The Marina

Zaterdag hebben Dave en ik in The Marina doorgebracht. Dit is een buurt waar we eerst wilden wonen (en veel appartementen hebben bekeken), maar waar onze Amerikaanse vrienden heel sterke negatieve gevoelens over hebben. En nu we er een zaterdagje hebben rondgewandeld, begrijpen we hen beter en zijn we heel blij dat er een paar kilometer tussen ons appartement en die neighbourhood liggen. ;-)

Ten eerste is de grond waarop deze wijk gebouwd werd eigenlijk moeras. Na de grote aardbeving van 1906 werd al het puin van over de hele stad hier gedumpt en begon men op dat puin (niet echt een stabiele fundering dus) te bouwen. In 1989 legde de volgende grote aardbeving (en de daaropvolgende grote brand) dan ook bijna de hele neighbourhood terug in puin. Dit keer pakte men de opbouw iets voorzichtiger aan en werden 'aardbevingsbestendige' bouwvoorschriften opgelegd. Er staan echter nog verschillende gebouwen van voor de 1989 aardbeving waar in gewoond wordt (de redenering is als volgt: als het gebouw de vorige grote aardbeving overleefde, zal het de volgende grote ook wel overleven). ;-)

Ten tweede woont er in The Marina een speciaal volkje. Nu wonen er hier in San Francisco wel meer speciale volkjes, maar de meesten zijn heel sympthiek en doen niemand kwaad, dat is helaas niet zo voor 'the marina people' (of 'trust fund babies', zoals ze hier denigrerend genoemd worden). Om het beeld effe te schetsen: Stel je voor dat in Belgie die arrogante ettertjes met hun Scapa Sports polootjes met de kraagjes omhoog en stinkend rijke ouders die niet omkijken naar hun nageslacht, na hun universitaire studies allemaal blijven samenklitten en hun studentenleventje verderzetten (ze moeten helemaal niet gaan werken want mama en papa betalen wel voor de jetset-levensstijl zolang ze maar niet te veel thuis komen aanzetten), en je hebt een redelijk beeld van The Marina. The Marina is de neighbourhood van SUV's, Gucci, Marc Jacobs, 'it'-restaurants, spa salons, en kleine irritante hondjes met merk-jasjes aan (en met 'merk' bedoel ik niks minder dan Chanel of Louis Vuitton, want anders telt het hondje niet meer mee in het 'dogwalking'-groepje en moet die naar de 'dog psychiatrist'). De vrouwen zien er ook allemaal hetzelfde uit, want dezelfde yoga- en pilatesklasjes, dezelfde spa treatments, dezelfde hair stylist (zeg nooit zomaar 'hair dresser' tegen een kapper) en vooral dezelfde plastisch chirurg.

't Is leuk om een zaterdagmiddag naar te kijken, maar ik mag er niet aan denken om daar dag en nacht tussen te moeten leven...