kinderen. Het meest populaire kostuum gisterenavond was, wel, eigenlijk niet veel. De meeste meisjes / vrouwen gingen als straatmadelief (da's een mooi en lief woord voor de hoerenkostuums allerhande), de meeste homo's gingen in hun weekend-outfit (strings of hotpants), de meeste zwarten gingen als gang-members (broeken waarvan het kruis tot op de knieen hangt, gouden kettingen, bij nader inzien waren ze waarschijnlijk niet verkleed) en de meeste mannen kwamen alleen maar om te kijken. ;-) Sommige mensen hadden echter wel tijd en energie gestoken in het vinden of maken van het Halloween kostuum, en er liepen dan ook echte kunstwerkjes rond. Helaas geen foto's want het cameraatje is daar niet echt geschikt voor.

Wat ook opviel, was de enorme politiemacht die op de been was om alles in goede banen te leiden. En ik heb het hier niet over de reguliere "flikjes", ik heb het over troepen in gevechtsuniform. Dave en ik voelden ons niet echt veilig, en zijn rond 8.30 pm al terug naar huis vertrokken.

En vanochtend in de krant en op televisie werd ons gevoel bevestigd: "10 people are shot in Castro Halloween bash". Blijkbaar hebben twee mannen omstreeks 10.40 pm het vuur geopend op de feestvierders, en werden 10 mensen naar het ziekenhuis gevoerd. Gelukkig zijn de slachtoffers niet levensgevaarlijk gewond. 't Is eens iets anders dan "trick or treat"...