Trop is Teveel
Vorig weekend heb ik eindelijk durven toegeven dat het "prinsessenleventje" dat ik momenteel leid in San Francisco mij niet echt gelukkig maakt. Integendeel, ik voelde me de afgelopen weken miserabel, maar was te koppig om het toe te geven en te lam om er iets aan te veranderen.
Ik geef eerlijk toe dat ik genoten heb van een paar maanden werkloos zijn (juni en juli waren heel leuk), maar trop is teveel, en ik moet terug aan de slag voor ik helemaal gek word. Maar dat is blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan: Ik geraakte niet meer in gang na die periode van nietsdoen, en dat frustreerde me de afgelopen weken. Ik wist dat ik een schop tegen mijn kont nodig had, alleen was er niemand voorhanden om die schop uit te delen. Dave wist heel goed dat hij dat beter niet kon doen omdat ik dan waarschijnlijk heel onredelijk zou reageren, lees "verwijten zou beginnen maken a la 'het is jouw schuld dat we hier zitten'". Ja, ja, na bijna vier jaar samen en ondertussen bijna vijf maanden getrouwd, begint hij mijn onhebbelijke kantjes te kennen. ;-) En iedereen van wie ik die schop zou accepteren, zit aan de andere kant van de oceaan, dus dat was ook geen optie.
Om een lang verhaal (en heel veel tranen) kort samen te vatten: Ik heb mezelf een schop gegeven (Dave heeft heel vriendelijk geholpen, en ook het telefoontje van Ann deed veel deugd), en ben op zoek gegaan naar bezigheden in San Francisco. 31 oktober start ik een cursus Spaans (8 weken lang op dinsdag- en donderdagavond), en op 18 november ga ik naailes volgen (iedereen die mij kent, valt nu steil achterover van 't verschieten en bereidt zich voor op een artikel met als titel "woman severely injured during sewing class" waarin waarschijnlijk ook het woordje "onhandig" zal gebruikt worden). ;-)
Ondertussen is ook de job hunt begonnen. En wat blijkt? Nu heb ik toch wel een social security number nodig vooraleer iemand mij mag aannemen. Het social security number is dat nummertje dat ik niet kon krijgen omwille van mijn visum, en dat ik nu ineens wel kan krijgen omdat ik een werkvergunning heb, alleen heeft er niemand mij dat verteld en heb ik dat dus ook nog niet aangevraagd. Grrr! Vandaag ben ik dus nog maar eens naar het social security office gegaan en heb de papieren ingediend. Job hunt uitgesteld met 2 weken, maar ik vind wel iets om me bezig te houden...
Ik geef eerlijk toe dat ik genoten heb van een paar maanden werkloos zijn (juni en juli waren heel leuk), maar trop is teveel, en ik moet terug aan de slag voor ik helemaal gek word. Maar dat is blijkbaar makkelijker gezegd dan gedaan: Ik geraakte niet meer in gang na die periode van nietsdoen, en dat frustreerde me de afgelopen weken. Ik wist dat ik een schop tegen mijn kont nodig had, alleen was er niemand voorhanden om die schop uit te delen. Dave wist heel goed dat hij dat beter niet kon doen omdat ik dan waarschijnlijk heel onredelijk zou reageren, lees "verwijten zou beginnen maken a la 'het is jouw schuld dat we hier zitten'". Ja, ja, na bijna vier jaar samen en ondertussen bijna vijf maanden getrouwd, begint hij mijn onhebbelijke kantjes te kennen. ;-) En iedereen van wie ik die schop zou accepteren, zit aan de andere kant van de oceaan, dus dat was ook geen optie.
Om een lang verhaal (en heel veel tranen) kort samen te vatten: Ik heb mezelf een schop gegeven (Dave heeft heel vriendelijk geholpen, en ook het telefoontje van Ann deed veel deugd), en ben op zoek gegaan naar bezigheden in San Francisco. 31 oktober start ik een cursus Spaans (8 weken lang op dinsdag- en donderdagavond), en op 18 november ga ik naailes volgen (iedereen die mij kent, valt nu steil achterover van 't verschieten en bereidt zich voor op een artikel met als titel "woman severely injured during sewing class" waarin waarschijnlijk ook het woordje "onhandig" zal gebruikt worden). ;-)
Ondertussen is ook de job hunt begonnen. En wat blijkt? Nu heb ik toch wel een social security number nodig vooraleer iemand mij mag aannemen. Het social security number is dat nummertje dat ik niet kon krijgen omwille van mijn visum, en dat ik nu ineens wel kan krijgen omdat ik een werkvergunning heb, alleen heeft er niemand mij dat verteld en heb ik dat dus ook nog niet aangevraagd. Grrr! Vandaag ben ik dus nog maar eens naar het social security office gegaan en heb de papieren ingediend. Job hunt uitgesteld met 2 weken, maar ik vind wel iets om me bezig te houden...
posted by marijke at 4:31 PM
5 Comments:
Bedankt voor je comment: toevallig had ik gisteren ook beseft dat ik nog geen soc sec number had!! Sinds een maand ben ik ook bezig om een baan te zoeken. Heb je voorbeelden om een resume + coverletter te schrijven? ...als je wilt mag ik je enkele doorsturen... groetjes
Veel succes met de "jobhunt"... inderdaad, om te mogen werken heb je dat fel begeerde Social Security Nummertje nodig.
Ik heb er geen... en ben (voorlopig) nog niet van plan om een job te zoeken. Ik moet misschien nog in het stadium belanden waar ik begin te snakken naar werk?! (hihi)
In ieder geval een welgemeend: Veel Succes met het vinden van een leuke, interessante job!
Marijke in de naailes, dat zou ik graag als vlieg eens meemaken ;-) In les 1 leer je ongetwijfeld een 'rekker' in een jeans installeren zodat die meegroeit met de amerikaan in kwestie :-)
Heel goed dat je een paar leuke hobbies hebt gevonden! Nu volgt er zeker nog wel een toffe job! Vergeet er niet van te genieten hé!
Tom vp
Ben via Ann's blog bij jou terecht gekomen. Bedankt voor de tip wat het SSN betreft. Mijn werkvergunning is onlangs aangevraagd (weet niet hoelang dat zal duren en of ik ze zal krijgen...). Nu weet ik tenminste dat ik daarna onmiddellijk werk moet maken van een SSN. Dat spaart me heel wat frustraties achteraf (had ik het geweten...)
Wat voor werk zoek je eigenlijk? Zijn je diploma's hier geldig?
Leuke blog trouwens. Heb een beetje rondgeneusd...
Groetjes,
Marijke, deze onhandige Vlaamse is in september ook begonnen met het volgen van naailessen. Ik vind het heel erg spannend allemaal, maar het valt best mee. En alhoewel mijn moeder me vroeger altijd bang heeft gemaakt dat zo'n naaimachine gevaarlijk is en dat ik zou eindigen met zo'n naald door m'n vingers, heb ik me echt al zitten afvragen hoe je in hemelsnaam je vinger onder dat naaivoetje zou moeten wringen! Wij hebben al een broodmandje gemaakt, en nu zijn we bezig aan een satijnen pyjama. Nadien staat nog een rok en een zomerbroek op het programma. Hopelijk heb jij er evenveel plezier aan als ik!
Post a Comment
<< Home