Stokje

Okay, blijkbaar is het mijn beurt om vijf dingen over mezelf te vertellen die maar weinig mensen van me weten (merci, Ann, voor het stokje).

- Een gemakkelijk beginnertje: Weinig mensen die mijn blog lezen, weten dat het vandaag mijn verjaardag is. Ik word er 29. ;-)

- Een beetje genant: Ik eet mijn snoepjes altijd per twee of vier. 4 m&m's (altijd van verschillende kleuren), 2 chipjes,... Ik zal nooit drie snoepjes tegelijk in mijn mond steken (en ook nooit m&m's van dezelfde kleur).

- Mijn favoriet televisieprogramma is American Idol, maar enkel de voorrondes. Kandidaten die heilig overtuigd zijn van hun zangtalent maar eigenlijk geen noot kunnen zingen, worden volledig afgebroken en beginnen dan te discussieren met (en te schelden op) de jury. Heerlijk! Ik moet er zo hard om lachen dat ik soms zit te huilen voor de televisie...

- Mijn hand-voet-coordinatie is nul. Ik kan geen aerobics-, yoga- of andere les volgen zonder mensen te verwonden of in de weg te lopen, ik kan niet in mijn handen klappen als ik loop zonder over mijn voeten te struikelen (heb het onlangs nog eens geprobeerd op de loopband, niet prettig),...

- Dave en ik nemen nooit foto's van elkaar en poseren ook nooit voor een foto. De enige foto's die wij hebben waar we samen op staan, zijn van onze trouwdag.

;-)

Wells Fargo Frustratie

Gisteren zijn Dave en ik even bij Wells Fargo, onze bank hier, binnengestapt omdat we een beetje gefrustreerd raakten...

Vorige week heb ik 8 telefoontjes ontvangen van hen, allemaal even onbeschoft, over een lening (die wij nooit aangevraagd hebben). Als je weet dat ik hier ook betaal per ontvangen telefoontje (niet enkel per zelf gemaakt telefoontje), heeft me dat dus een aardige cent gekost. Voor iets wat wij dus helemaal nooit gevraagd hadden...

Daar kwam nog bij dat Dave op zijn online account bij de bank zag dat zijn aanvraag voor onze credit card was goedgekeurd, en dezelfde dag kregen we een brief waarin stond dat onze credit card werd geweigerd omdat we onvoldoende credit experience hadden. Begrijpe wie kan!

En daar kwam nog bij dat we vorige week een zogezegde "upgrade" gekregen hebben van onze rekening bij de bank, wat o.a. ook inhoudt dat we een nieuwe debit card ontvangen. En raad eens? Dave heeft de upgrade gekregen (joepie, een platinum card) en ik niet. Als er hier iemand een platinum card verdient, ben ik het toch wel (Dave verdient het geld, maar ik geef het uit, dus ik heb meer recht op een "fancy card"). ;-)

Gisteren bij de bank werd ons beloofd dat alles goed zou komen. Ik zou mijn upgrade krijgen, de credit card is inderdaad goedgekeurd (maar nu vraagt de bank nog wel dat Dave zijn toestemming geeft zodat ik ook een credit card krijg, grrr) en de brief was een vergissing. Afwachten dus...

Help!

Aan alle "Amerikaanse Belgen" die dit berichtje lezen: "Help!" Ik ben op zoek naar een apparaatje om pluisjes van truien enzo te verwijderen (niet het stof dat erop blijft hangen, "lint", maar pluisjes van het kledingstuk zelf). Nu weet ik al dat die pluisjes "pill" genoemd worden hier, maar ik vind de naam van dat apparaatje nergens, en dus kan ik het ook niet opzoeken in een winkel. Het helpt natuurlijk ook niet dat ik de correcte Nederlandse naam voor dat apparaatje niet weet... ;-) Dus, als iemand de Engelse (of Nederlandse) naam van zo'n scheerapparaatje weet, laat het me dan aub weten! Merci.

Dag van de Poezie

In Belgie is het vandaag "Dag van de Poezie", en aangezien ik zelf ook wel eens graag een gedichtje lees, heb ik er hieronder ook een geplaatst. 't Is er eentje van Herman De Coninck, een van de luchtigere gedichtjes die hij geschreven heeft, maar wel heel mooi. De meeste van zijn gedichten zijn iets zwaarmoediger, maar daarvoor ben ik vandaag niet in de stemming...

Verleden Tijd (Herman De Coninck)

Soms was alles eenvoudig
als in de Franse vervoegingen:
het verleden le passé
simple, de toekomst le futur
simple, en ik nu nog altijd
le plus-que-parfait.

;-)

There You Go, My Love

Tijdens onze vakantie in Belgie heb ik van mijn broers de nieuwe - eerste - cd van Billie King gekregen, de nieuwe Vlaamse meiden-rockgroep rond zangeres Tine Reymer. En daar heb ik net voor de eerste keer naar geluisterd (ja, dat heeft een tijdje geduurd, maar ik ben iemand die houdt van rust en stilte in huis en die enkel muziek opzet tijdens het strijken, en dat laatste probeer ik zo veel mogelijk te vermijden). "There you go, my love" is intiem, melancholisch, rustig,... en staat bijna helemaal in het teken van die wondermooie stem van Tine Reymer.

Humo vat het mooi samen: "Met een krop in de keel kun je niet zingen, zei Tine Reymer onlangs. We hebben het uitgetest. Je kan er wel mee luisteren." Een aanrader dus...

Spam

Ja, ik hoor eindelijk ook bij de club. ;-) Tot vandaag had ik nog nooit spam binnengekregen via de blog, maar vandaag kreeg ik de volle lading. Ik heb dus ook de "word verification" en "comment moderation" aangezet, en hopelijk doen die hun werk. Nu nog effe alle spam comments verwijderen...

The Humane Bell Request

Stel je voor: Je zit rustig op de tram, een boekje te lezen of wat van het uitzicht te genieten. Er zijn net mensen opgestapt, en de deuren beginnen te sluiten. En dan gebeurt het. Iemand wil perse deze tram nog halen en steekt een arm of been tussen de deur om deze terug te openen. Een hels lawaai volgt, een oorverdovend alarm gaat af. In shock kijk je rond, een minuut eerder was je relaxed, nu is je dag verpest.

Gelukkig is er nu iemand een petitie gestart om Muni (de openbare vervoer maatschappij) te vragen hun alarm te veranderen. Als ze 1000 handtekeningen verzamelt, gaat Muni het probleem bekijken. Ik ben niet iemand die veel petities ondertekent, maar deze vind ik belangrijk. En als je ooit de tram genomen hebt in San Francisco weet je zeker waarom.

"A petition of Susan Hellein
Addressed to San Francisco MUNI Municipal Railway
We the undersigned would like to bring your attention to the following problem, with recommendation(s):
We, the undersigned, are in support of "The Human Bell Request," which states that the sound of the alert for door ajar and for the entry steps movement into up and down positions is excessively loud and harmful for riders.
We, San Francisco commuters who regularly ride J, K, L, M, N Light Rail, understand the need for the alarm and the importance of this alert.
We request that the current high pitched, ear-splitting alarm be replaced by a more humane bell.
Citizens of San Francisco"

Only in San Francisco

SF CityGuides is een vrijwilligersorganisatie die gratis stadswandelingen organiseert in San Francisco. In totaal bieden ze zo'n 50 verschillende wandelingen aan, en gisteren heb ik met Veerle deelgenomen aan de Alamo Square wandeling. En dat leverde (behalve een heel leuke dag uit met ons tweetjes) o.a. het volgende op:
- een rondleiding door een gerenoveerd Victoriaans huis, waar alles tot in het kleinste detail was teruggebracht tot de originele toestand (ongelooflijk!)
- de kroonluchter uit "Gone With The Wind"
- een toevallige ontmoeting met een "professional fire dancer" (???)
- een perfecte foto-opportuniteit van "Postcard Row" (verpest door een junkie die een halfuur in trance naar een fontein bleef staren, vlak voor de huizen natuurlijk)
- Belgische frietjes (of toch iets wat daarvoor moest doorgaan)
- een tocht langs winkels met veel te duur Scandinavisch design

Hieronder een foto van "Postcard Row" genomen tijdens een eerdere wandeling in de herfst. De lucht was gisteren even blauw, maar het was waarschijnlijk net iets minder warm (zo'n 10 graden celsius).

Brrr...

't Is de laatste dagen heel frisjes geworden in Californie. In San Francisco schommelen de dagtemperaturen rond de 10 graden celsius, 's nachts zakt het kwik tot een graad of 4. En dat is niet normaal volgens de inboorlingen. De lage temperaturen maken ons niet zoveel uit, maar dit gaat gepaard met een ijskoude oceaanwind die door de stad waait, en die door merg en been trekt. De kranten staan dan ook vol tips over hoe je deze lage temperaturen best bestrijdt ("layering" staat natuurlijk op nummer 1, alles wordt hier opgelost door "layering"). ;-)

En dan valt het in San Francisco nog heel goed mee: In Los Angeles lag de temperatuur begin deze week nog rond 25 graden celsius, nu vriest het zelfs op sommige plaatsen. De gouverneur van Californie, Arnold Schwarzenegger (Arnie voor de vrienden), heeft daarom vrijdag de koude-noodtoestand uitgeroepen. "Warmte centra" voor daklozen en armen werden geopend, terwijl er tijdens de zomer nog "koude centra" werden voorzien.

Gazet Van Antwerpen schrijft in zijn artikel dat Californie ook wel de Sunshine State genoemd wordt. Dat is niet correct: Florida (aan de andere kant van de USA) is de Sunshine State, Californie is de Golden State.


Koud, maar zonnig...

The Nerds Have Invaded!

Vanochtend is in het Moscone Convention Center (het conventiecentrum vlakbij ons) Macworld Conference and Expo 2007 van start gegaan. En zoals de traditie het wil, geeft een mannetje in jeans en zwarte coltrui op de eerste dag een speech (de 'keynote') waarvoor de mensen vanochtend rijen dik stonden aan te schuiven in en rond Moscone (waardoor het verkeer weer hopeloos in de knoei geraakte). Dat mannetje is Steve Jobs, ook wel bekend als 'god' voor de duizenden mac-nerds die op deze conferentie afkomen. De belangrijkste mededeling was blijkbaar dat Apple nu ook een telefoon op de markt zal brengen (niet zomaar een telefoon natuurlijk, iets speciaals waar ze weer veel te veel geld voor zullen vragen), de iPhone.

Ik voorspel nu al dat mijn teerbeminde echtgenoot Dave hier vanavond de voordelen van dat toestelletje aan mij zal uitleggen en aan zijn betoog zal beginnen waarom wij dat nieuwe stukje technologie perse moeten hebben... ;-)

Prijskaartje van Gezondheidszorg

Net nu onze Arnie (Schwarzenegger, de net herverkozen gouverneur van Californie) zijn been gebroken heeft tijdens het skieen, moet hij zijn hervormingsplan voor de gezondheidszorg voorstellen. Lekker ironisch, niet? ;-)

De San Francisco Chronicle heeft even uitgerekend hoeveel het Arnie momenteel kost om zijn beentje terug te herstellen, en daar viel ik toch wel even van achterover. Het ziekenhuis waar hij 5 dagen heeft doorgebracht, rekent tussen 6500 en 9500 dollar per dag aan (enkel voor de kamer en basis zorg, ik ga ervanuit dat het eten daarbij inbegrepen is), en daarbij komen dan nog de kosten voor x-ray's, krukken en de operatie. In totaal zou het hier gaan om zo'n 55000 dollar, daarvan kan je iemand 2 jaar inschrijven aan de Universiteit van Californie!

Voor jullie medelijden krijgen met onze "governator": Hij heeft genoeg geld om een goede hospitalisatieverzekering af te sluiten, in tegenstelling tot de overgrote meerderheid van Californiers. Geen ski-trips voor ons dus, en ook veel voorzichtiger zijn bij het oversteken van de straat, want we kunnen ons geen gebroken been veroorloven! ;-)

Breakfast at Mama's

Waar je in Antwerpen nog steeds moet zoeken naar een leuk plaatsje om te ontbijten, struikel je in San Francisco over de ontbijt-cafes. Top of the list is Mama's op Washington Square, in de North Beach neighbourhood. Tijdens het weekend staan mensen met plezier 2 uur aan te schuiven voor een tafeltje (aanschuiven is heel normaal in deze stad, maar 2 uur is toch echt wel lang, zeker voor een ontbijt). Maar vandaag hebben Dave en ik niet moeten aanschuiven, omdat we dankzij onze jetlag al om 8 uur 's ochtends voor de deur stonden. ;-) De buttermilk pancakes en de french toast waren heel lekker, maar ik zou hier geen 2 uur voor in de rij willen staan...

Thuis...

Elk zeker 3 kilo zwaarder dan bij onze aankomst in Belgie (en dan heb ik het niet over de extra bagage!) zijn we woensdagavond terug aangekomen in San Francisco. De stad lag er nog even vredig bij als toen we ze verlieten (ondanks 3 aardbevingen) minus de kerstverlichting, en ons appartement lag er nog even netjes bij (wow, als er niet in een huis geleefd wordt, blijft alles veel langer proper). Na een technisch probleempje met het rookalarm (dat bleef zelfs zonder batterij piepen) is Dave vrijwel onmiddellijk in bed gekropen, ik heb het nog volgehouden tot 21.30 uur.

Gisteren heb ik me dan volgegoten met koffie omdat ik 's avonds naar de Spaanse les moest (naar mijn gevoel was het 3 uur 's nachts toen de les begon) en ik toch een beetje wou opletten, en daar heb ik dan vannacht de gevolgen van moeten dragen: Ik heb geen minuut geslapen. Om 4 uur ben ik uiteindelijk opgestaan, en ben mijn shopping-excursie voor vandaag beginnen plannen (ja, tot mijn grote verrassing en vreugde zijn de solden hier ook nog steeds bezig!). Het plan is dat ik rond 14 uur de home-afdeling bij Macy's bereik, daar in een bed kruip en wat slaap. ;-)