Heathrow Terminal 5

Gisterenochtend kreeg ik telefoon: Anne vanuit Londen om te zeggen dat ze toen al 2 uur vertraging had, maar op het vliegtuig zat en hopelijk snel zou vertrekken. Enkele uren later lees ik op De Standaard dat de gloednieuwe Terminal 5 op Londen Heathrow grote problemen kent en dat de meeste vluchten afgelast of uitgesteld zijn. Ik check de British Airways website en volgens hen is het vliegtuig van Anne op tijd vertrokken en zal het op tijd aankomen (raar, omdat ik zeker weet dat ze al 2 uur vertraging hadden voor vertrek). Enkele uren later is de vlucht verdwenen van de British Airways website, maar ik vind hem wel terug op FlightView (met ondertussen 3 uur vertraging). Nog wat later staat de vlucht terug op de British Airways website, weer zonder vertraging. Ik beslis om British Airways niet te vertrouwen en pas rond 20.30 uur op de luchthaven aan te komen, en ja hoor, het vliegtuig landt pas om 20.20 uur. Sommige mensen zitten dan al 3 uur te wachten in de aankomsthal op de luchthaven. Go BA!

Op de monitors zien we de passagiers aankomen (heel cool systeem, d'er hangen camera's in de gang naar de exit, je kan dus op het scherm zien wanneer 'jouw' passagiers aankomen): Allemaal met bijzonder weinig bagage, wat toch raar is voor een intercontinentale vlucht. En inderdaad, de bagage van de meeste passagiers staat nog in Londen (al hebben ze in Londen 3 uur extra gehad om de bagage op het vliegtuig te zetten). De bagage van de crew daarentegen is er wel bij. Anne is dus gisterenavond (uitgeput) aangekomen in San Francisco, haar bagage helaas niet. Hebben we vandaag ineens een goed excuus om te gaan shoppen... ;-)

Meer Boeken

Tijdens onze vakantie heb ik nog twee boeken aan mijn lees-lijstje toegevoegd: "A Thousand Splendid Suns" van Khaled Hosseini en "The Memory Keeper's Daughter" van Kim Edwards.

Ik begon met erg hoge verwachtingen aan het eerste boek omdat het vorige boek van Khaled Hosseini, "The Kite Runner", zo goed was. Eigenlijk kon het alleen maar tegenvallen, maar dat deed het niet: Ik vind "A Thousand Splendid Suns" nog mooier en beter geschreven dan "The Kite Runner". Dit boek is nog aangrijpender dan het vorige. Zeker een aanrader.

"The Memory Keeper's Daughter" was een okay boek, maar geen uitschieter. Ik werd niet echt aangesproken door het verhaal en voelde me er ook niet bij betrokken, in tegenstelling tot het boek van Khaled Hosseini kwamen hier geen emoties in me op. Dit heeft waarschijnlijk met de schrijfstijl te maken, want het onderwerp vond ik wel goed gevonden.

En nu las ik even een leespauze in want er komt een vriendin op bezoek, dus ik zal de komende 10 dagen weinig tijd hebben om te lezen. Ik heb nu toch een voorsprong genomen op mijn goed voornemen. ;-)

Road Tripje

Gisterenmiddag (zondag) zijn we gearriveerd in Las Vegas waar we nog twee dagen gaan genieten van de zon, vooraleer we terug naar het regenachtige San Francisco vertrekken. We logeren in THEhotel at Mandalay Bay, een echte aanrader voor iedereen die eens decadent wil doen (wij hadden het geluk dat er net een goede promotie liep): onze suite heeft 3 televisie's (1 in de living, 1 in de slaapkamer en 1 in de overgrote badkamer), 2 toiletten, een zalig king bed, een bar, een bureau, een bijzonder diepe badkuip en een heel grote douche. Maar eigenlijk logeren we hier omwille van het zwembadgedeelte: een gigantisch golfslagbad aan een strand, lazy river, ligstoelen,... Mmm, ik heb er vandaag een paar uurtjes doorgebracht en het was zalig (Dave vond het al wat te warm, 't was 27 graden denk ik, net warm genoeg om aan het zwembad te liggen volgens mij). (Het lijkt klein op de foto, maar geloof me, dit is een gigantisch zwembad.)

En deze keer hebben we wel gegokt in de casino's, en natuurlijk verloren, 2 hele dollars zijn we kwijt! ;-) Een volledig verslag volgt als we terug in San Francisco zijn...

Road Tripje (Dag 2)

De Grand Canyon was indrukwekkend, groots, imposant, vul zelf maar verder aan met synoniemen voor 'large'. ;-) En wat hebben we ons weer geergerd aan de 'dit ben ik voor de Grand Canyon'-toeristen (mensen die geen foto nemen van de Grand Canyon alleen, maar er altijd voor willen staan poseren). Hieronder onze versie daarvan (en da's meteen de laatste foto van ons tweetjes die die dag genomen werd). ;-) Ik had graag meerdere versies uitgeprobeerd maar de shuttle bus kwam eraan, en we hadden geen zin om nog eens 20 minuten op de volgende shuttle te wachten, d'er was nog zoveel te zien.

Road Tripje (Dag 3)

Een uitgebreid verslag volgt als ik terug in San Francisco ben... Foto's geven slechts een indruk, als je ooit de kans krijgt hier naartoe te komen, zeker doen!

Monument Valley (ik had een beetje schrik dat Grand Canyon niet te evenaren viel, 't was niet nodig):


Navajo National Monument (heerlijk rustig wandelen naar dit uitzichtspunt, in de sneeuw!, goed staren naar de foto zodat je de huisjes in de grot ziet):


Horse Shoe Bend (serieuze inspanning om hier te geraken, maar beloond met een schitterend uitzicht over de Colorado rivier):

Road Tripje (Dag 2)

Effe heel kort: Gisteren hebben we de Grand Canyon bezocht (het was alles wat we ervan verwacht hadden!). We zitten momenteel in Kayenta, en gaan vandaag naar Monument Valley. De internetverbinding in het Holiday Inn waar we logeren, is uiterst traag, en de updates zullen dus moeten wachten tot ik terug een betere internetverbinding heb. Hopelijk vanavond, en anders zal het een paar dagen duren (heb zo een voorgevoel dat er in Bryce Canyon geen internetverbinding zal zijn). Even geduld dus...

Road Tripje (Dag 1)

Gisterenochtend werd het ons ineens teveel: We hebben nog steeds geen definitief antwoord ivm Dave z'n job en bijgevolg ons verblijf hier en onze terugkeer naar Belgie, en het bedrijf stelt zich degoutant op (lees: ze hebben 'belangrijker' dingen te doen). Dus hebben we beslist er een weekje op uit te trekken: Een kwartiertje later waren de tickets richting Las Vegas geboekt, en zat ik de reisroute uit te stippelen (ik waande me bijna terug op mijn werk, al was de tijdsdruk daar iets minder). Mijn uiteindelijke beslissing: Las Vegas - Hoover Dam - Tusayan (dag 1), Tusayan - Grand Canyon - Kayenta (dag 2), Kayenta - Monument Valley - Horse Shoe Bend - Page (dag 3), Page - Bryce Canyon - Tropic (dag 4), Tropic - Zion NP - Hurricane (dag 5), Hurricane - Valley of Fire - Las Vegas (dag 6) en dan nog 2 dagen genieten in Las Vegas. Een druk programma, en we zien wel of we het halen. Bij het boeken van de hotels heb ik ook ontdekt dat het momenteel 'spring break' is, en dat alles dus dubbel zo duur is als normaal tijdens het laagseizoen.

Korte samenvatting van dag 1: Om 8.45 uur werden we afgehaald door het shuttlebusje, om 10.45 uur vertrok het vliegtuig naar Las Vegas, we hebben de huurauto afgehaald en zijn vertrokken richting Grand Canyon. Onderweg zijn we even gestopt om de verplichte foto van Hoover Dam te nemen, maar ik was er niet echt van onder de indruk (in de film lijkt het allemaal groter, dus ik had er meer van verwacht). De weg naar Grand Canyon is heel mooi, je rijdt door zeer verschillende landschappen en de uitzichten zijn prachtig. We hebben ons wel de hele weg zitten afvragen wie hier in vredesnaam wil wonen (je ziet geregeld trailer parks langs de weg en 2 keer zelfs iets wat een beetje groter was dan een boerengat). En nu zitten we in het Best Western Grand Canyon Squire Inn, het enige hotel dat nog een kamer had voor deze nacht.

Handig!?

Vanochtend hadden we uit The Container Store een 'pop open sweater dryer' meegebracht, heel handig om truien enzo op te laten drogen (ipv steeds een handdoek te moeten uitleggen). In grote letters staat op de verpakking vermeld: "Keep away from children". Wel, ze zouden daar in nog grotere letters op moeten zetten: "Marijke, don't touch this!" Ik heb de verpakking open gedaan, de dryer is open gesprongen (zoals die moest doen, wonder boven wonder), maar helaas hing ik er met mijn gezicht te dicht boven en heb ik een serieuze mep op mijn linkerkaak gekregen. ;-) Dave heeft er onmiddellijk ijs op gelegd, en de schade is beperkt gebleven, 't doet enkel nog pijn als ik lach (hopelijk ziet het morgen niet blauw). Ik zou het ondertussen moeten weten: Als iets 'child-proof' is, kan ik het meestal ook niet gebruiken, dus als kinderen iets niet mogen gebruiken, zou ik er beter ook met mijn 'pollekes' afblijven. ;-) Hieronder een foto van de boosdoener (ziet er onschuldig uit, maar da's slechts schijn)...

Meer Boeken

Nu ik terug werkloos ben, heb ik veel meer tijd om te lezen, dus ik kan twee nieuwe boeken aan mijn lijstje toevoegen: Starbucked (Taylor Clark) en My Sister's Keeper (Jodi Picoult).

Starbucked is een boek over (hoe kan het ook anders?) Starbucks, de grootste koffie-keten ter wereld (helaas onbekend in Belgie). Aangenaam om te lezen, maar verwacht geen wereldschokkende nieuwigheden. Het verhaal kabbelt aangenaam voort en onderweg kom je wat interessante feiten tegen (Starbucks zorgt er bijvoorbeeld voor dat kleine koffiehuizen blijven bestaan terwijl iedereen ervan overtuigd is dat ze net voor het tegenovergestelde zorgen), maar het geheel blijft oppervlakkig. Mij leek het alsof de auteur niet goed wist of hij nu voor of tegen Starbucks was, en liever het risico niet nam om levenslang uit Starbucks verbannen te worden. ;-) En ik ben er na het lezen van dit boek meer dan ooit van overtuigd: Belgie heeft Starbucks nodig, het is een teken van beschaving! ;-)

My Sister's Keeper is een 'thought-provoking' boek (sorry voor het Engels, maar ik vind hier momenteel geen geschikt Nederlands woord voor) over een ernstig ziek kind en de tol die dit eist van een familie. Het einde vind ik voorspelbaar en ook de 'pointe' over de advocaat zie je van mijlenver aankomen, maar toch vind ik het een uitstekend boek (en heb ik op het einde zelfs zitten huilen). Ziekte, genezing, orgaantransplantatie, genetische manipulatie, het komt allemaal aan bod in dit boek. Een aanrader.

Mendocino

Na een overheerlijk ontbijt in The Headlands Inn reden we verder over Highway 1 naar het noorden. Daarna verder over Highway 101 tot aan Avenue of the Giants, weeral een park met redwood trees. De 'avenue' zelf was een beetje een tegenvaller (met net iets teveel 'redneck' bewoners en hyper-toeristische winkeltjes), maar de route ernaartoe was prachtig en ook onze wandeling naar Founders Tree en Dyerville Giant was zeer indrukwekkend: wij met ons tweetjes tussen die gigantische bomen, ik de hele tijd bang omdat ik vanalles hoorde - beren enzo -. Founders Grove leek wel een kerkhof voor bomen, zoveel lagen er neer op de grond, een unieke kans om de lengte van die bomen eens goed te bewonderen (als je goed kijkt, zie je op de laatste foto naast de omgevallen boom Dave staan, zo'n 100 meter van mij weg).



Daarna zijn we omgekeerd en terug naar Mendocino gereden, naar de tweede B&B waar we gingen logeren (en waar Bill & Hillary Clinton blijkbaar ook al logeerden): The Glendeven Inn, de East Farmington kamer. Een heel mooie B&B, waar duidelijk veel geld tegenaan gesmeten werd, maar voor ons niet zo leuk als The Headlands Inn (die veel charmanter was). Glendeven kwam zo uit het boekje "Hoe start ik een dure B&B?", terwijl in The Headlands Inn met liefde werd gewerkt. Mooier en duurder is niet altijd beter.


Vandaag zijn we dan terug naar San Francisco gekomen waar we de 49-mile-drive gereden hebben. Lekker toerist in eigen stad gespeeld! Een tip: Als je van plan bent de route te rijden, neem dan een goede kaart mee, want er zijn enkele belangrijke wegwijzers verdwenen. Heb ook ontdekt dat er Japanse en Chinese straatnaamborden in de stad hangen...

Op Stap Naar Het Noorden

Vandaag hebben we weer een hele weg afgelegd: vertrokken uit San Francisco, over de Golden Gate Bridge, over Highway 101 naar het noorden, dan Highway 128 naar het westen, door Anderson Valley, via Highway 1 naar Mendocino. Een tocht langs heel verschillende landschappen, maar allemaal even mooi...

Het begon vanochtend al met een prachtig zicht over de Golden Gate Bridge en San Francisco, onder het genot van een Starbucks venti non-fat with whipped mocha en lemon pound cake. Ochtendmist kan soms heel mooi zijn...



En werd gevolgd door een rit over Highway 128 West langs niet-zo-toeristische wijngaarden in Anderson Valley, waar we gestopt zijn voor een wine tasting bij Navarro (helaas geen succes). De lunch in 'boerengat nummer 2' Boonville (d'er liggen slechts vier dorpjes langs 128 West: Yorkville, Boonville, Philo en Navarro, en ze hebben allemaal minder dan 800 inwoners) daarentegen was heerlijk.



Onze eindbestemming vandaag was Mendocino, een heel mooi oud dorpje tussen Highway 1 en de oceaan geplakt. We hebben al een wandeling door het dorpje gemaakt (op 30 minuten heb je echt alles gezien), maar eigenlijk kom je hier niet naartoe om in het dorpje rond te kijken, de oceaan is veel interessanter, zeker nu het 'whale migrating season' is. En ja hoor, als je lang genoeg naar de oceaan staart, zie je walvissen! Enkele tientallen fonteinen, hier en daar een zwart-grijze vlek (een rug?) en 1 staart (net zoals in de film!). Ik bleef de hele tijd hopen op een salto, maar volgens Dave doen die beesten dat alleen maar in de film en in SeaWorld. ;-) Even serieus: Het is een raar gevoel om te beseffen dat er walvissen rondzwemmen op minder dan 2 kilometer van waar jij staat, heel indrukwekkend en we waren er allebei wat geemotioneerd en even stil van. (Doe geen moeite, er zijn geen walvissen te zien op onderstaande foto.)



Hier logeren we vannacht: de George Switzer room in The Headlands Inn. Compleet met bloemetjesbehang op het plafond, schommelstoel, open haard en zicht op de oceaan en het dorpje. Romantisch...

Target

Een van de winkels die ik zeker zal missen als we terug naar Belgie verhuizen, is Target. Target is een supermarkt, maar eentje met een hipper imago dan WalMart (Target werkt bijvoorbeeld geregeld samen met bekende designers aan hun kledingcollecties). Helaas heeft San Francisco een policy tegen deze gigantische winkels (ze zouden de 'unique atmosphere of the city' aantasten), dus vandaag heb ik Bart (Bay Area Rapid Transit) naar Walnut Creek genomen op shopping-expeditie. In Ikea is het al moeilijk enkel dingen te kopen die je nodig hebt, in Target is dat helemaal onmogelijk. Ik ben dan ook thuis gekomen met spullen waar ik ineens een onverklaarbare behoefte aan had, zoals: een makkelijk te updaten adresboek (met handige klevertjes), voorgeprinte boodschappenlijstjes (magnetisch zodat ze op de ijskast blijven plakken), uitnodigingen (ik zal dus binnenkort een feestje moeten organiseren),... Gelukkig kosten al die spullen die ik dan blijkbaar toch nodig had absoluut niet veel geld, en is de financiele schade beperkt gebleven. Ik ben er zelfs in geslaagd de built-in Starbucks voorbij te wandelen zonder een koffie te drinken. ;-)

Fortis

Vannacht om 4 uur ben ik wakker gebeld door een dame (geloof me, ik zou andere woorden willen gebruiken om dat mens te omschrijven, maar dan is mijn blog niet meer kindvriendelijk) die bij Fortis werkt, en die me vertelde dat mijn Visa-afschriften nu in San Francisco toekomen en mijn bankafschriften in Belgie. Zeer boeiend nieuws, vooral als je weet dat ik haar enkele weken geleden zelf heb gebeld om haar dat te vertellen en te vragen mijn adres in hun computersysteem aan te passen! Ja, ja, ze had nu met BCC gebeld en die hadden haar bevestigd dat er inderdaad een probleem was (een verklaring of oplossing werden niet aangeboden). Let wel: mijn adres is nog steeds niet veranderd, ze had enkel met BCC gebeld (en daar heeft ze dus 4 weken over gedaan). Ik denk dat ze applaus verwachtte van mij, maar ik ben niet echt vriendelijk om 4 uur 's ochtends en heb haar verteld dat ze moest maken dat mijn adres terug veranderd werd. Ik had haar enkele weken geleden ook uitgelegd dat er een tijdsverschil was tussen Belgie en Amerika, maar dat was haar blijkbaar ontgaan. Alhoewel: haar eerste woorden aan de telefoon waren "Oh, ik bel nu met Amerika. Hoe laat is het daar?" 't Leek me niet echt een snuggere dame. De rest van de nacht heb ik dus wakker gelegen, ik kon niet meer slapen bij het idee dat dat mens met mijn geld omgaat. ;-) En de beslissing is genomen: Als ik terug in Belgie woon, haal ik al mijn geld daar weg en zoek een nieuwe bank. Is er iemand tevreden van zijn/haar bank?

Terug Thuis

Gisterenavond laat zijn we terug thuis gekomen na ons weekendje-weg-tijdens-de-week. De laatste dag (dinsdag) kende een schitterende start (ook omwille van het telefoontje uit Belgie met de mededeling dat Xanthe, dochter van Ann en Tom, geboren was). We hadden 's ochtends de schuifdeur naar het terras open gezet en hoorden buiten op het terras een Amerikaan en een Oostenrijker verbroederen, ze waren zich aan het voorstellen (hun hobbies aan het beschrijven enzo) en ineens horen wij die Amerikaan heel trots verkondigen: "I'm a hunter. I hunt fish." Dave en ik hebben niet naar elkaar gekeken want dan waren we waarschijnlijk niet meer bijgekomen van het lachen, we zagen die gast al heel fier met zijn geweer naast een riviertje staan. ;-)

Toen we uitgelachen waren, zijn we vertrokken richting Gilroy want elke goede vakantie begint of eindigt met een shoppingtrip. 't Was nog een heel mooi tochtje via de 152 door de bergen. En na het shoppen (iets dat we nu in Amerika moeten doen aangezien onze dollars in Belgie toch niks waard zijn) hebben we nog iets gedaan wat we nu van het to-do-lijstje kunnen schrappen: Starbucks Drive-Through! Mission accomplished, ik kan gerust naar Belgie vertrekken. ;-)


's Avonds zijn we nog met Sven en Veerle (en Nina) sushi gaan eten in Sunnyvale, en daarna naar huis gereden.

Santa Cruz (Bis)

Vandaag nog een heerlijk dagje gespendeerd in Santa Cruz...

Vanochtend op het terras van The Adobe on Green Street genoten van het zonnetje, een tas (een echte tas, geen plastic cup!) Starbucks koffie en het boek 'Starbucked' (mijn vijfde boek van het jaar, meer daarover volgende week waarschijnlijk).

Daarna zijn we vertrokken voor een wandeling over West Cliff Drive, enkele mijlen langs de oceaan: Prachtige uitzichten, tientallen surfers (en dat op maandagochtend, moeten die mannen en vrouwen niet werken?), gigantische huizen, lekker in het zonnetje. West Cliff Drive eindigt op Natural Bridges Beach, een strand waar vroeger 'bruggen' van rotsen stonden (vandaar de naam natuurlijk), maar ondertussen zijn de rotsen ingestort en is het allemaal minder indrukwekkend.

In de namiddag zijn we dan een hapje gaan eten bij Malabar, een vegetarisch en veganistisch restaurant in Santa Cruz. Heerlijk! Daarna nog wat rondgewandeld in downtown Santa Cruz.

En nu liggen we te 'chillen' op onze hotelkamer met zicht op de oceaan. We hebben daarnet nog (heel romantisch) de zonsondergang willen bekijken, maar helaas gaat de zon hier niet onder waar wij gedacht hadden dat die zou onder gaan, en stonden we dus voor niks op de Santa Cruz Wharf tussen de stinkende zeeleeuwen en krijsende, schijtende zeemeeuwen. De zon ging onder achter de appartementsgebouwen, niet zo romantisch als boven de oceaan natuurlijk, maar we hebben geprobeerd. ;-)

After-Weekend-Getaway

Dave en ik hebben beslist nog zoveel mogelijk van onze tijd in de Verenigde Staten te genieten, en we zijn er dan ook voor enkele dagen op uit getrokken, richting Santa Cruz, een 'beach town' waar nog meer alternatievelingen wonen dan in San Francisco...

Eerste stop voor al onze trips: Starbucks voor de nodige koffie en cake, en Safeway voor de pleisters en zonnecreme. ;-) En vervolgens bijna anderhalf uur via de US280 en CA85 naar het zuiden. Tweede stop van de dag: Henry Cowell Redwood State Park. We hebben enkele uren gewandeld tussen torenhoge redwood bomen ('t is waar dat alles in Amerika groter is dan in Europa, de koffies zijn gigantisch en zelfs de bomen zijn dat), en genoten van de uitzichten (tot aan de oceaan) en de stilte. Prachtig, en de 6 dollar entreegeld meer dan waard. Helaas zijn de redwoods op foto lang niet zo indrukwekkend als 'live'.



Daarna verder via kronkelige wegen naar Santa Cruz, en onze slaapplaats voor vannacht: Adobe on Green Street. Deze Bed and Breakfast is de favoriet op zowel tripadvisor en yelp, en ook ik ben helemaal verkocht en kan echt niks vinden wat beter zou kunnen. Vooral het kastje op onderstaande foto heeft mijn hart gestolen en als het enigzins kon, zou ik het in de huurauto laden en meenemen. ;-) We hebben nog wat genoten van de laatste zonnestralen van de dag op het terras. Twee eekhoorns en een kolibrie kwamen ons nog even gezelschap houden en poseren voor de foto, heel romantisch...