Werkloos

Voila, ik kan volop gaan genieten van onze laatste dagen/weken/maanden in San Francisco, want ik heb vandaag mijn laatste dag gewerkt voor GWT. Na de mededeling van Dave enkele weken geleden (nog steeds dezelfde onzekerheid trouwens), heb ik open kaart gespeeld met mijn werkgever en mijn ontslag gegeven zodat zij tijd hadden om een vervanger te zoeken. 't Is met heel veel spijt dat ik die beslissing heb genomen (en zij vonden het ook heel spijtig), maar ik vond het niet eerlijk tegenover hen om gewoon op een dag niet meer te komen opdagen (wat zeker een mogelijkheid was geweest aangezien wij in theorie onmiddellijk het land moeten verlaten als het contract van Dave wordt opgezegd). Ook al heb ik er niet lang gewerkt, het was een fantastische ervaring: ik heb veel geleerd, en sommige van mijn collega's zijn echt vrienden geworden. Mijn afscheidsfeestje vanmiddag was heel gezellig, en nu heb ik de deur achter me dicht getrokken en kan ik vooruit kijken: op naar nog een leuke tijd in San Francisco, en een toekomst in Belgie (tips voor een job zijn altijd welkom!)...

Another Fire Alarm

Gisterenavond, 21.30 uur

Weer begint het brandalarm te loeien. Na 2 minuten naar het door-merg-en-been-gaand lawaai geluisterd te hebben, ga ik naar de slaapkamer om Dave te zeggen dat het brandalarm weer afgaat (hij had nog niks gehoord). Hij beslist naar beneden te gaan en te kijken of er dit keer meer mensen 'evacueren'. Na nog eens enkele minuten belt hij me op, d'er staan redelijk wat mensen buiten, en niemand mag het gebouw terug binnen tot de brandweer is gearriveerd. Na nog enkele minuten besluit ook ik ons appartement te verlaten, want het lawaai is niet meer uit te houden. Maar toch nog eerst even naar het toilet, een trui bij aan doen, schoenen zoeken,... Ik kom tegelijk met de brandweer buiten. En dan blijkt plots dat er dit keer echt reden tot alarm was: op de zesde verdieping heeft iemand iets in zijn/haar keuken in brand gestoken (en dan een beetje overdreven gereageerd)! Verbazing bij de mensen buiten, niet zozeer omwille van het feit dat er effectief iets aan de hand was, als wel omwille van het feit dat iemand wou koken. D'er zijn toch genoeg take-out en delivery opties in de buurt. ;-)

Enkele minuten later mogen we het gebouw terug binnen, en dan valt de vriendelijkheid van de Amerikanen me weer op: Bijna iedereen bedankt de brandweerlui (die naar buiten komen) omdat ze opnieuw zijn komen opdagen, ook al was er zaterdag al een vals alarm geweest.

SoMa

Ik ben nog steeds trouw aan mijn goed voornemen voor 2008: Ik heb net mijn vierde boek dit jaar gelezen. 't Was wel weer geen al te dik boek, en helaas ook geen goed, maar het telt wel mee voor mijn twee boeken per maand.

"SoMa" van Kemble Scott speelt zich af in de buurt van San Francisco waar wij wonen (SoMa = South of Market), maar dan wel enkele jaren geleden (net na de dot-com burst). De plaatsen beschreven in het boek zijn echt (verschillende van de plaatsen hebben we zelf al bezocht), en de gebeurtenissen zijn gebaseerd op waargebeurde feiten. Op zijn website zegt de auteur dat het boek een insider's gids is voor wat echt leeft in San Francisco. En d'er leven hier blijkbaar heel rare dingen. ;-) Het hele boek gaat over een zoektocht naar extremen en kicks, sex en drugs (aan alle mensen die nu op deze blog terecht gekomen zijn omdat ze 'sex en drugs' hadden ingetikt in google, sorry voor de immense teleurstelling, ga maar snel naar een andere site).

Ik zal er heel kort over zijn: Het boek is slecht geschreven, en is op sommige momenten echt degoutant (daar had Bart me al voor gewaarschuwd, maar ik wou het boek toch zelf lezen). Het PR-praatje op de website van de auteur zegt: "In this provocative, intense novel, Kemble Scott puts a new neighborhood on the literary map for good, in a tale that is disturbing, gritty, wholly original, and utterly unforgettable." Mmm, ik heb daar een ander idee over. ;-)

Disclaimer: Moest je dit boek ooit lezen en van ons gedegouteerd raken omdat wij in deze buurt wonen: in tegenstelling tot de insinuatie van de auteur zijn de meeste mensen hier normale personen en geen gefrustreerde perverten. ;-)

Rocky Start

Ons weekend heeft een 'rocky start' achter de rug...

Gisterenavond hadden we afgesproken met Bart & Sofie om La Trappe, een Belgisch restaurant in San Francisco, eens uit te proberen. Helaas was het geen succes: de frietjes waren goed maar koud, de groenten waren koud, het was koud in de kelder waar wij zaten (merkt u een thema?!), de steak was geen 24 dollar waard, de appeltaart waarvan we expliciet gevraagd hadden om ze warm te serveren was (u raadt het nooit!) koud,... Service was wel goed (onze ober had slechts drie dagen werkervaring) en de eigenaar probeerde te redden wat er te redden viel, door o.a. verschillende keren langs onze tafel te komen en onze appeltaart van de rekening te halen. Jammer maar helaas, ik denk dat deze zaak niet lang zal bestaan, tenzij de eigenaar het voltallige keukenpersoneel buitengooit, nieuwe mensen aanneemt en zich meer concentreert op het cafe-gebeuren. Echt spijtig om te zien dat een zaak waar iemand hart en ziel in steekt tenonder zal gaan.

En vanochtend om 6 uur ging dan het brandalarm in ons gebouw af zodat wij snel kleren mochten aandoen ('t was een beetje frisjes om in pyama buiten te gaan), het hoogstnodige bij elkaar mochten rapen (ik had sleutels, gsm's en portefeuilles mee, Dave een flesje water - om te blussen misschien? -) en via de trap (neem nooit de lift als het brandalarm staat te loeien) naar beneden en buiten te gaan. Toch zeker 6 andere mensen waren ook opgestaan en stonden samen met ons kou te lijden. Toen na ongeveer 10 minuten de brandweer arriveerde, kwam binnengewandeld en met de lift (!!!) naar boven ging om te kijken of er iets scheelde, dachten we wel dat het gevaar geweken was. ;-) Ik ben nog even terug in bed gekropen, maar helaas, no more sleep for me.

De rest van het weekend moet gewoon beter worden, dat kan niet anders...

A Recipe For Disaster

Vanochtend om 5.30 uur werd ik wakker, waarschijnlijk door het gecombineerde geluid (lees: lawaai) van vallende regen en een laagvliegende helicopter. Omwille van de helicopter kon ik niet terug in slaap vallen, dus besliste ik om op te staan en op televisie te kijken wat er gebeurd was. Meestal als de helicopter er hangt, wil dat zeggen dat er een ongeluk gebeurd is op de Bay Bridge (en dan hangen ze hier boven om mooie plaatjes te schieten voor het nieuws). Dat vind ik zoiets surreeel: ik hoor die helicopter buiten en kan dan op televisie volgen wat er gebeurt. ;-)

Ik zet de televisie aan, en die waren net 'live' bij de helicopter: Bleek dat er eigenlijk helemaal niks gebeurd was, maar de helicopter was de brug in de regen aan het filmen en de nieuwslezer in de studio hing een heel verhaal op over hoe gevaarlijk het wel niet was buiten met de auto in de regen. Zeer educatief allemaal. En net als ik me bedenk hoe gevaarlijk het eigenlijk is om die helicopter daar te laten hangen (boven al die automobilisten die slaapdronken in de auto in de gietende regen naar die helicopter zitten staren en zich afvragen wat er gebeurd is), komt er een nieuwsflash binnen: D'er is een ongeluk gebeurd op de Bay Bridge! Wie had dat nu verwacht?! Slecht nieuws voor de betrokken automobilisten, maar ook slecht nieuws voor mij want dit wil zeggen dat die rot-helicopter hier nog wel een tijdje hangt (nu hij ook echt een reden heeft om te blijven), en dat mijn nachtrust officieel voorbij is. En dat om 5.45 uur 's ochtends op die ene dag van de week dat ik tot 7.50 uur zou kunnen uitslapen...

Who Moved My Cheese?

Op aanraden van Ann heb ik afgelopen weekend het boek "Who Moved My Cheese?" van Spencer Johnson gelezen. 't Is een heel dun boekje, maar ik heb beslist dat het toch meetelt voor mijn 2-boeken-per-maand doel. ;-)

Volgens de omslag helpt het boekje mensen omgaan met moeilijke veranderingen in hun leven, door de veranderende situatie serieus op te nemen en zichzelf niet al te serieus. En, zoals jullie allemaal weten, zit ik momenteel in een "changing situation".

Ik zal eerlijk toegeven dat ik geen hoge verwachtingen had toen ik het boekje zag: Het ziet er nogal kinderachtig uit en het is ook heel dun (had ik dat al gezegd?). Maar na dit weekend heb ik mijn mening moeten herzien: Dit boekje is een aanrader! Het verhaal is zeer eenvoudig en laat veel ruimte voor interpretatie. Volgens sommige critici is het boek simpel genoeg voor een kind om te begrijpen, en beledigt het de intelligentie van volwassen lezers. Volgens de auteur gaat het niet om het verhaaltje, maar om de eigen interpretatie door de lezer. En daar ben ik het volmondig mee eens. Ik geloof echt dat iedereen voordeel kan halen uit dit boekje. Het dwingt je om na te denken over zaken waar je misschien liever niet bij zou stilstaan en daardoor leer je iets over jezelf.

Dus, Ann, bedankt voor de tip!

Valentijn

Disclaimer: Ik ben geen fan van Valentijn. Ik vind het een opgeklopte commerciele bedoeling. ;-)

Ik besefte het ook pas vanmorgen toen ik mijn 'venti no foam with whipped cream latte' overhandigd kreeg bij Starbucks: Het is Valentijn vandaag! En waarom besefte ik dat toen ik mijn koffiebeker opende? D'er lag roze (!!!) slagroom op mijn latte. ;-) Helaas had ik mijn camera niet bij me, anders had ik het bewijsmateriaal zeker gepost.

Daarnet na het werk heb ik dan deelgenomen aan een ander Valentijns-ritueel in San Francisco. Onderweg naar huis (ik was aan het wandelen omdat het zo'n mooi weer was) zag ik steeds meer mensen met kussens, en toen viel mijn frank/euro/dollar: Op Valentijnsdag wordt een kussengevecht georganiseerd op Justin Herman Plaza. Om klokslag 6pm begint het feestje, en om 6.05pm is het voor de meesten al afgelopen (behalve de die-hards die echt op elkaar blijven inhakken en hele veldslagen leveren). Het was enkele minuten voor 6 toen ik eraan kwam en er stonden al duizenden mensen. Het leuke is dat ik onmiddellijk aangesproken werd, en een kussen in mijn handen gestopt kreeg zodat ik ook kon meedoen. Tja, dat moet je me geen 2 keer vragen: Ik heb me even helemaal laten gaan, maar helaas gaf mijn kussen al na een kleine minuut de geest (iets te agressief gemept waarschijnlijk, ik kwam dan ook recht van het werk en was nog een klein beetje gestresseerd). Ik heb braaf de rommel opgeruimd (ja, ja, het blijft SF natuurlijk: je mag enkel meedoen met kussens gemaakt van natuurlijke materialen want anders zou de synthetische vulling in de baai terecht kunnen komen) en ben een pak minder gestresseerd verder naar huis gewandeld... ;-) Ik had mijn camera niet bij me, maar andere mensen gelukkig wel (Laughing Squid).

Onderweg Naar Huis

Als je effe niet oplet of de bus er al aan komt, maar wat rondkijkt, zie je soms heel mooie dingen. Zeker op een heldere avond zoals we gisteren hadden. En dan word ik weer even heel gelukkig en stilletjes omdat ik hier mag wonen...

Weekend

Heerlijk weekend achter de rug...

Vrijdagavond na het werk zijn we tapas gaan eten en vooral wijn gaan drinken bij Parea, een beetje een tegenvaller, maar het gezelschap (Bart & Sofie) en de conversatie (niet voor publicatie vatbaar) maakten veel goed. Nadien nog frietjes gaan eten bij Frjtz en wat cafeetjes gedaan, 't was precies een avondje uit in Belgie.

Zaterdag had ik een acute aanval van buikgriep. Ik zal jullie de verdere details besparen. Ik heb de dag doorgebracht in de zetel, in bed en op het toilet. :-(

Zondag zijn we met Bart & Sofie via Highway 1 naar Half Moon Bay gereden voor een brunch op een terrasje in het zonnetje. Zalig! Het was zeker 20 graden, en volgens Dave was het al te warm in de zon. Half Moon Bay is een schattig dorpje aan de kust, met veel antiek- en curiosawinkeltjes. ('t Is precies een dag om in verkleinwoordjes te beschrijven.) Natuurlijk heb ik weer een absoluut onnodig prul gekocht om in onze toekomstige tuin te zetten, ik kan dat nooit weerstaan. Ik denk dan altijd: Als ik binnen 50 jaar in onze tuin zit, zie ik dat staan en denk ik terug aan die zalige tijd van nu.




Daarna zijn we doorgereden naar Santa Clara waar we gingen pokeren met Sven & Veerle, en Tom & Roosje. We hebben hun dochters ineens uitgelegd hoe dat werkt (ze zijn nu 2 en 1 maand oud, dus dat leek ons een geschikte leeftijd). Zoals altijd als we met hen afspreken, zeer gezellig (en dit keer zelfs zonder schade aan ons tapijt!). ;-)

Stront aan de Knikker

De stemming zit hier momenteel even onder het vriespunt: Dave heeft gisteren "raar" nieuws gekregen op het werk. Technology Strategy, de afdeling van Genesys waar hij voor werkt, is volgens de grote bazen "obsolete" (overbodig) geworden (welk zichzelf respecterend bedrijf heeft nu ook een strategie nodig?!), en Dave en zijn collega's hebben 30 dagen gekregen om intern een nieuwe job te zoeken. Het is duidelijk dat er eigenlijk geen andere job voor hen is, maar er is nog geen woord gezegd over wat er dan met hen moet gebeuren. Officieel weten we het dus nog niet, maar we hebben wel een donkergrijs vermoeden dat er wel eens ontslagen kunnen vallen. Dat zorgt momenteel voor een hoop stress, verdriet en woede want we hebben geen zekerheid (enkel vermoedens) over wat er met ons in de (nabije of niet zo nabije) toekomst zal gebeuren. Wat wel zeker is, is dat wij waarschijnlijk sneller dan verwacht terug in Belgie zullen wonen. We proberen dat momenteel als iets positiefs zien, en het is ook wel leuk om te weten dat ik geen jaar zal moeten wachten vooraleer ik het babietje van Ann & Tom zal kunnen bewonderen, of dat we toch naar dat huwelijk in mei kunnen komen (stuur de uitnodiging maar naar mijn moeder, Nico), maar eigenlijk zijn we hier allebei nog niet klaar voor. Het is te plots, te onverwacht, te "raar", we hebben nog lang niet alles gedaan wat we wilden doen, we hadden nog zoveel plannen,... Maar we hebben geen andere keuze, we laten het op ons afkomen en proberen ons voor te bereiden op het onvermijdelijke. Geef me even de tijd om hiervan te bekomen, ik zal binnen enkele dagen wel terug mijn gewone, stralende zelf zijn... ;-)

Superbowl 2008

Gisteren heb ik mijn eerste American Football wedstrijd ooit gezien: Superbowl 2008! En ik ben helemaal verkocht. Wat kan je nu niet leuk te vinden aan mannen van meer dan 100 kilo in leggings/calecons die elkaar tijdens de wedstrijd genadeloos onderuit halen en na de wedstrijd staan huilen als kleine kinderen (zowel de winnaars als de verliezers)?!

American Football is geen sport voor doetjes, want d'er werd nogal hevig op elkaar in geklopt en getackeld, maar het was wel mooi (misschien raar om te zeggen, maar je ziet duidelijk een tactiek uitgewerkt worden en dat is knap om te volgen). Veel meer actie ook dan in baseball bijvoorbeeld, al gaat het ook hier niet supersnel (de wedstrijd duurt 60 minuten, maar ze hebben er ongeveer 4 uur over gedaan, om de 10 seconden wordt het spel stilgelegd). Het belangrijkste aan Superbowl is blijkbaar de reclame, niet de wedstrijd zelf. Typisch Amerika! ;-)

O ja, alleen de quarterback van de New England Patriots (de verliezers van gisteren), Tom Brady, is al reden genoeg om eens naar American Football te kijken...

30 Bis

Aan iedereen die opziet tegen zijn/haar verjaardag: Ik heb net het perfecte anti-30-depressie weekend achter de rug. Geloof me, een weekend in 'the wine country' kan wonderen doen...

Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting wine country met als eerste stop Napa Premium Outlet Center, want een shopping trip is een essentieel onderdeel van elke verjaardag (zeker als je een supermooi kleedje vind voor de schitterende prijs van $33). ;-) Op vrijdag is het daar ook heerlijk rustig, niet de gebruikelijke gekte.

Dave had een kamer gereserveerd in The Fairmont Sonoma Mission Inn & Spa. Hij was ook zo slim geweest te vermelden dat we daar waren ter gelegenheid van mijn dertigste verjaardag, en bij het inchecken mochten we daar de vruchten van plukken: We kregen een upgrade naar een 'wine country junior suite' compleet met king bed, jacuzzi, open haard, salon,... (ja, ja, die mensen hadden duidelijk medelijden met mij). D'er stond ook nog een 'complimentary' fles champagne (op het kaartje stond wel dat die voor Mevr. Sneyders was, maar voor een keer kon me dat niks schelen, mijn principes wegen niet op tegen gratis champagne). Ineens kon het weer (regen, regen en meer regen) ons ook niks meer schelen, wij waren toch niet van plan nog buiten te komen. ;-) 's Avonds zijn we gaan eten bij El Dorado Kitchen, weeral een heerlijke maaltijd (ik ga die Amerikaanse keuken nog missen als we terug in Belgie wonen) in een mooi decor.


Zaterdag hebben we een tour door Napa Valley gemaakt, ongetwijfeld een heel mooie omgeving waar we helaas bijna niks van gezien hebben omwille van de regenwolken en onophoudelijke regen. ;-) Twee stops later (V. Sattui en Beringer) zat de koffer van de huurauto vol wijn en lekker eten, en zijn we terug naar het hotel gereden waar we de rest van de namiddag en avond in de jacuzzi en voor de open haard hebben doorgebracht. Zalig!

En nu moet mijn vel even bekomen (ben vier keer in bad geweest de afgelopen twee dagen). Heb er ineens ook geen probleem meer mee dat ik 30 geworden ben, op deze manier wil ik dat volgend jaar nog wel eens doen. ;-)