Maze Collapse

D'er is vannacht een 'accidentje' gebeurd op een van de autosnelwegen net over de Bay Bridge (de brug die in onze achtertuin staat), gelukkig aan de overkant van het water. Een tankwagen is om een of andere reden in brand gevlogen en ontploft (waarschijnlijk te wijten aan een slippertje door overdreven snelheid), en door de hitte-ontwikkeling is de bovenste snelweg ingestort op een tweede snelweg die daar onder loopt (eigenlijk is de snelweg gewoon gesmolten, ook van de tankwagen blijft niks over). Zeer spectaculair om te zien, en wonderbaarlijk genoeg zonder dodelijke slachtoffers (de chauffeur van de tankwagen is door een taxi naar het ziekenhuis gevoerd en heeft enkel brandwonden).

Helaas wil dit zeggen dat er dus 2 snelwegen (van de 3) richting San Francisco gedeeltelijk afgesloten zijn, en men verwacht dan ook enorme problemen in de komende maanden. Normaal gezien gebruiken elke dag meer dan 250 000 voertuigen die snelwegen, dus de ellende is niet te overzien. De hele dag al wordt er opgeroepen om morgen met het openbaar vervoer richting San Francisco te komen, maar dan nog verwacht men lange files. Het enige dat wij voorlopig merken, is een duidelijke toename van het aantal helicopters in de lucht (elke televisiezender heeft zijn eigen helicopter daarboven hangen). ;-)

Are You Lost?

Raar he: Onderweg naar San Diego hebben we overnacht in 'motels' (Comfort Inn, Quality Inn,...) waar we steeds free wifi op de kamer hadden, en nu we terug in een 'chiquer' hotel zitten, moeten we betalen voor een internet-aansluiting op de kamer. Gelukkig is er nog free internet te vinden in de lobby van het hotel. ;-)

Vandaag (maandag) was de eerste dag dat Dave moest werken, en dus ben ik op mijn eentje op verkenning getrokken. Richting Mexicaanse grens ging het, want daar ligt een groot outlet shopping center. ;-) De San Diego Trolley rijdt tot vlak aan de grens, en vandaar was het nog een kwartiertje stappen. Blijkbaar is de grensovergang in Tijuana de drukste ter wereld (volgens de reisgids alleszins) en nu ik hem zelf gezien heb, kan ik het geloven. Er wordt gepatrouilleerd met honden, helicopters, jeeps,... en de file aan de grensovergang is eindeloos. En ik heb een stukje van die befaamde muur gezien die de Amerikanen aan de grens gebouwd hebben. Helaas geen foto's want foto's nemen is strikt verboden.

En natuurlijk heb ik weer wat meegemaakt: Het kwartiertje wandelen van het shopping center terug naar het station! De weg liep niet door de mooiste buurt, eigenlijk was het een soort voetpad aangelegd langs de snelweg, en er liepen nogal wat 'rare' mensen rond. Niet dat er iemand vervelend deed, het was gewoon een beetje een bijzonder sfeertje (ik was 's ochtends zonder problemen tot aan het shopping center gewandeld, dus ik dacht er helemaal niks bij, een beetje 'couleur locale' opsnuiven, weet je wel). Maar dat was dus buiten de Amerikaanse 'border patrol' gerekend die ineens kwam aangereden, met de sirenes op (wat een aantal mensen verdacht snel in de bermen deed verdwijnen, terwijl ik gewoon verder wandelde, mij van geen kwaad bewust natuurlijk). Groot was mijn verbazing toen bleek dat ik hun 'target' was. ;-) Ze hadden een melding gekregen (ik veronderstel iets in de trant van 'blanke vrouw met gigantisch veel shopping tassen is te voet onderweg naar de Mexicaanse grens, onderschepping noodzakelijk'), en kwamen even kijken wat ik daar uitspookte. Mijn uitleg ('dit is de kortste weg naar het station') werd gelukkig aanvaard, maar blijkbaar is het niet normaal dat een blanke vrouw (hun woorden) daar wandelt (blanke vrouwen worden geacht een taxi te nemen) en ik werd duidelijk geklasseerd in de categorie 'naieve blanke vrouw/toerist'. Ze moesten er zelf wel mee lachen (waarschijnlijk zijn hun andere interventies iets minder grappig). Enfin, het is ermee geeindigd dat ik een lift heb gekregen van 2 'border patrollers' naar het station (toch wel een volle minuut met de jeep), en dat ik aan het station door iedereen raar werd bekeken natuurlijk toen ik uit die jeep stapte ('t was precies of ik werd het land uitgezet, terwijl ik het land zelfs niet was uitgeweest). ;-)

Road Trip To San Diego (Part 3)

"It never rains in California", behalve als Dave en ik op road trip gaan natuurlijk. ;-) Gisterennamiddag begon het te regenen, en vandaag hebben we de hele tijd net voor of net in de regenbuien gereden. Dat zorgt er natuurlijk voor dat de foto's niet meer zo mooi zijn, maar geloof me als ik zeg dat het landschap nog steeds prachtig is.

Vandaag zijn we van San Simeon naar Ventura gereden, zo'n 180 miles. Ventura is onze laatste overnachtingsplaats voor San Diego. We hebben ons niet ver van de auto gewaagd vandaag omwille van de kou en de regen, waar wij natuurlijk totaal niet op voorzien zijn. We hebben de Mission in Santa Barbara bezocht, volgens de reisgidsen de mooiste in Californie, maar volgens ons geen 4 dollar per persoon waard.

Road Trip To San Diego (Part 2)

Vandaag hebben we weer niet zo veel kilometers (ongeveer 100 miles) afgelegd, maar het was weer de moeite. 's Ochtends vertrokken in Monterey. Met tussenstops in Carmel (korte ochtend-strandwandeling), verschillende vista points (altijd hetzelfde uitzicht: oceaan aan de ene kant, heuvels aan de andere, maar toch altijd spectaculair), Nepenthe restaurant (lunchen met fantastisch uitzicht op de oceaan), een strand met zee-olifanten (schattig van veraf, om kotsmisselijk van te worden van dichtbij - die geur!), en Hearst Castle (wow, ongelooflijk, zo'n pracht en praal in the middle of nowhere) via Highway 1 richting zuiden gereden. En vannacht slapen we in San Simeon, een 'gat' waar misschien tijdens het hoogseizoen iets te beleven valt, maar waar de uitdrukking 'zo dood als een pier' de sfeer momenteel het beste omschrijft. ;-)

Road Trip To San Diego (Part 1)

Vanochtend zijn we vertrokken in San Francisco, richting zuiden, op road trip langs Highway 1 (the Pacific Coast Highway) tot San Diego (waar Dave volgende week een conferentie moet bijwonen). We nemen onze tijd, en zijn vandaag slechts tot in Monterey gereden (zo'n 120 miles).

Hoogtepunten:
- Monterey Bay Aquarium (bijna 25 dollar inkomgeld per persoon, maar dat is het zeker waard)
- 17-mile-drive van Pacific Grove Gate tot Lone Cypress (het uitzicht, de huizen, de golfterreinen,...)
- dinner bij The Mucky Duck (een Engelse pub in Monterey die net vandaag zijn 21-jarig bestaan vierde, en 50% off al het eten en drinken gaf)
- Wyder's Raspberry Cider!!! (mmm, lekker)

Minpunten:
- Krijsende kinderen in het aquarium (ik kreeg zin om ze aan de vissen te voederen)
- Lone Cypress op 17-mile-drive (ten eerste was het beste 'foto-neem-punt' afgesloten omdat de zeeleeuwen daar aan het jongen zijn, en ten tweede staat die boom helemaal niet alleen aan de oceaan zodat ik vreselijk veel moeite heb moeten doen om die toch alleen op de foto te krijgen)
- de ijskoude wind!

Free Cone Day!!!

Ben & Jerry's Free Cone Day is ondertussen een begrip in de Verenigde Staten: Op deze dag (dit jaar was dat vandaag, 17 april) krijg je gratis ijsjes! Een reden om eens wat van hun wonderlijke ijs-smaken te proberen in plaats van de klassieke, veilige keuze (vanilla ice cream, ook wel heel lekker). Vorig jaar hebben ze blijkbaar meer dan 1 miljoen gratis ijsjes weggegeven, en dat zullen er dit jaar wel meer zijn (vorig jaar was ik namelijk niet op de hoogte). ;-)

Enkele van de ijsjes? Chocolate Fudge Brownie Ice Cream, New York Super Fudge Chunk Ice Cream, Willie Nelsons Country Peach Cobbler,... De namen alleen al zijn genoeg om mij in een ijsjes-extase te brengen. ;-) Mijn keuze is gevallen op de 'Cherry Garcia Ice Cream' en de 'Chocolate Chip Cookie Dough Ice Cream'. Beiden heel lekker, maar toch vind ik het 'gewone' vanille- en chocolade-ijsje lekkerder.

De wachttijd mocht er ook best wezen, 45 minuten per ijsje (je krijgt er namelijk telkens maar eentje mee). Niet erg, ik ben gewoon met het eerste ijsje in mijn handen terug in de rij gaan staan (net zoals vele anderen), lekker in het zonnetje. Mmm, genieten...

Contain Yourself

Mijn favoriete winkel in San Francisco is, tot grote verbazing van iedereen die mij een beetje kent, geen kleren- of schoenenwinkel maar wel The Container Store, een 'storage and organization store'. ;-)

Het is een altijd opgeruimde, nette, overzichtelijke winkel met gigantisch veel opbergideeen, en dat kan je wel gebruiken in San Francisco waar iedereen in mini-appartementjes woont. Elke keer als ik er binnenwandel, koop ik ook iets en elke keer denk ik 'wow, degene die dit uitgevonden heeft, is een genie'. En dat in Amerika! ;-) De producten zijn niet alleen handig, ze zijn ook stevig en niet te duur.

Gisteren was het weer zover: Ik was op zoek naar een doosje om mijn 'beads' in te bewaren en we zijn thuisgekomen met: een doosje om mijn beads in te bewaren (dat was alvast een goede start!), een magnetisch kalender-bord (met bijhorende stiften en magneten), een tafeltje voor mijn laptop (zodat ik die makkelijk op mijn schoot kan zetten), magnetische handdoekhangertjes, en nog wat andere spulletjes. Echt nodig? Nee, maar wel heel handig en mooi. Let vooral ook op hoe ze de boodschappentas dichtmaken zodat je die makkelijk kan dragen. Het zijn deze details die de winkel zo fijn maken...

Dentist

Ooit moest het ervan komen, en maandag was de heuglijke dag: Ik ben voor het eerst naar een Amerikaanse tandarts geweest. ;-) 't Was maar voor een jaarlijkse controle, maar dat is al genoeg om mij doodsbenauwd te maken (ik heb schrik van tandartsen, ook al hebben die mij nog nooit iets misdaan). En de gedachte aan de rekening achteraf deed me helemaal in angstzweet uitbreken...

Maar het viel al bij al nog mee. Ik heb een tandarts gekozen via de website van onze 'dental insurance' (geselecteerd op website, yelp-score en nabijheid), een afspraak gemaakt, en al mijn moed bij elkaar geschraapt. 't Was toch een andere ervaring dan in Belgie: Hier moet je eerst een ellenlange vragenlijst beantwoorden (waarvan je de helft niet begrijpt omwille van al de medische termen) vooraleer de assistent-tandarts je tanden schoonmaakt, x-rays maakt van al je tanden en je 'prepareert' voor de tandarts. Die doet dan het 'exam'.

Conclusie: Er moet een vulling vervangen worden dus maandag mag ik weeral terug (joepie!). En doordat ik zoveel tandenknars ('grinding' noemen ze dat hier, weeral wat bijgeleerd), heb ik ook wat probleempjes gekregen met mijn tandvlees (en dat zou ook mijn hoofdpijnen moeten verklaren, volgens de tandarts). Voor dat tandenknarsen moet ik een 'periodontist' gaan bezoeken, nog nooit van gehoord (maar da's blijkbaar een 'tandvleesspecialist' waar ik nu dus ook al schrik van heb en ik heb er nog nooit een gezien), en moet ik 's nachts een 'nightguard' dragen. En sinds ik naar de tandarts geweest ben, heb ik tandpijn, denk ik de hele tijd 'niet tandenknarsen' en durf ik dus mijn mond niet meer dichtdoen. ;-)

Het goede nieuws: De hele afspraak heeft me niks gekost! Alle kosten werden gedragen door de verzekering (behalve de 'nightguard', daar moeten we 1/3e zelf van betalen), en de receptioniste zei dat ze zelden zo'n goede 'dental insurance' ziet. Da's dan toch iets dat Genesys goed geregeld heeft. ;-)

SF Muni

SF Muni is de plaatselijke "De Lijn", die de bussen en trams in de stad uitbaat. Zoals overal wordt er ook hier geregeld op het openbaar vervoer gevloekt, maar de afgelopen dagen is het echt erg...

"Onze" N tram, die van Caltrain Station naar Ocean Beach reed, is ingekort tot het traject Embarcadero - Ocean Beach, wat dus wil zeggen dat die niet meer aan onze halte komt en ook niet meer naar het Caltrain station rijdt. In plaats van de N is er nu de T tram die van Sunnydale naar Castro rijdt, en die dus ook zou moeten stoppen aan onze halte en het Caltrain station. Miljoenen heeft de verlenging van dat spoor gekost, en het werkt van geen kanten:

- Het computersysteem dat de trams ondergronds geleidt, is niet geprogrammeerd om de letter 'T' uit te spreken. Het gevolg is dat de nieuwe T tram wordt omgeroepen als "One car" gevolgd door een lange stilte waarin normaal gezien de letter wordt gezegd en dan "In 2 minutes'. Ook de electronische borden in de stations herkennen de nieuwe tram niet, en de T wordt aangekondigd als "--". Niemand weet dus welke tram op komst is.

- Het computersysteem is ook niet geprogrammeerd om de nieuwe plaats "Sunnydale" te schrijven, dus verschijnt op het electronische bord in de nieuwe tram "Caltrain" wat helemaal niet juist is want de nieuwe tram rijdt veel verder dan Caltrain station (soms staat er ook 'Embarcadero" wat nog veel erger is). Iedereen die dus naar Sunnydale wil, durft niet op de nieuwe tram te stappen want volgens de computer gaat die helemaal niet naar Sunnydale.

Een voorbeeldje? Gisteren wou ik na de Spaanse les met de tram naar huis. Vroeger (met de N tram) was ik dan ongeveer een kwartiertje onderweg. De tram werd omgeroepen als "--" dus ik liep snel de trappen af omdat ik ondertussen al door heb dat "--" wil zeggen "T", op het electronische bord aan het perron stond "K - Caltrain" terwijl de K tram helemaal niet naar Caltrain rijdt, en op het electronische bord in de tram stond "T - Sunnydale". Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb 45 minuten gedaan over een stukje dat ik zelfs te voet sneller zou doen en nadat mijn medepassagiers de conducteur verplicht hadden om door te rijden na Embarcadero (volgens hem was dat zijn laatste halte).

Grr, Muni...

Mixer!!!

Gisteren was het paaszondag, en dat is hier blijkbaar een reden om de winkels te sluiten. Daar waren wij weer niet op voorbereid, maar gelukkig was Safeway open zodat ik toch ingredienten in huis kon halen om 's avonds te koken. Ja, ja, liefste lezertjes, ik ben terug aan het koken geslagen! Na bijna een volledig jaar van take out, dine out en delivery. ;-) En Bart en Sofie kwamen proefkonijn spelen...

Het recept kwam uit een fantastisch Amerikaans kookboek dat ik me hier aangeschaft heb: Koken voor Simpele Zielen (aka Best Ever 3 and 4 Ingredient Cookbook). Echt een aanrader voor koks met weinig plaats en weinig middelen (en weinig kook-kennis).

Het menu? Penne met geroosterde tomaten en geitenkaas, en als dessert Shortbread cookies met strawberry cream. D'er is een simpele verklaring voor het feit dat er geen voorgerecht was: ik bezit niet genoeg borden, vorken en schalen om 4 mensen een volledige maaltijd voor te schotelen. ;-)

Die cream moest natuurlijk nog geklopt worden, en gelukkig voor Dave -vrijwillig cream klopper in ons gezin- hadden Sofie en Bart een mixer bij als cadeautje voor ons (dat had helemaal niet gemoeten, maar ik ben er wel superblij mee). Dat wil dus zeggen dat Dave de afgelopen 4 jaar al 2 mixers cadeau heeft gekregen: eentje van mijn moeder nadat hij 2 uur lang eiwit zonder mixer had staan kloppen voor de chocomousse, en nu eentje van Bart en Sofie zodat hij maar 1 minuutje cream moest staan kloppen. Hij was er dan ook dolgelukkig mee. ;-)

Uit Eten

Nu we voor de zoveelste keer bij Tres Agaves (een Mexicaans restaurant op 10 minuutjes wandelen van onze voordeur waar ze heerlijke margarita's hebben) gaan eten zijn, hebben we onze techniek geperfectioneerd. Ja, wij hebben een techniek om op restaurant eten te bestellen, op punt gesteld na talrijke ervaringen in Amerikaanse restaurants. ;-)

Waar je in Belgie nogal eens op de bediening zit te wachten, is de Amerikaanse bediening supersnel. En met supersnel bedoel ik ook echt 'vliegensvlug', als je je complete bestelling (voorgerecht en hoofdgerecht) doorgeeft, krijg je na maximum 5 minuten je voorgerecht en (afhankelijk van restaurant) 10 minuten later je hoofdgerecht (regardless of je voorgerecht tegen die tijd al opgegeten is). Ik heb daar een probleem mee (d'er is een reden waarom ze een 'voorgerecht' een 'voor'gerecht noemen), maar nu hebben we een oplossing gevonden: We bestellen onmiddellijk bij het neerzitten onze pitcher margarita en guacamole (die dan na 5 minuten op tafel staan), en doen dan minstens 20 minuten alsof we niet kunnen beslissen wat we gaan bestellen als hoofdgerecht (zodat we tijd hebben om het voorgerecht op te eten). ;-)

Op een klein uurtje staan we dan terug buiten, en het rare is: Je hebt helemaal niet het gevoel dat ze je 'gerushed' hebben, je hebt tijd genoeg gehad om van je eten te genieten (bij Tres Agaves: je hebt tijd genoeg gehad om van je drank te genieten). Ik weet nu al dat wij serieuze aanpassingsproblemen gaan hebben in Belgische restaurants waar je blij mag zijn als je na een uurtje je voorgerecht hebt gekregen en opgegeten... ;-) (Al valt er voor de Belgische manier van tafelen ook veel te zeggen natuurlijk, 't is alleen dat wij dat niet meer gewoon zijn.)

Verkeersbord

Dit verkeersbord kwamen we tegen tijdens onze wandeling over Berkeley Campus afgelopen zaterdag. Wil dit zeggen wat wij denken dat dit wil zeggen (parking gereserveerd voor Nederlanders), of is er een andere verklaring voor dit bord ? En als er een andere verklaring voor is, gelieve die dan met ons te delen. ;-)

Go Giants!

Het nieuwe baseball-seizoen is vandaag begonnen met een thuiswedstrijd voor 'onze' Giants. En met 'thuiswedstrijd' bedoel ik ook echt 'thuis' want het stadion ligt op 500 meter van ons appartement. Dat wil dus zeggen dat er vanochtend (de wedstrijd begon om 1.30 pm) duizenden mensen over Embarcadero wandelden gekleed in allerhande Giants-merchandise (petjes, t-shirts, joggings,...) allemaal opgewekt en vol goede moed voor het nieuwe seizoen, en dat die duizenden mensen waarschijnlijk huilend naar huis zijn gegaan na de wedstrijd want 'we' hebben met 7-0 verloren van de Padres. De Chronicle omschreef het als volgt: "Start with a quart of awful and add two teaspoons of hideous. Throw in a dash of miserable and you had the recipe for the Giants' 2007 opener Tuesday." Niet echt goed dus. En misschien ook de reden waarom ons supermarktje beneden geen Haagen Dasz ijs meer had toen ik daar vanavond binnen liep. Iedereen weet immers dat ijs helpt tegen verdriet, veel verdriet... ;-) (No worries: Ik had geen verdriet, ik ben gewoon verslaafd aan Haagen Dasz Chocolate Chocolate Chip ijs.)

Berkeley

Zaterdag was weer een mooie lentedag en we zijn dan ook op stap gegaan, naar de overkant van het water, naar Berkeley University. Dankzij BART (Bay Area Rapid Transit) sta je daar snel (20 minuutjes?) en er is een BART-station op 2 blokken van de campus. Makkelijker kan bijna niet. Berkeley is een bekende universiteit, waar verschillende Nobelprijswinnaars doceren of gestudeerd hebben, maar het is ook gewoon een heel mooie en rustige (waarschijnlijk is het hier iets drukker tijdens de week) omgeving. Je krijgt er gewoon zin om met je boeken op het gras te gaan liggen en wat wijzer te worden. ;-) We hebben een paar uur over de campus geslenterd, en genoten van het mooie weer.