Golden Gate Bridge

Gisteren (zaterdag) hebben Dave en ik de beroemdste toeristische attractie van San Francisco bezocht: de Golden Gate Bridge. We hebben de bus genomen naar The Marina voor een stevig ontbijt (nog maar eens door Chinatown op een zaterdag, vreselijk), en dan zijn we te voet verder gegaan. Eerst van The Marina tot aan het water (rustig bergaf), en dan naar links, langs Crissy Field en The Presidio tot aan de voet van de brug (langs het strand, allemaal heel vlak), en dan effe heel steil bergop naar de brug zelf (nooit bij stilgestaan dat je daarvoor toch een serieus eindje moest klimmen). Onderweg heel mooie uitzichten op de brug, de baai, Alcatraz en de stad. Het was een prachtige dag, ongeveer 24 graden en een stralend blauwe hemel, (volgens kenners de laatste mooie dag van het jaar) dus de uitzichten waren ongelooflijk.



De brug zelf was niet echt mijn favoriet onderdeel van de wandeling (hoogtevrees), zeker niet als je aan de reling ging voelen (die beweegt namelijk nog erger dan de brug zelf). Het eerste stuk van de brug is erg druk, met allemaal toeristen die met de bus aan het begin worden afgedropt en dan een kwartiertje krijgen om foto's te nemen, maar vanaf de eerste pilaar is het veel aangenamer (bijna geen Japannertjes meer). Kijk maar eens naast mijn ventje naar het uitzicht dat we hadden op de stad:



Wij hebben de hele brug afgewandeld en aan de andere kant zijn we nog doorgestapt tot in Sausalito, een klein en "typisch" (ja, Anne, we moesten allebei weer aan jou denken toen we het dorpje zagen liggen) dorpje (ook wel vrij toeristisch) aan de overkant van de baai vanwaar we met de ferry teruggekeerd zijn naar San Francisco. Hier gaan we zeker nog eens naartoe, maar jullie krijgen alvast een sfeerbeeld:

Onze poangs

Onder het motto 'snel leverbaar, goedkoop, mooi & praktisch' hebben Dave en ik 2 lokale Ikea's geplunderd toen we op zoek waren naar meubels voor ons nieuwe stekje. We hebben er verschillende zaken buitengesleept, waaronder een volledige slaapkamer (queen bed, 2 nachtkastjes, 3 ladekasten, matras, dekbed, dekbedovertrekken), een volledige eetkamer SF style (een tafel en 2 stoelen), vele andere dingen, en ook onze 2 'poangs', de pronkstukken in onze living waar ik helemaal aan verknocht ben. Blijkbaar is 'poang' een van de meest verkochte items in Ikea-winkels wereldwijd, en wij weten nu waarom. Wie niet weet wat een 'poang' is, vindt hieronder alvast een foto en moet dringend eens een kijkje nemen op de Ikea website om meer te weten te komen over deze wonderstoel.



Omwille van het lichtjes gebogen frame kan je in deze stoel zachtjes zitten schommelen zonder het gevoel te hebben rond te dobberen op een woeste zee zoals je in de meeste schommelstoelen hebt. De extra hoofdkussentjes die wij gekocht hebben, geven een goede ondersteuning van het hoofd en de nek, en het voetenbankje is heel handig als je je teennagels wil lakken zonder te ver voorover te moeten buigen (voor de mensen die net als ik aan de luie kant zijn).

Ik zou toch echt eens een mailtje naar Ikea moeten sturen met de vraag of ze ons appartement niet willen gebruiken voor een fotoshoot voor de nieuwe catalogus. ;-) Ik wil zelfs een referentiebrief schrijven over onze geliefde 'poangs'...

Invasion of the Nerds

Deze week (van zondag tot en met donderdag) worden tienduizenden bezoekers verwacht op Oracle OpenWorld, in het hartje van San Francisco. Het hele conventiecentrum is hiervoor afgehuurd en een straat werd volledig afgesloten zodat een tent kon worden opgesteld waarin de nerds worden gevoed (we hebben het hier over tentjes van 200000 square feet). O ja, en Elton John komt optreden.

In de hele stad is geen hotelkamer meer te vinden, je kan nergens nog een reservatie krijgen in een restaurant (vreselijk, misschien moet ik koken deze week!), en overal lopen mannetjes (veel vrouwtjes zijn er niet te zien) rond met grijze schoudertassen waarop het Oracle-logo prijkt. Het is een echte invasie.

Verwacht wordt dat het hele feestje San Francisco 60 miljoen dollar opbrengt, waarvan 10 tot 15 miljoen dollar taksen die rechtstreeks aan de stad betaald worden. En hierbij zijn dan nog niet de verdiensten van de "medewerkers in de sex-industrie" gerekend. Waar normaal gezien een krantenpagina volstaat voor de advertenties van allerhande professionelen uit de sex-industrie, lijkt de krant deze week uit bijna niks anders te bestaan (5 pagina's advertenties voor escorts, masseurs,...). De hele economie vaart er dus goed bij. ;-)

Zomerse Zondag

Vandaag was weer een prachtige dag hier in San Francisco: temperaturen rond de 27 graden celsius, een stralend blauwe hemel en een zacht briesje om alles aangenaam te houden. Op zo'n dagen woon ik hier graag. ;-)

En tijdens de maand oktober valt er vanalles te beleven tijdens het weekend. Elke zaterdag en zondag zijn er street fairs, open studios, festivals,... Vandaag hebben Dave en ik 2 street fairs bezocht, eentje in Hayes Valley en eentje in Lower Haight. Deze twee buurten liggen dicht bij elkaar, maar het contrast tussen de twee kan bijna niet groter zijn: Hayes Valley staat bekend om het luxueuze shoppen (allerhande boetieks, salons en goede restaurantjes) en Lower Haight is bekend omwille van de junks, punks en drunks. Het contrast tussen de twee street fairs is dan ook leuk om te zien: De street fair in Hayes Valley staat in het teken van 'consumerism' (allerlei kraampjes van lokale juweelontwerpers, kleermakers, designers,...) en de street fair in Lower Haight staat in het teken van politiek ('t zijn hier bijna verkiezingen), drank en plezier maken.

Onderweg van de ene street fair naar de andere zijn we even langs Alamo Square gewandeld, een park op een heuvel in de stad vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de rest van de stad. Hier staan ook de beroemde 'Painted Ladies', een reeks van zeven Victoriaanse huizen naast elkaar met daarachter in de verte de gebouwen van Financial District. Een schitterende foto-opportuniteit (als je het fototoestel kan mikken naast de hoogbouw die ze hebben neergepoot naast het laatste huis in de rij)! Wij hebben het park even rondgewandeld, en dan snel een foto genomen van de Painted Ladies, waarna we gevlucht zijn omdat er net een bus toeristen werd gedropt...

That's So American

"That's, like, so European!" is een zinnetje dat ik hier al honderden keren heb horen gebruiken, in de meest uiteenlopende situaties. Een bed met een bloemetjessprei over in een hotelletje waar ze meer dan 250 dollar per nacht voor vragen (zonder ontbijt), een bord spaghetti waarbij je de spaghetti effectief ziet liggen omdat er eens geen berg kaas over ligt,... Het is allemaal "so European". Meestal wordt de uitdrukking gebruikt om een situatie te beschrijven die ze hier niet gewend zijn, maar die ze wel kunnen apprecieren omdat het een "exotisch" tintje heeft, met Europa heeft het over het algemeen niet veel te maken.

Maar als een buitenlander zegt: "That's so American!" bedoelt die meestal niet veel goeds. Iedereen heeft al wel eens zo'n groep dikke Amerikaanse toeristen van het cruiseschip zien stappen, in shorts en sandalen met kousen, met camera's rond de nek en veel te luidruchtig: so American!

En daar willen de Amerikanen iets aan veranderen. Er is een handig boekje gepubliceerd (eerst voor studenten die in het buitenland gingen studeren, nu ook aangepast voor zakenreizigers en toeristen) waarin staat beschreven hoe je je moet gedragen in verschillende situaties in verschillende landen, zodat je niet meer zo erg opvalt als zijnde "een Amerikaanse toerist" (en potentieel terroristisch doelwit). Je kan het terugvinden op www.worldcitizensguide.org

Enkele voorbeelden:
Check the atlas. - Mijn persoonlijke favoriet, nadat ik al tientallen keren heb moeten horen "I did Europe in a week", "I visited Europe before, I stayed in Melbourne", "I know Belgium, it's the capital of Paris",...
Be patient. - Alles gaat veel sneller in Amerika dan in Europa. Da's niet altijd slecht, maar het kan soms moeilijkheden opleveren. Bijvoorbeeld op restaurant: Amerikanen zijn gewoon om onmiddellijk eten en drinken te krijgen (op een uurtje kan je hier terug buiten staan en toch goed gegeten hebben), da's in Europa wel effe iets anders.
Be quiet. - Oh ja, please! Pas het geluidsvolume aan aan de omgeving en je gesprekspartners.

Trop is Teveel

Vorig weekend heb ik eindelijk durven toegeven dat het "prinsessenleventje" dat ik momenteel leid in San Francisco mij niet echt gelukkig maakt. Integendeel, ik voelde me de afgelopen weken miserabel, maar was te koppig om het toe te geven en te lam om er iets aan te veranderen.

Ik geef eerlijk toe dat ik genoten heb van een paar maanden werkloos zijn (juni en juli waren heel leuk), maar trop is teveel, en ik moet terug aan de slag voor ik helemaal gek word. Maar dat is blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan: Ik geraakte niet meer in gang na die periode van nietsdoen, en dat frustreerde me de afgelopen weken. Ik wist dat ik een schop tegen mijn kont nodig had, alleen was er niemand voorhanden om die schop uit te delen. Dave wist heel goed dat hij dat beter niet kon doen omdat ik dan waarschijnlijk heel onredelijk zou reageren, lees "verwijten zou beginnen maken a la 'het is jouw schuld dat we hier zitten'". Ja, ja, na bijna vier jaar samen en ondertussen bijna vijf maanden getrouwd, begint hij mijn onhebbelijke kantjes te kennen. ;-) En iedereen van wie ik die schop zou accepteren, zit aan de andere kant van de oceaan, dus dat was ook geen optie.

Om een lang verhaal (en heel veel tranen) kort samen te vatten: Ik heb mezelf een schop gegeven (Dave heeft heel vriendelijk geholpen, en ook het telefoontje van Ann deed veel deugd), en ben op zoek gegaan naar bezigheden in San Francisco. 31 oktober start ik een cursus Spaans (8 weken lang op dinsdag- en donderdagavond), en op 18 november ga ik naailes volgen (iedereen die mij kent, valt nu steil achterover van 't verschieten en bereidt zich voor op een artikel met als titel "woman severely injured during sewing class" waarin waarschijnlijk ook het woordje "onhandig" zal gebruikt worden). ;-)

Ondertussen is ook de job hunt begonnen. En wat blijkt? Nu heb ik toch wel een social security number nodig vooraleer iemand mij mag aannemen. Het social security number is dat nummertje dat ik niet kon krijgen omwille van mijn visum, en dat ik nu ineens wel kan krijgen omdat ik een werkvergunning heb, alleen heeft er niemand mij dat verteld en heb ik dat dus ook nog niet aangevraagd. Grrr! Vandaag ben ik dus nog maar eens naar het social security office gegaan en heb de papieren ingediend. Job hunt uitgesteld met 2 weken, maar ik vind wel iets om me bezig te houden...

Earthquake 1989

Op 17 oktober 1989 heeft de Bay Area zijn laatste grote aardbeving meegemaakt, Loma Prieta. Zes miljard dollar schade, 63 doden en 16000 onbewoonbare huizen waren het gevolg. Een deel van de Bay Bridge (die grote brug waarvan de poten op 50 meter van ons appartement staan) stortte in, en de electriciteit werkte dagenlang niet of niet zoals zou moeten. Nog steeds worden overal verstevigingswerken uitgevoerd (aan de Bay Bridge, aan de metrotunnels,...).

Vandaag wordt in de krant uitgebreid teruggekeken op de aardbeving, en worden ook allerlei nieuwe statistieken op ons los gelaten: we hebben blijkbaar 62% kans dat een aardbeving met een kracht van meer dan 6.7 op de schaal van Richter de Bay Area treft voor 2032, en we hebben 80% kans dat een aardbeving met een kracht tussen 6 en 6.7 de Bay Area treft in die periode. Leuke vooruitzichten nietwaar?

Toch zijn ook Dave en ik beginnen nadenken over de maatregelen die we moeten treffen: een watervoorraad opslaan (in ons mini-appartementje), zaklampen op strategische plaatsen bewaren (naast het bed, aan de voordeur), etenswaren kopen die we niet moeten koken (voor het geval de electriciteit uitvalt),... Ik ga deze week nog een 'survival kit' bestellen waar we ook belangrijke documenten in kunnen bewaren (dan moet je enkel dat meenemen als je het appartement moet ontruimen). Al die maatregelen zijn natuurlijk alleen maar nuttig als de aardbeving plaatsvindt tussen 9 uur 's avonds en 7 uur 's ochtends wanneer wij samen in het appartement zijn. ;-) Daarom hebben we ook nog een plaats afgesproken waar we op elkaar zullen wachten moesten we niet meer in het appartement binnen mogen / kunnen. En nu maar hopen dat we al die voorzorgsmaatregelen nooit moeten uittesten...

Tarantula's

Weer zo iets waar niemand mij over verteld heeft voor we vertrokken: Aan de overkant van het water (godzijdank, aan de overkant en niet aan deze kant) leeft een gigantische kolonie tarantula's. Wilde tarantula's. Ja, ja, die spinnen met de harige poten.

En afgelopen weekend is het paarseizoen begonnen. ;-) Da's niet zo leuk als het klinkt, want blijkbaar blijven mannelijke taratula's zeven jaar onder de grond wonen, dan komen ze boven om te paren waarna ze ofwel onmiddellijk omkomen van de honger, ofwel nog een jaartje rondzwerven over de berg tot ze uiteindelijk omkomen van honger en uitputting, ofwel door een vrouwelijke partner opgegeten worden tijdens het paren. Om het nog riskanter te maken, kiezen deze spinnen altijd het pad van de minste weerstand wat dus wil zeggen dat ze vooral langs de weg lopen, waar ze door andere dieren worden opgegeten of door mensen worden mishandeld (overreden - vooral door mountainbikers - , platgetrapt, beroofd van pootjes,...).

Om de beestjes een beetje te beschermen, stond er afgelopen weekend een artikel in de krant waarin stond dat de spinnen geen kwaad kunnen doen aan mensen. Niet dat mij dat zal beletten zo'n beestje vakkundig te vermoorden als ik er eentje tegenkom. Okay, anders geformuleerd, niet dat mij dat zal beletten zo'n beestje vakkundig door Dave te laten vermoorden als ik er eentje tegenkom. ;-)

O ja, in Belgie heb je dierenbeschermers die egeltjes en kikkers de weg over helpen, hier heb je dus dierenbeschermers die de tarantula's helpen oversteken...

Air Show

Donderdagochtend kreeg ik bijna een hartverlamming toen er ineens zes straaljagers (F18) boven de stad vlogen. Dat lawaai, en vooral het uitzicht waren heel beangstigend/spectaculair. Die toestellen mogen normaal gezien niet boven dichtbevolkte gebieden vliegen, maar voor Fleet Week in San Francisco wordt een uitzondering gemaakt. Donderdag en vrijdag hielden de Blue Angels en de anderen testvluchten, zaterdag en zondag was het dan tijd voor de echte show.

Donderdag en vrijdag was ik al gaan kijken, en toen was het nog heerlijk rustig (afgezien dan van het lawaai dat de vliegtuigen maakten), maar gisteren en eergisteren waren er weer een paar tienduizend mensen op de been. Het beste zicht had je op Fisherman's Wharf, dus waren Dave en ik vroeg vertrokken om een goed plaatsje te zoeken. En we hebben genoten! Wat die mannen (ja, vrouwen doen hier niet aan mee) lieten zien, was niet gewoon. Spectaculair! Het knapste waren natuurlijk de Blue Angels, maar ook de anderen lieten prachtige stukjes vliegwerk zien.

Het enige dat mij serieus tegen stak aan de hele show was de reclame die doorlopend gemaakt werd voor het leger. "Als jij ook een F18 wil vliegen, teken dan nu bij het leger!", "Thank you pilots for serving your country in the war against terror.",... Je kan ook het eten van de matrozen sponsoren, wat je volgens mij sowieso al doet als je je belastingen betaalt, maar je kan dat dus dubbel doen door geld over te schrijven aan restaurants in de stad, die dan matrozen gratis laten eten om hen te bedanken omdat zij 'ons' land verdedigen.

Fleet Week

De eerste week van oktober vindt hier traditioneel 'Fleet Week' plaats. Fleet Week is een kans voor de burgers van Noord-Californie om de mannen en vrouwen die dienen in de Navy, Coast Guard en Marines te eren (deze omschrijving komt niet van mij maar van de officiele Fleet Week website). ;-) Van donderdag tot en met dinsdag zijn er een heleboel activiteiten waaronder scheepsbezoeken, flight shows,... En vooral heel veel 'drunken sailors' in de stad.



Gisterenochtend was het officiele begin van Fleet Week met een parade van schepen in de baai. Dave en ik waren vroeg opgestaan en hadden een goed plekje uitgezocht aan het water van waar we van de Golden Gate Bridge tot voorbij Alcatraz konden kijken. Samen met duizenden vaderlandslievende Amerikanen (een heel ander publiek dan dat van Lovefest enkele weekends geleden). Het hele spektakel begon natuurlijk met het volkslied van de Verenigde Staten dat ik ondertussen al beter ken en kan meezingen dan de Brabanconne (die ik nooit gekend heb). En dan kwamen de bootjes: USS Nimitz (een aircraft carrier, en een heel indrukwekkende boot), USS Bonhomme Richard (een amphibious assault ship, waar amfibiebootjes uit komen),... Allemaal oorlogsschepen dus, en de commentator sprak dan ook de hele tijd over de verschillende missies in de 'war on terror' waar deze boten aan hadden deelgenomen. Heel indrukwekkend om te horen en zien allemaal, maar je mag er niet aan denken wat het weer allemaal gekost heeft: New Orleans ligt nog helemaal in puin na een orkaan ondertussen een jaar geleden (en we hebben geen geld om het herop te bouwen), maar kijk, we hebben een hele oorlogsvloot die niks beter te doen heeft dan te komen feesten in San Francisco op kosten van de belastingbetaler! ;-)

Toen we 's avonds terug thuis kwamen, bleek dat de twee grootste schepen hier vlak voor de deur voor anker liggen (tot grote blijdschap van Dave). Eentje ligt aan de kade, maar de USS Nimitz is daar te groot voor en die dobbert in de baai. Dat brengt heel wat commotie met zich mee: Alle soldaten (of matrozen, officieren,...) komen bij ons aan wal, er patrouilleren helicopters boven dat stuk van de baai (en ons appartement) en er varen constant kleine bootjes rond de grote boten om te beletten dat er iemand een aanslag zou plegen. Voel ik mij nu veilig? Nee, absoluut niet, ik heb het niet begrepen op wapens (ik krijg al rillingen als ik een pistool zie), en nu ligt er een oorlogsvloot voor mijn deur (van een land dat niet echt populair is bij zogenaamde terroristenstaten) waarvan het grootste deel van de bemanning vier dagen lang dronken zal zijn (wat volgens mij een perfect tijdstip is om een aanslag te plegen, maar wat ken ik daar uiteindelijk van?).

Ach, ik zal er maar vanuit gaan dat ze hier weten waar ze mee bezig zijn en dat er uitgebreide veiligheidsmaatregelen genomen zijn. En dan zal ik maar wat gaan genieten van al die uniformen in de stad... ;-)

Het nieuwe kapsel van de burgemeester...

Heb ik al eens geschreven over onze 'hottie' burgemeester van San Francisco? (Reactie van Dave: 'Heb je ooit al eens niet geschreven over onze burgemeester?) ;-) Wel, effe voor de zekerheid, het is een stuk, een knappe gast, hot, en vul zelf maar verder aan. Hij is daarenboven ook nog eens zeer begeerlijk gescheiden, niet van de armsten, en dus ongelooflijk populair bij zowel de vrouwelijke als de 'gay' bevolking van San Francisco (wat hem een meerderheid van stemmen garandeert). Geregeld verschijnt hij met een knappe vrouw, maar nooit meer dan drie keer met dezelfde, kwestie van de 'bereikbaarheid' in stand te houden. Heel goede PR. ;-)

Maar nu heeft hij iets gedaan waar al heel wat over te doen geweest is: Hij heeft zijn kapsel veranderd! Zomaar, van de ene dag op de andere, zonder persconferentie om ons allemaal voor te bereiden, verschijnt hij in het openbaar zonder gel in zijn haar (belachelijk rijmpje). ;-) Krantenartikels, een item in het plaatselijke nieuws, reviews op websites,... Iedereen wil zijn zegje doen over het nieuwe kapsel van de burgemeester! Heeft hij een midlife crisis (hij wordt ocharme 39 jaar volgende dinsdag, zou dat hier dan een officiele feestdag zijn?), is het een experiment, was hij de gel gewoon vergeten aan te brengen,...? De hele stad is in rep en roer. ;-)

Persoonlijk ben ik meer te vinden voor de 'Gavin before' maar de 'Gavin after' ziet er ook nog redelijk appetijtelijk uit. Oordeel zelf...

It never rains in California...

Ik heb, denk ik, al verschillende keren geschreven dat het hier nog niet geregend heeft sinds onze aankomst hier in juni (en volgens inboorlingen had het daarvoor ook al 2 maanden niet meer geregend). Maar aan de periode van droogte is gisterenavond een einde gekomen: rond 16 uur begonnen de wolken samen te pakken, rond 18 uur vielen de eerste druppels en toen ik daarnet wakker werd, viel de regen nog steeds met bakken uit de lucht. Volgens de weermannen en -vrouwen is het slechts tijdelijk (we zouden vanaf het weekend terug droog weer en temperaturen tot 25 graden moeten krijgen) en zeer abnormaal voor deze tijd van het jaar. Normaal gezien begint het pas binnen vier weken te regenen (begin november) en dan regent het waarschijnlijk tot in maart. WTF? Niemand heeft mij verteld dat ze hier een regenseizoen hebben, dat staat niet in die toeristische gidsen! Als het morgen stopt met regenen, ga ik onmiddellijk een paraplu en een regenjas kopen...

Michelin Mania

In deze stad voor 'foodies en fashionistas' (benaming uit de brochure van het Westfield Center) zijn er op een week tijd twee wereldschokkende dingen gebeurd: het nieuwe shopping center opende z'n deuren (joepie voor de fashionistas), en gisteren kwam de eerste Michelin-gids voor San Francisco en de Bay Area uit (mmm voor de foodies).

Een belangrijk verschil: De opening van het shopping center wordt door iedereen gezien als een goede zaak, maar de Michelin gids krijgt hier heel veel kritiek. Forums op het internet worden overspoeld met posts, kranten schrijven over de keuze van de inspecteurs, iedereen moet hier (zoals gewoonlijk) zijn zegje doen. Laat het duidelijk zijn dat de Amerikanen (of beter gezegd de San Franciscanen) het niet eens zijn met de beslissingen van de Fransen. Slechts 1 restaurant heeft drie sterren gekregen, terwijl er volgens de plaatselijke kenners zeker drie restaurants zijn die dat verdienen. Drama!!!

En ik kan maar 1 ding denken: Range (ons favoriet restaurant in SF) heeft nu een Michelin-ster! Dat wil dus waarschijnlijk zeggen dat we er nooit meer kunnen gaan eten (tenzij we 6 maanden van tevoren weten dat we nog eens op restaurant willen gaan, en we geld kunnen opzij zetten om die 'splurge' te betalen). ;-(