Aangekomen

We hebben onze reis weer achter de rug, en het was weer heel gezellig: het eerste stuk van de reis tot en met de landing in Londen verliep perfect (geen turbulentie, geen blerende kinderen, geen slaap), maar na de landing hebben ze ons vliegtuig 20 minuten op de landingsbaan laten staan (geen idee waarom) waardoor de kans groot werd dat we onze aansluiting naar Brussel gingen missen. Wij haastten ons naar de uitgang, waar tot onze stomme verbazing iemand van het personeel "Brussels, Brussels" stond te roepen, die man leidde ons langs een achteruitgang weg en per busje werden we naar de andere terminal gebracht waar we onmiddellijk naar de security konden (en zo enkele honderden mensen die stonden aan te schuiven voorbij staken). Moet het gezegd worden dat Dave en ik diep onder de indruk waren van de efficientie van Heathrow Airport?! Maar helaas dit is niet het einde van het verhaal. :-) In de terminal zien we dat een vertraging van 20 minuten aangekondigd wordt voor onze vlucht naar Brussel, een half uur later wordt ons een gate toegewezen waar we nog eens 20 minuten zitten wachten en als het vliegtuig eindelijk van de gate wegrijdt, blijven we nog eens een half uur op het tarmac staan voor we uiteindelijk opstijgen. De landing in Brussel is schitterend: d'er is sneeuw gevallen en het landschap beneden ons is sprookjesachtig mooi. Een goed punt, gevolgd door een veel minder leuk puntje: Van onze drie stuks bagage zijn er helaas slechts twee mee tot in Brussel geraakt, de derde is nog steeds in Londen (ik begrijp niet hoe dat kan, maar er is ongetwijfeld een logische verklaring voor). ;-) En laat nu in die derde koffer net mijn winterjas zitten, en mijn flanellen pijama (en nog wat andere, minder levensnoodzakelijke spullen). Ik sta dus al de hele dag te bibberen van de kou (het is hier ijskoud!), maar heb net bericht gekregen dat de derde koffer in Brussel is aangekomen en vanavond nog hier afgeleverd zou moeten worden. Meteen een reden om wakker te blijven...

Laatste Loodjes...

Donderdagochtend om 9.20 uur worden we opgehaald door SuperShuttle, en naar de luchthaven gebracht. Dus voor dat tijdstip moeten alle kleren gewassen, gestreken en ingepakt geraken. En moet ik nog naar de bibliotheek om mijn boeken op te halen. En moet Amazon nog ipods allerhande leveren. En moeten er op het werk nog vier quotes afgewerkt en opgestuurd worden. En moet ik nog naar de bank om mijn looncheque op de rekening te storten. En moet ik langs Safeway gaan om thee voor Katrine te kopen (net die thee die zij wou, hadden ze niet meer in Target). En moet ik nog naar de kliniek om een halve dag vrijwilliger te spelen (waarschijnlijk de hele tijd brieven vouwen, postzegels plakken, enveloppes dichtkleven, want de jaarlijkse mailing moet buiten). En nog honderd-en-een zaken (huur betalen, oa.) die nu opeens erg dringend worden... Lekker stressen!

Maar daarna gaan jullie in Belgie lekker relaxen, hoor ik u denken. Nee, als we in Belgie aankomen, begint het pas. De agenda is zo goed als volgeboekt, dus er 'moet' weer heel veel tijdens onze 'vakantie'. Niet dat we klagen, het is leuk om iedereen terug te zien, maar echt ontspannend is het niet. Vrijdag om 10.30 uur 's ochtends landt het vliegtuig en om 16 uur moet ik al bij de kapper zijn (en da's nadat ik langs de bank geweest ben want anders wordt mijn bankrekening blijkbaar geblokkeerd, dank u Fortis). Kan iedereen dus even mee duimen dat alles goed gaat onderweg?

Stuur vooral 'happy thoughts' richting London Heathrow, de rottigste luchthaven in de beschaafde wereld, en de plaats waar wij moeten overstappen op het vliegtuig naar Brussel. Die 11 uur vliegen van SF naar Londen op een stampvol vliegtuig tussen blerende kinderen en snotterende volwassenen zijn een zegen vergeleken met de security check, boarding en 'baggage handling' (ze zouden dat beter ineens 'baggage loosing' noemen) in Londen.

Joepie, vakantie! ;-)

Speelgoed?!

Mijn ouders waren vroeger toen ik klein was nogal streng wat betrof het speelgoed dat mijn broers en ik kregen. Geen speelgoed-geweren, geen namaak-sigaretten,... Moeilijk te aanvaarden voor een kind op die leeftijd, maar later heb ik ingezien dat dit een zeer wijze beslissing was. U begrijpt mijn ontzetting toen Dave en ik vandaag in Target dit stuk speelgoed zagen liggen:


En dat wordt dan verkocht onder de noemer "learning toys"! Want als je op de toetsjes met een tekening duwt, hoor je de naam van het product. Zo stonden wij dus in Target te luisteren naar dit stuk speelgoed dat onzin uitkraamde als "Chicken McNuggets". Is dat nu echt een woord dat 2tot3-jarigen moeten kennen? Wat is er gebeurd met het speelgoed-kruidenierswinkeltje? Spelenderwijs woordjes leren wordt vervangen door spelenderwijs verslaafd geraken aan McDonalds. Waar gaat de wereld naartoe? ;-)

PS: Kost slechts 10 dollar.

Brrr...

Het is de afgelopen dagen serieus afgekoeld in San Francisco en omgeving. 's Nachts vriest het zelfs (niet in San Francisco natuurlijk, dat is blijkbaar zo goed als onmogelijk) en overdag is het koud (maar mooi) weer. Vandaag haalden we een maximum van 14 graden, onder een stralend blauwe hemel en een heerlijk winterzonnetje.

Het temperatuurverschil is ook te merken aan de drankjes van de mensen: Opeens zie je veel minder frappucino's (de koude drankjes van Starbucks) in het straatbeeld en veel meer koffie's allerhande (warme drankjes dus). En daardoor heb ik vanmorgen mijn bus gemist: het duurt langer om iedereen warme ipv koude koffie te geven, dus ik stond langer aan te schuiven, bijgevolg twee kostbare minuten verspeeld en lap, daar reed de 31 voorbij. Gelukkig is het mooi en droog weer, dus het is niet zo erg om met een hete koffie op de bus te staan wachten.

En het rare is dat de mensen hier absoluut geen toegevingen willen doen aan het weer, of toch niet wat betreft hun schoeisel. De meesten lopen nog steeds rond op flipflops of in schoenen zonder kousen, en dat gecombineerd met een jas en sjaal. Ik heb al lang de winterkousen en laarzen uitgehaald want anders bevriezen mijn voeten, een winterjas heb ik wel gekocht afgelopen weekend (in de winter-solden, terwijl de winter nog steeds niet officieel begonnen is!) maar nog niet aangehad (daar is het niet koud genoeg voor). Maar ik heb zo'n vermoeden dat ik heel blij zal zijn met mijn nieuwe winterjas, volgende week in Belgie. ;-)

No More Sales For Me

Het zat er al een tijdje aan te komen, en na bijna anderhalve maand was het dan ook zover: Ik ben vandaag naar mijn baas gestapt en heb meegedeeld dat ik mijn sales-taken niet meer wil uitvoeren. Heb het heel mooi ingekleed in HR-jargon (It's not a match with my personality, it's frustrating not to live up to the high standards I set for myself, en andere blablabla). Maar eigenlijk komt het er gewoon op neer dat ik 's ochtends langer in bed wil blijven liggen. ;-)

De sales hield in dat ik elke ochtend vroeg op het werk moest zijn om naar Nederland te bellen, en te proberen onze 'fixed departures' te verkopen. En verkopen is helemaal niks voor mij, dat weet ik al langer dan vandaag, maar ik wou het toch nog een laatste kans geven, je weet tenslotte nooit of je zo je roeping niet ontdekt. Dat is dus niet gebeurd, en vanaf morgen ben ik er dan ook officieel vanaf.

Gelukkig maar, want opstaan om 6 uur 's ochtends om dan vanaf 7 uur Nederlanders te bellen die niet door jou gestoord willen worden en dat ook duidelijk laten merken, is niet echt 'my cup of tea'. Ik ben te vriendelijk voor sales, als iemand zegt dat die niet geinteresseerd is, excuseer ik me voor het storen, wens hem/haar nog een prettige dag, en leg de telefoon neer. Mijn baas daarentegen zou er waarschijnlijk in slagen die mensen een reis bij ons te laten boeken. ;-)

Wel grappig om te zien dat mijn baas nerveus was voor ons gesprek, ze vreesde echt dat ik mijn ontslag ging geven. Nu moet je weten dat ik mijn nieuwe job (minus de sales) ongelooflijk tof vind, ik zou dat zelfs gratis doen als ze me het lief zouden vragen (dat heb ik natuurlijk niet gezegd).

Raspberry Mocha

't Was weer een prachtige zondag vandaag in San Francisco, en we hebben er weer van genoten. Vanochtend heb ik wat gechat met Schoten (waar mijn mama en jongste broer wonen), gebeld met mijn oudste broer, en dan ben ik richting Mission Bay gewandeld. De mensen waren weer en masse op stap langs het water, buiten aan het wachten op een tafeltje voor het ontbijt, aan het spelen met de honden in het park,... Even langs Safeway (open op zondag) geweest om wat boodschappen te halen die we gisteren vergeten waren, bij Starbucks mijn eerste en laatste 'raspberry mocha with whipped cream' gehaald (veel te zoet naar mijn goesting) en deze dan bij Borders opgedronken terwijl ik wat magazines las (lekker in een zeteltje, zonder verplichting om iets te kopen). Heerlijk, een goede start van de dag!

En dan naar huis om te kuisen, iets minder leuk, maar kom, het moet ook gebeuren. En alvast wat praktische zaken geregeld voor ons bezoek aan Belgie (binnen minder dan twee weken, valt het op dat ik aftel?): een shuttlebus besteld om ons naar de luchthaven te brengen en USPS (De Post in de VS) laten weten dat ze onze post moeten tegenhouden tijdens onze vakantie in Belgie (dan houden ze de post gewoon op kantoor en leveren die op het moment dat jij wil), en dat gewoon via het internet. Heel handig allemaal.

O ja, en ik heb kerstkaartjes geschreven vandaag! Ja, ja, jullie horen het: Zeer belangrijk, en wereldschokkend nieuws allemaal. ;-) Een perfect weekend kortom.

Naar Belgie...

Binnen minder dan twee weken is het weer zover: Dave en ik komen op vakantie naar Belgie! We kijken er allebei erg naar uit, maar ik ben toch wat zenuwachtig. Vooral de vlucht maakt me nerveus. Ik ben niet zo'n held in vliegtuigen, blijf liever dichterbij de grond, dus ik word echt ziek van de zenuwen vantevoren (en al helemaal nu we over Londen Heathrow vliegen, rot-luchthaven dat het is). Maar ook Belgie geeft me een raar gevoel vanbinnen. Het is niet zo dat ik niet op vakantie wil komen (verre van, het gaat super zijn om iedereen daar nog eens te zien), maar ik ben niet meer gewend aan de Belgische mentaliteit. Genegeerd worden als je een winkel binnenkomt, raar bekeken worden als je een vraag hebt die een beetje afwijkt van de standaard, altijd weer jezelf moeten verantwoorden als je zegt dat je in de VS woont,... De bekrompen mentaliteit van vele Belgen begint me meer en meer op te vallen, wat denken ze toch dat ze perfect zijn en wat willen ze niet zien dat er op andere plaatsen (zelfs in de VS) ook goede dingen zijn. Gewoon domme, kleine dingen zijn zoveel beter georganiseerd bij ons (en daarmee bedoel ik in SF): je mag rechts afdraaien met de auto zelfs door een rood licht (wat ervoor zorgt dat het verkeer veel vlotter verloopt), de verkeerslichten voor voetgangers tellen af tot wanneer het terug rood wordt (zodat je kan inschatten of je de overkant van de straat nog haalt of gaat moeten rennen voor je leven),... Natuurlijk zijn er hier ook slechte zaken, maar die heb je overal, dat moet je ook durven toegeven en daar zijn Amerikanen beter in dan Belgen, heb ik de indruk. Mensen die hier gewoond hebben, hadden ons ervoor gewaarschuwd en ik begin het te geloven: Als je langer dan een jaar in San Francisco woont, wil je er niet meer weg! Zover is het (nog) niet, maar ik besef wel dat het moeilijk gaat zijn om terug definitief in Belgie te wonen...

Langs de andere kant, het cliche over de Belgische frietjes en chocolade klopt echt. Het zijn de beste ter wereld, en ik kan niet wachten tot we terug in het land zijn om daarvan te genieten. ;-)

Big Brother Is Watching!

Vorige week kreeg Dave telefoon van een heel vriendelijke dame die voor de credit card afdeling van Wells Fargo (onze bank hier in San Francisco) werkt, en die hem vroeg of hij geprobeerd had $1400 bij BestBuy uit te geven. Dave wist van niks, maar de dame suggereerde dat ik het misschien geprobeerd had om hem te verrassen met een kerstcadeautje en of hij dat even wou checken. (Net of ik ooit zo'n duur kerstcadeau zou kopen. $1400 vind ik toch redelijk overdreven.) Ik wist dus ook van niks, en zo was onze eerste 'credit card identity theft' een feit (joepie, champagne!). Blijkbaar heeft iemand de gegevens van onze credit card gekopieerd en heeft die geprobeerd iets aan te kopen. Gelukkig was de transactie niet doorgegaan, en was het eigenlijk allemaal niet zo erg. Onze credit cards werden onmiddellijk geblokkeerd, en twee nieuwe kaarten werden opgestuurd.

Nu zit ik hier vanavond vanuit de zetel te shoppen bij Zappos (online shoppen is de beste uitvinding van de eeuw!), en ik zie dat er een promotie is waarbij je gratis 'two-way-shipping' krijgt (dus als je je aankoop niet leuk vindt, kan je die gratis terugsturen). Ik bestel twee paar laarzen, krijg een seconde later een bevestigingsmailtje, en nog geen vijf seconden later gaat de gsm van Dave. Weer een vriendelijke dame van bij Wells Fargo, die vraagt of Dave weet dat er met onze credit card laarzen gekocht zijn bij Zappos! Bangelijk vind ik dat. Okay, het is voor ons eigen goed, maar dit is toch echt wel 'Big Brother'. Ik heb dan maar eens lief gelachen naar Dave en hij heeft de transactie laten doorgaan (hij is namelijk bij de bank verantwoordelijk voor de credit cards, ook voor de transacties die ik uitvoer). ;-)

Een Verdacht Geluid...

Vannacht werd ik rond 5 uur wakker van een verdacht geluid, een geluid dat ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Stilletjes opgestaan, door het grote raam in de living naar buiten gekeken, en ja hoor, het regende! Het goot zelfs, zo hard heb ik het in geen maanden weten regenen (waarschijnlijk omdat het de afgelopen maanden ook helemaal niet geregend heeft). Gelukkig was het om 6.40 uur bijna terug droog. Groot voordeel van die fikse regenbui: Mijn commute vanmorgen verliep geur-loos, of beter gezegd 'stank-loos'. ;-) Dank u voor de regen!

Busy Weekend

In plaats van heerlijk thuis te relaxen met een venti non-fat raspberry white mocha zoals eigenlijk zou moeten met de opkomende verkoudheid die ik aan het begin van het weekend had, zijn we afgelopen weekend bijna niet thuis geweest.

Zaterdag begon met een busrit richting Fillmore Street, waar we een heerlijk ontbijt gegeten hebben bij La Boulange (de brioche french toast was zalig!), gevolgd door een wandeltochtje langs de vele winkeltjes. Daarna een busrit terug naar Union Square waar ik alle 'little black dresses' bij zowel Banana Republic als Macy's aangetrokken heb, maar er uiteindelijk toch geen gekocht heb (ocharme Dave). Om 5 uur werden we dan bij Bart en Sofie verwacht voor een pokeravondje, en nu zijn ook Tom en Roosje verslaafd aan het spelletje (al vindt Tom het zeer moeilijk te begrijpen hoe wij, vooral de vrouwen dan, poker spelen). Om 2 uur lagen we in ons bed.

Zondag heb ik dan voor de eerste keer in jaren nog eens goed uitgeslapen, pas om 10.45 uur werd ik wakker. Anderhalf uur later stonden Bart en Sofie hier al voor de deur om samen op kraambezoek te gaan bij Veerle & Sven, die zaterdag de trotse ouders geworden zijn van Nina. Nog eens drie kwartier later konden we met eigen ogen zien dat het een schattig boeleke is, en een mooi, en een braaf,... Het perfecte kindje! Daarna terug richting stad waar mijn zoektocht naar laarzen verderging, maar helaas, het enige paar dat ik mooi vond, kostte 986 dollar (oftewel mijn volledige paycheck), dus die heb ik maar laten staan. Vervolgens hadden we met Joerg en Annelies afgesproken, hebben we effe in een heel leuk cafeetje gezeten en zijn we gaan eten in Suppenkuche (een Duits restaurant).

En dan, om 9 uur zondagavond lag ik eindelijk in mijn zetel, volledig uitgeteld, en met een stevige verkoudheid (keelpijn, oorpijn, lopende neus, tranende ogen). Maar het was het waard, nu heb ik de hele werkweek om te bekomen, en dan kunnen we er volgend weekend weer tegenaan. ;-)