Back To Belgium

Morgenochtend om 6.30 uur begint mijn reis naar Belgie, en het belooft weer leuk te worden. Om 6.30 uur pikt de shuttle bus me voor de deur op, om 9 uur vertrekt het vliegtuig naar New York (waar ik hopelijk op zit als ik tijdig door alle controles geraakt ben), dan landen we om 17.45 uur (plaatselijke tijd) in New York, waar het andere vliegtuig om 19 uur vertrekt (dus hopelijk moet ik niet te ver lopen naar de gate want anders wordt het nipt), en om 9.30 uur (Belgische tijd) land ik dan in Zaventem, waar ik waarschijnlijk de bus van 10 uur mis omdat mijn bagage nog niet is aangekomen en pas de bus van 11 uur kan nemen richting Antwerpen waar mijn mama me komt ophalen voor het laatste stuk van de reis richting Schoten. En dan ga ik lekker een paar uur slapen zodat ik niet om 16 uur in die leuke 'ik wil niet in slaap vallen maar ik kan mijn ogen niet langer open houden'-toestand in de zetel lig en pas om 10 zaterdagochtend wakker word, want vrijdagavond moet er al gefeest worden (Fred & Katrine, gelieve mijn comateuze toestand te vergeven vrijdagavond / Jelle, hetzelfde geldt waarschijnlijk voor zaterdagavond).

En blijkbaar verruil ik het mooie weer van San Francisco (zonnig, 25 graden) voor het miezerige weer van Schoten (18 graden, regen regen regen). Joepie! Langs de ene kant kijk ik ernaaruit familie en vrienden terug te zien, langs de andere kant moet ik Dave 10 dagen missen (de langste periode die we ooit al gescheiden geweest zijn). 't Zal dus leuk zijn om te vertrekken en in Belgie te zijn, maar ik kijk er nu al naar uit om terug te komen en mijn ventje vast te kunnen pakken...

Eten en Drinken

Hoewel je hier in San Francisco heel lekker kan eten en drinken, mis ik toch sommige dingen uit Belgie. Vooral gewone dagdagelijkse zaken. Een, zeker niet volledige, lijst:
- gewone boterhammen met kaas, kippenwit en choco, niet tegelijk natuurlijk (er zijn misschien 3 bakkers in San Francisco die zelf hun brood bakken, echt designbrood dus en bijgevolg peperduur, en het andere brood dat hier verkocht wordt, komt volgens mij recht uit de fabriek en is niet te vreten)
- sandwiches en pistolets (zie hierboven0
- koffiekoeken (tenzij je die vreselijke, chemisch op smaak gebrachte, chemisch gekleurde dingen die ze hier in de patisserie-afdeling verkopen, meetelt)
- een smoske voor over de middag (hier zijn het slaatjes, burrito's, wraps,...)
- frietjes met mayonnaise (ze hebben hier honderd soorten mayonnaise, maar niet de gewone ordinaire frietkot-mayonnaise, en over de frietjes schrijf ik zelfs niks, da's helemaal om te huilen)
- witloof in den oven (ik lust helemaal niet graag witloof, maar nu ik het niet meer krijg voorgeschoteld, mis ik het wel)
- 'peekesstomp' met worst (hmm, ik eet eigenlijk geen varkens- of rundsvlees)
- bloemkool in witte saus
- de 'zalmpatatjes' van mijn mama
- paprika chips (1000 soorten chips, maar niet die gewone paprika chips)
- pasta die je niet moet gaan zoeken onder de kaas op je bord zoals gewoon is in Amerika
- chocolade!!!

Het leuke aan San Francisco is dat je hier heel multicultureel kunt eten (iets meer multicultureel dan Chinees in Belgie). Dave en ik hebben nog lang niet genoeg restaurantjes uitgeprobeerd, maar een voorlopige top 3 ziet er zo uit:
- Mexicaans (ik had nog nooit deftige Mexicaan gegeten voor we hiernaartoe kwamen, met 'deftig' bedoel ik dus andere dingen dan de 'guacamole')
- Amerikaans, meer specifiek Californisch (krab!!!, 100 soorten tomaat, verse vis,...)
- Thais (da's dus iets helemaal anders dan Chinees)

Staan ook nog op het lijstje om uit te proberen: marokkaans, pakistaans, steakhouse, japans, cajun, creools, cubaans, duits ('suppenkuche' is een duits restaurant in SF, ben heel benieuwd), fusion, grieks,... En van al die keukens zijn er minstens 100 restaurants in SF, dus ik moet nog lang niet beginnen koken. ;-)

Go, Giants!

Gisterenavond hebben Dave en ik onze eerste baseballwedstrijd ooit bijgewoond, en dat op 'club level' in het AT&T Park achter onze hoek hier in San Francisco. Baseball is mij volledig onbekend, ook nadat ik de spelregels had opgezocht op internet begreep ik er nog niks van. Maar als enkele miljoenen Amerikanen het spelletje snappen, zou het mij ook moeten lukken, dacht ik. ;-)

Het eerste wat opvalt in het stadion? De stoeltjes zijn breder dan in Belgie (enter 'dikke-amerikanen-grap' hier) en aan elke stoel is een gigantische drankhouder bevestigd zodat je tijdens de wedstrijd makkelijk aan je frisdrank of bier kan. Tijdens de wedstrijd komen ze wel 5 verschillende soorten eten verkopen (ijs, suikerspinnen,...) en kan je ook gewoon vanaf je stoel je bestelling doorgeven (hamburgers,...) die dan aan je stoel geleverd wordt.



Het tweede dat opvalt, zijn de spelers. Die zijn gigantisch! Ik heb er geen enkele gezien die minder dan 100 kilo woog, en dat zijn dan topsporters!

Wat ook opvalt, is 'sportsmanship'. Voor de wedstrijd geven ze een waarschuwing: Als je 'grove taal' gebruikt, word je uit het stadion gezet. Heel af en toe wordt er eens 'boe' geroepen maar voor de rest is het publiek heel beschaafd. Ik zie het nog niet gebeuren tijdens een voetbalwedstrijd in Europa!

Het spelletje zelf is makkelijk genoeg te volgen aangezien het erg traag gaat (zoals elke sport waarvan de spelers meer dan 100 kilo per stuk wegen waarschijnlijk). Man gooit bal, andere man probeert bal weg te slaan, en als dat lukt, moet die laatste man beginnen lopen rond 4 bases op het veld (om het niet te moeilijk te maken, liggen de bases niet te ver uit elkaar) tenzij de bal onmiddellijk wordt opgevangen door een speler op het veld. Dat zijn de grote lijnen, er zijn nog wel wat finesses, maar die pik je snel genoeg op als je naar een wedstrijd gaat kijken. Het belangrijkste is dat je veel tijd hebt om naar de commercials te kijken die ze na elke halve inning uitzenden op het grote scherm. ;-)

Tijdens de eerste drie innings zat ik me stierlijk te vervelen, en net toen ik tegen Dave zei "Nu ik hier ben, wil ik wel eens een homerun zien", sloeg Barry Bonds, de sterspeler van de San Francisco Giants, de 725e homerun uit zijn carriere! De bal vloog uit het stadion, het water van de baai in, waar een gelukkige in een bootje hem uit het water viste (en waarschijnlijk op Ebay te koop heeft aangeboden). Als je een homerun slaat, kan je op je gemak langs de 4 bases lopen, dus dat maakt het spelletje nog iets relaxter. ;-)

Uiteindelijk hebben de Giants gewonnen met 5 - 0, en heb ik wel een paar keer enthousiast geroepen op bepaalde acties. 't Is een leuk spelletje om te zien, zeker als ze een beetje tactisch beginnen spelen. Ik denk wel dat wij nog eens terug gaan voor een avondje entertainment...

Drugs

Nu Ann en Tom naar huis vertrokken zijn, heb ik eindelijk aan mezelf toegegeven dat ik ziek ben. Ik heb een verkoudheid, gecombineerd met hevige keelpijn (die nu ook al doorstraalt naar mijn oren). Ik was braafjes anti-griep-pilletjes aan het slikken, Orofar-bolletjes aan het eten en hoestsiroop aan het drinken, toen ik ineens besefte dat mijn voorraad serieus aan het slinken was. Dus stond ik daarstraks in Safeway te kijken naar alle medicijnen ('drugs') die ze hier zomaar 'over the counter' (zonder voorschrift dus) verkopen. En raad eens? Ik heb niks durven kopen! Ik ben gewend aan softe medicijnen, oftewel homeopatische preparaatjes, maar dat is iets wat ze hier niet verkopen (of toch niet in Safeway over the counter). Je vindt hier wel pijnstillers waar je volgens mij een paard mee kan omleggen, slaappillen die mij voor 5 dagen onder zeil zouden laten gaan,... en dat allemaal zonder voorschrift! Ik zal wel een apotheek samenstellen als ik terug in Belgie ben voor mijn mini-vakantie want ik heb zo'n vaag voorgevoel dat ik me niet echt beter ga voelen als ik die Amerikaanse drugs slik...

Employment Authorization Card

En dan nu het heel goede nieuws: Maandag stak mijn 'employment authorization card' in de brievenbus! Dat wil dus zeggen dat ik eigenlijk al vanaf 9 augustus had kunnen beginnen werken, en dat tot 8 augustus 2008. Nu moet ik dus eerst eens uitvissen hoe 'job hunting' hier werkt, en dan kan ik hopelijk binnenkort aan de slag. Ik heb veel zin om terug in de 'rat race' te stappen, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik had gedacht dat ik pas rond eind oktober mijn werkvergunning zou krijgen en dat ik dus nog helemaal niet voorbereid ben (nog geen Engels CV, geen Engelse sollicitatiebrief, maar het belangrijkste: geen sollicitatie-outfit!). Mijn job hunt zal dus beginnen met een shopping trip. ;-)

Honeymoon

De rust, en de tijd en zin om nog eens iets voor deze blog te schrijven zijn weergekeerd nu het 'honeymoonend' koppel, Ann en Tom, vanochtend vroeg vertrokken is voor de lange reis naar huis. De afgelopen week was het veel te leuk om met hen door San Francisco (door hen beiden soms 'frisco' genoemd, gelukkig heeft niemand dat gehoord) te crossen en te proberen om hen alle leuke plekjes van de stad te laten zien. Dat is natuurlijk niet gelukt, maar ik denk wel dat ze een goed beeld van de stad hebben gekregen, ze hebben alleszins geleerd dat je in de States (of toch ten minste in San Francisco) lekker kan eten. We hebben ze meegesleurd naar Haight Ashbury, North Beach, Fisherman's Wharf, Chinatown, The Castro, Union Square, The Marina, door Golden Gate Park, voor een wandeling langs de oceaan, op een shoppingtrip over Union Street en door Nordstrom, op een avondritje met de 'cable car',... en dat allemaal op 3,5 dagen. Ik heb ze geen enkele keer horen protesteren, misschien waren ze te moe, want ik denk dat hun huwelijksreis hen een beetje heeft uitgeput. ;-)

Heel eerlijk: Ik had vanmorgen tranen in mijn ogen toen ze vertrokken (misschien ook wel omdat het toen 5 uur 's ochtends was)...

Mid Summer Dipje

Sinds we terug zijn in San Francisco hebben Dave en ik allebei last van een 'mid summer dipje'. We geraken onze zetel en ons bed niet meer uit, behalve Dave dan als hij moet gaan werken, ik hang de hele dag maar wat rond te hangen. In het weekend proberen we wel actief te zijn, maar na een paar uurtjes wandelen, liggen we weeral in onze zetel. 't Is precies of onze 'wittebroodsweken' met San Francisco zijn voorbij, en we hebben ons ritme voor het gewone dagdagelijkse leven nog niet gevonden. Heel kribbig word ik ervan, maar ik heb de fut niet om er iets aan te veranderen. Hopelijk wordt het beter als het koppel 'honeymooners' hier zondag aankomt (als ze hier geraken tenminste want Ann en Tom in een auto zonder GPS, dat komt niet goed volgens mij). ;-)

The Marina

Zaterdag hebben Dave en ik in The Marina doorgebracht. Dit is een buurt waar we eerst wilden wonen (en veel appartementen hebben bekeken), maar waar onze Amerikaanse vrienden heel sterke negatieve gevoelens over hebben. En nu we er een zaterdagje hebben rondgewandeld, begrijpen we hen beter en zijn we heel blij dat er een paar kilometer tussen ons appartement en die neighbourhood liggen. ;-)

Ten eerste is de grond waarop deze wijk gebouwd werd eigenlijk moeras. Na de grote aardbeving van 1906 werd al het puin van over de hele stad hier gedumpt en begon men op dat puin (niet echt een stabiele fundering dus) te bouwen. In 1989 legde de volgende grote aardbeving (en de daaropvolgende grote brand) dan ook bijna de hele neighbourhood terug in puin. Dit keer pakte men de opbouw iets voorzichtiger aan en werden 'aardbevingsbestendige' bouwvoorschriften opgelegd. Er staan echter nog verschillende gebouwen van voor de 1989 aardbeving waar in gewoond wordt (de redenering is als volgt: als het gebouw de vorige grote aardbeving overleefde, zal het de volgende grote ook wel overleven). ;-)

Ten tweede woont er in The Marina een speciaal volkje. Nu wonen er hier in San Francisco wel meer speciale volkjes, maar de meesten zijn heel sympthiek en doen niemand kwaad, dat is helaas niet zo voor 'the marina people' (of 'trust fund babies', zoals ze hier denigrerend genoemd worden). Om het beeld effe te schetsen: Stel je voor dat in Belgie die arrogante ettertjes met hun Scapa Sports polootjes met de kraagjes omhoog en stinkend rijke ouders die niet omkijken naar hun nageslacht, na hun universitaire studies allemaal blijven samenklitten en hun studentenleventje verderzetten (ze moeten helemaal niet gaan werken want mama en papa betalen wel voor de jetset-levensstijl zolang ze maar niet te veel thuis komen aanzetten), en je hebt een redelijk beeld van The Marina. The Marina is de neighbourhood van SUV's, Gucci, Marc Jacobs, 'it'-restaurants, spa salons, en kleine irritante hondjes met merk-jasjes aan (en met 'merk' bedoel ik niks minder dan Chanel of Louis Vuitton, want anders telt het hondje niet meer mee in het 'dogwalking'-groepje en moet die naar de 'dog psychiatrist'). De vrouwen zien er ook allemaal hetzelfde uit, want dezelfde yoga- en pilatesklasjes, dezelfde spa treatments, dezelfde hair stylist (zeg nooit zomaar 'hair dresser' tegen een kapper) en vooral dezelfde plastisch chirurg.

't Is leuk om een zaterdagmiddag naar te kijken, maar ik mag er niet aan denken om daar dag en nacht tussen te moeten leven...

Een ander typisch ontbijt...

Een paar weken geleden heb ik jullie laten kennismaken met het typisch Haight Ashbury ontbijt (rijk aan vet-, kleur-, en geurstoffen en een onverantwoord aantal calorieen). Wel, deze zaterdag zijn Dave en ik gaan ontbijten in de Marina, een andere buurt in San Francisco, en aan het ontbijt kon je al zien dat hier heel andere mensen wonen...



Op de foto is het ontbijt van Dave te zien, een 'sambazon bowl'. Op het menu wordt dit omschreven als: 'Sambazon is made from the Amazon acai palm berry, packed with anti oxidants, essential & omega acids.' Ja, ja, een ontbijt met een boodschap. ;-) Ikzelf houd niet zo van gezonde dingen, dus ik ben me te buiten gegaan aan 'strawberry pancakes'.

Dit ontbijt werd trouwens genuttigd ('gegeten' vind ik wat minnetjes voor dat geld) in Cafe Organic Lettus. Een 'organisch cafe' dus, met een eigen mission statement (een cafe met een mission statement, dat moet San Francisco zijn!). Kijk vooral effe op hun website: www.lettusorganic.com

Vrijdagavond

Dit is een historisch moment: Mijn eerste dronken post! Dave en ik zijn vanavond na zijn werk gaan 'happy houren' in Bacar, een hippe tent in SoMa (South of Market). Hoewel ik slechts 2 'love cocktails' gedronken heb, ben ik 'completely wasted'. ;-) Love cocktails zijn heerlijk! Na happy hour zijn we gaan eten bij Pazzia, een heel leuk, redelijk goedkoop en lekker Italiaans restaurant in onze buurt. De 'brusschetta' is ons favoriet voorgerecht, en sinds vandaag is de 'tiramisu' ons favoriet nagerecht. Dave is ook helemaal verslaafd aan de 'pizza diavola'. Net voor het dessert werden 2 glazen zoete dessertwijn op onze tafel gezet, en werd de vraag gesteld of we, met tafel en al, zouden willen opschuiven zodat een 'party of six' aan de tafels naast ons kon komen zitten. Heel gewoon in San Francisco, en wij hadden er dan ook geen problemen mee. De mensen aan de tafel naast ons bleken heel sympathieke Amerikanen uit Florida te zijn, die een hele uitleg begonnen die ik niet zo goed meer kon volgen aangezien mijn 'english language processor' (zoals Dave het zou noemen) uitgeschakeld was door de alcohol... Gelukkig moesten we niet ver meer wandelen voor we thuis waren en in de zetel konden crashen. ;-)

Our First Earthquake!!!

Ik heb vandaag eigenlijk niks spectaculairs gedaan (het appartement gepoetst, boodschappen gedaan en aan het zwembad gelegen), en begon me een beetje zorgen te maken waarover ik zou kunnen schrijven vandaag. En sympathiek San Francisco heeft het probleem net voor me opgelost door ons te vereren met onze eerste aardbeving! Ja, ja, vandaag (2 augustus) om iets na acht uur 's avonds hebben we hier een 'quakeje' van 4.7 op de schaal van Richter gehad. Volgens locals is het een van de zwaardere en langere aardbevingen van de afgelopen tijd.

Ik zat in de zetel en Dave lag net in bed (jetlag) toen ineens gerommel weerklonk en het meubilair begon te bewegen. De zetel stond echt te daveren op z'n pootjes, en volgens Dave deed het bed net hetzelfde. Onze boekenkast moeten we misschien toch maar vastmaken aan de muur want die stond echt te shaken. ;-)

Heel grappig is dat nog geen minuut na de aardbeving de eerste posts hierover al op het internet staan. Blijkbaar was dit een zware aardbeving en zijn sommige mensen in paniek geraakt. Onze eerste reactie was "joepie, onze eerste aardbeving" terwijl je eigenlijk wordt geacht bij een aardbeving van deze omvang bescherming te zoeken in een deurpost of onder een tafel. We hebben dus nog heel wat te leren... Al bij al was het best wel spectaculair en heb ik er een adrenaline-rush aan overgehouden (misschien houdt die me wel effe wakker en geraak ik zo van m'n jetlag af). ;-) Nog even voor de bezorgde medemensen onder jullie: De aardbeving vond plaats op 42 mijl ten noordwesten van San Francisco, en er werden geen gewonden of schade gemeld.

Monet In Normandy

Gisteren heb ik me, samen met mijn jetlag, aan een uitstapje richting Legion Of Honor gewaagd. Legion Of Honor is een van de Fine Arts Museums Of San Francisco, met verschillende uitgebreide collecties: Europese schilderkunst (El Greco, Rubens, Matisse,...), antieke kunst,... En deze zomer loopt er een speciale exhibition 'Monet in Normandy' die in alle magazines, kranten en websites de hemel in geprezen wordt. Aangezien een heleboel musea in San Francisco gratis toegankelijk zijn op de eerste dinsdag van de maand was gisteren dan ook het uitgelezen moment om deze tentoonstelling eens te gaan bekijken (het uitstapje zou dan slechts 5 ipv 15 dollar kosten). Het museum ligt op een prachtige plaats in San Francisco, in een park aan het einde van de wereld van waar je een schitterend uitzicht hebt op de Golden Gate Bridge (als er geen mist hangt, ongeveer 3 dagen per jaar dus). Het gebouw is volgens Amerikanen zeer 'European', wat dat dan ook moge betekenen (ik moet toch echt eens gaan uitvinden wat 'European' hier eigenlijk betekent).

Over mijn bezoek zelf kan ik kort zijn: Nadat ik 2 uur (ja, ja, twee uur!!!) in de rij had gestaan om mijn ticketje voor de tentoonstelling te kopen, viel ik bijna flauw van de honger (ik was om 12 uur gearriveerd met de bedoeling eerst iets te eten in het Museum Cafe), en toen ik de rij naar het cafe zag (zo'n 100 mensen voor mij), heb ik me omgedraaid en ben op wankele beentjes door de tentoonstelling gewandeld. De schilderijen waren prachtig, de bezoekers waren voor het merendeel 'ignorant american people' (geen goede combinatie met mijn jetlag), dus ik stond na een uurtje weeral buiten zonder de permanente collectie van het museum gezien te hebben. Een volgende keer zal ik me beter voorbereiden...

Home Sweet Home

Dave en ik zijn terug in San Francisco na een uitstapje richting Belgie voor het huwelijk van Ann en Tom. 4 dagen is echt wel te kort, dus in de toekomst zullen we proberen om langer te blijven.

Onze terugreis gisteren was een ramp. Zo een van de dagen die je liefst zo snel mogelijk wil vergeten, maar dat is onmogelijk omdat je de gevolgen ervan nog dagen ondervindt. Om half zeven 's ochtends vertrokken we naar het Crowne Plaza Hotel in Antwerpen waar we de shuttle bus van tien na zeven namen naar Zaventem (een heel goed systeem, voor 8 euro per persoon sta je aan de ingang van de luchthaven). Aangezien we de eersten waren om in te checken op de Delta vlucht naar New York en de vlucht hopeloos overboekt was, kreeg ik het aanbod om mijn stoel beschikbaar te houden voor passagiers 'on stand-by'. Nog nooit meegemaakt, maar het kwam erop neer dat ik een voucher voor 1000 dollar en een hotelovernachting zou krijgen als ze mijn stoel aan iemand anders gaven. 1000 dollar, daar kan ik een paar keer mee over en weer komen, dus ik zat echt wel te hopen dat ik niet zou vertrekken, maar helaas, ik mocht wel op het vliegtuig, dat met een vertraging van een uur richting New York vertrok (toen was het 12.30 uur). Na acht en een half uur vliegen stond het vliegtuig in New York JFK, helaas midden op het vliegveld en niet aan een gate zodat we dus niet konden uitstappen. Toen we uiteindelijk wel uit het vliegtuig geraakten, werkten de roltrappen niet en stonden er honderden mensen aan te schuiven aan 'customs', zodat we dus onze vlucht naar San Francisco gemist hebben. Positief was wel dat Dave een upgrade kreeg en we dus een ticket voor first class kregen (helaas slechts 1 ticket, ik mocht nog altijd in 'cattle class' gaan zitten). Gelukkig heb ik een heel lief ventje zodat ik in first class mocht gaan zitten toen het vliegtuig er eindelijk was, een half uur nadat we eigenlijk hadden moeten vertrekken. Effe uitrekenen: Het was dan 18 uur in New York, dus 12 uur 's nachts in Belgie (als dit niet klopt, zal Dave mij wel corrigeren, hij is de praktische persoon in deze relatie). ;-) Dan hebben we nog een uur staan wachten op de runway, want d'er stond een vliegtuig-file erger dan een maandagochtend op de Antwerpse Ring (de temperaturen in het vliegtuig liepen ondertussen goed op want in New York was het toen nog 31 graden). Na vijf en een half uur vliegen stonden we in San Francisco op de luchthaven (half zes 's ochtends dus in Belgie), en toen we uiteindelijk met de taxi thuis aankwamen, was het zeven uur 's ochtends in Belgie.

A day from hell dus...