Stront aan de Knikker

De stemming zit hier momenteel even onder het vriespunt: Dave heeft gisteren "raar" nieuws gekregen op het werk. Technology Strategy, de afdeling van Genesys waar hij voor werkt, is volgens de grote bazen "obsolete" (overbodig) geworden (welk zichzelf respecterend bedrijf heeft nu ook een strategie nodig?!), en Dave en zijn collega's hebben 30 dagen gekregen om intern een nieuwe job te zoeken. Het is duidelijk dat er eigenlijk geen andere job voor hen is, maar er is nog geen woord gezegd over wat er dan met hen moet gebeuren. Officieel weten we het dus nog niet, maar we hebben wel een donkergrijs vermoeden dat er wel eens ontslagen kunnen vallen. Dat zorgt momenteel voor een hoop stress, verdriet en woede want we hebben geen zekerheid (enkel vermoedens) over wat er met ons in de (nabije of niet zo nabije) toekomst zal gebeuren. Wat wel zeker is, is dat wij waarschijnlijk sneller dan verwacht terug in Belgie zullen wonen. We proberen dat momenteel als iets positiefs zien, en het is ook wel leuk om te weten dat ik geen jaar zal moeten wachten vooraleer ik het babietje van Ann & Tom zal kunnen bewonderen, of dat we toch naar dat huwelijk in mei kunnen komen (stuur de uitnodiging maar naar mijn moeder, Nico), maar eigenlijk zijn we hier allebei nog niet klaar voor. Het is te plots, te onverwacht, te "raar", we hebben nog lang niet alles gedaan wat we wilden doen, we hadden nog zoveel plannen,... Maar we hebben geen andere keuze, we laten het op ons afkomen en proberen ons voor te bereiden op het onvermijdelijke. Geef me even de tijd om hiervan te bekomen, ik zal binnen enkele dagen wel terug mijn gewone, stralende zelf zijn... ;-)