Zondagochtend

Jullie weten het misschien niet, maar Dave en ik wonen in San Francisco vlak aan het water. Dat is eigenlijk niet zo moeilijk want de stad is aan drie kanten omgeven door water, maar wij wonen aan het goede water: de bay, niet de oceaan. Dat wil dus zeggen dat wij het goede weer hebben (dat heeft iets te maken met luchtstromingen en hoogteverschillen, maar da's te technisch voor mij, ik hoor enkel 'goed weer' en 'geen mist').


En als ik dan 's zondags wakker word (meestal rond een uur of half acht) en Dave ligt nog lekker te slapen, dan durf ik wel eens voor een ochtendwandeling gaan. Zeker de afgelopen zondagen was dat heel fijn: je wandelt in het zonnetje over Embarcadero, er is nog bijna geen verkeer, er wandelen een paar mensen met een hond, er lopen een aantal joggers, de vogeltjes fluiten (eigenlijk niet want het zijn zeemeeuwen en die maken een krijsend geluid), aan de overkant van de baai begint de mist op te trekken en zie je de zeeschepen terug naar de oceaan varen, je wandelt langs een barak aan de jachthaven waar het ruikt naar gebakken spek en verse koffie, de zeilboten worden klaargemaakt voor een tochtje,... en als je dan de hoek omdraait, sta je ineens achter het baseball-stadion van de San Francisco Giants dat vlak aan het water ligt. Ik heb nog nooit een baseball-wedstrijd gezien, maar het moet de moeite zijn want voor elke thuiswedstrijd komt er hier een volksverhuis op gang, amai. En het moet ook heel spectaculair zijn want aan de buitenkant van het stadion, aan de toch wel 10 meter hoge muur, hangt volgend bordje:


Dan wandel ik verder King Street op, zet me op het terras in het zonnetje bij Starbucks om te genieten van mijn kopje (plastieken emmer) koffie, kijk wat naar de mensen die voorbij komen, ga pistolets (of toch iets wat daarvoor moet doorgaan) halen, en neem het trammetje terug naar huis. Mmm, zalige zondagochtenden...