Een historische dag...

Ja, ja, om jullie, trouwe bloglezertjes, van nieuws te voorzien, heb ik mij vanmorgen tot in het gloednieuwe, net geopende Westfield Center gewaagd. En geloof mij, dat was een beangstigende ervaring. Verkiezingen, daar komen ze hier hun bed niet voor uit, maar de opening van een nieuw shopping center, da's een evenement dat al maanden van tevoren wordt besproken en ingepland in de agenda. Verschillende duizenden mensen hadden speciaal een dag vakantie genomen. Men spreekt hier trouwens niet van de 'opening van de shopping mall' maar van een historisch evenement, iets dat in de geschiedenisboeken zal komen. Trust me, I'm not making this stuff up, ik verzin dit niet! ;-)

1.5 miljoen vierkante voet winkelruimte, daar is het Wijnegem Shopping Center niks tegen. 170 winkels waaronder 2 gigantische department stores (Nordstrom en Bloomingdales, voor de kenners), en in de kelder een 'food emporium' (denk aan een enorme, maar tegelijk heel chique kantine met tientallen restaurants). O ja, ik zou bijna het nieuwe cinema complex vergeten (in het shopping center, beste mensen) en de 2 spa's (elk verschillende duizenden vierkante voet groot, voor als je wat moe wordt van het shoppen). En dat allemaal midden op de hoofdstraat van San Francisco, wat dus wil zeggen dat er nog tientallen winkels en department stores binnen wandelafstand liggen. En voor de niet-wandelaars onder ons: de metro stopt in het shopping center, op 20 meter van het food emporium. Het mooiste van het hele shopping center is de grote koepel die nog uit vroegere tijden stamt en die heel mooi in het nieuwe gedeelte geintegreerd is, ik zal er wel een foto van maken als de drukte wat voorbij is (na Kerstmis dus).

Ik ben maar een halfuurtje binnen geweest want de drukte was echt vreselijk, maar ik wou effe gaan kijken want mijn favoriete burgemeester aller tijden (sorry, Patrick Janssens!) knipte het lintje door. En hij doet dat toch zo mooi... Zucht, Gavin... (sorry, Dave). Alle winkels deden speciale acties, wat er meestal op neerkomt dat je een cadeautje krijgt als je een credit card van die winkel aanvraagt (een credit card is geen klantenkaart, maar dus echt een credit card zoals een visa card bij ons), en dus stonden er overal ellenlange rijen wachtenden om een papiertje in te vullen en een Bloomingdale's paraplu te krijgen, of een Banana Republic pen,...

De rest van het weekend...

In tegenstelling tot wat eerst gepland was, is de rest van ons weekend heel rustig geweest. Dave heeft zijn kuit bezeerd tijdens het sporten en kon niet ver stappen, dus zijn we zondag thuis gebleven. Ik was eerst van plan om naar Folsom Street Fair te gaan, maar alleen durf ik daar niet naartoe. Als je wil weten waarom ik daar alleen niet naartoe durf, moet je 'Folsom Street Fair' maar eens googelen. 't Is iets anders dan een doorsnee straatfeest. ;-) Maar volgend jaar zullen we er zeker naartoe gaan en verslag uitbrengen.

Zondag tijdens mijn 'morning coffee run' kwam ik ineens tussen een paar duizend wandelende mensen terecht. Blijkbaar was er 'walk for hope', een gesponserde wandeling ten voordele van onderzoek naar borstkanker. En het zou Amerika niet zijn, moest er niks speciaal gedaan worden voor de 'survivors', zij kregen een roos t-shirt aan zodat ze duidelijk herkenbaar waren en je hen extra kan aanmoedigen. Heel Amerikaans allemaal, maar ik kijk er niet meer van op... Ik begin al helemaal te 'veramerikaniseren'. ;-)

Lovefest

Het laatste weekend van september is traditioneel een druk weekend voor San Francisco. Vandaag vond het eerste evenement van dit weekend plaats, Lovefest, met een parade op Market Street en aansluitend een festival aan Civic Center. Lovefest is het Amerikaanse antwoord op Loveparade in Berlijn en andere Europese steden. De boodschap was 'war is over' (hmm, iedereen vergeet effe dat er nog een oorlogje is waar de Amerikanen momenteel aan deelnemen) en 'love'. Ik geef toe dat ik geen expert ben inzake techno en drum 'n bass muziek alhoewel ik die beats jarenlang uit onze garage heb horen komen (dank u, Jelle en Sven), maar zelfs ik hoorde dat de dj's in de parade er weinig tot niks van bakten. In vergelijking met de feestjes die ik al heb bijgewoond, stond de muziek ook veel te stil zodat er weinig of geen mensen stonden mee te dansen. En ja hoor, er liepen weer naakte mannen mee in de parade. Blijkbaar kan er hier geen feestje doorgaan zonder dat er minstens 1 oude man met z'n pietje staat te zwaaien. ;-) Foto op aanvraag.

De mensen kunnen hier echt wel eens een goed feestje gebruiken, want als dit het hoogtepunt van het jaar moest voorstellen, is het hier echt wel triestig gesteld met het uitgaansleven. Jelle en Sven, de party people van San Francisco hebben jullie nodig. O ja, jullie mogen bij ons op de luchtmatras slapen terwijl jullie hier iets uit de grond stampen. ;-)

SF Symphony in the Gardens

Vanmiddag was er een openlucht optreden van het San Francisco Symphony in Yerba Buena Gardens. Yerba Buena Gardens is een park recht tegenover het SF MoMa (Museum of Modern Art), heel mooi aangelegd met een esplanade en het Martin Luther King monument. Aan de uiteinden van het park dat 4 blokken omvat, ligt het Moscone Center, het conferentiecentrum van San Francisco. Vanuit het park heb je een heel mooi zicht op het bijzondere museumgebouw.



Elke zomer vinden er een heleboel gratis evenementen plaats in het park met als hoogtepunt het optreden van het SF Symphony. Ik was er vanmiddag bij, samen met een duizendtal andere geinteresseerden. Onder een stralende zon en een helder blauwe hemel heb ik een uurtje genoten van klassieke muziek, lekker liggend in het gras terwijl honderden vlinders rond ons fladderden. Een unieke belevenis!

Indian Summer

Toen we naar hier verhuisden, waarschuwde iedereen ons voor de beruchte 'San Francisco summers', mistig, nat en koud. Als je de toeristische gidsen mag geloven, heeft Mark Twain ooit gezegd: 'The coldest winter I ever spent, was a summer in San Francisco.' Daar hebben we niks van gemerkt deze zomer: sinds onze aankomst hier is er nog geen druppel regen gevallen (in SoMa waar wij wonen tenminste) en de temperaturen waren (op een paar dagen na) zeer aangenaam. Dit is duidelijk niet normaal want de 'inboorlingen' hebben al steen en been geklaagd omdat het op sommige dagen 'zo warm' was, 24 graden celsius dus. ;-)

De echte zomer begint hier pas in september en loopt makkelijk tot midden of eind oktober, 'indian summer'. En dat voelen we de laatste week: Temperaturen tot 27 graden celsius en een stralend blauwe hemel! Zalig. De motivatie om werk te zoeken, is volledig verdwenen. ;-)

Shopping for a Cause

Ik weet het: Dit is al de tweede keer deze week dat ik een stukje schrijf over shoppen, maar je moet schrijven over zaken waar je ervaring mee hebt. ;-)

Gisteren waren we eigenlijk onderweg naar Hayes Valley, een wijk in San Francisco die we nog niet echt verkend hebben, en we wilden maar even stoppen bij Macy's zodat Dave eens kon kijken of hij een winterjas vond. We zijn er de hele dag blijven hangen...

Macy's is volgens mij (voorlopig, tot het nieuwe shopping center de deuren opent) de grootste department store in San Francisco. Denk aan de Inno op de Meir in Antwerpen, maar dan minstens 10 keer groter. En dan heb ik het alleen over de vrouwenafdeling, de mannenafdeling zit nog op een andere locatie (aan de overkant van de straat). Als je ooit 'American Consumerism' in actie wil zien, raad ik je aan om eens op een zaterdagmiddag tot hier te komen. Persoonlijk vind ik het een dure winkel, maar da's omdat ik nu gewend ben aan het discount shoppen, de meeste items zijn nog steeds goedkoper dan in een Belgische winkel.

En gisteren liep er dan nog een speciale actie: Als je aan de kassa een kaart kocht voor 5 dollar, kreeg je 20% korting op al je aankopen en de 5 dollar ging naar verschillende goede doelen in de stad (shopping for a cause). Gelukkig was Dave eindelijk eens in een shopping-mood, en zijn we dus naar huis gegaan met een winterjas, verschillende paren nieuwe kousen en onderbroeken. ;-)

Westfield Center

Vanmorgen wandelde ik langs wat het nieuwe Westfield Center moet worden, het grootste shoppingcentrum ten westen van de Mississippi-rivier. En dat allemaal op minder dan een halfuur stappen of 5 haltes met de tram van onze voordeur. ;-) Als ik tegen 28 september (de dag van de grote opening) geen werk heb gevonden, weten jullie wel waar jullie mij dan kunnen vinden... En ik ben niet de enige die enthousiast is, er worden hele websites, krantenartikels en blogs aan dit onderwerp gewijd, dus ik zal er niet alleen staan op 28 september!

"Perhaps the most anticipated opening of the year - the new San Francisco Center. (In een stad waar ze alleen maar iets schrijven over een opening als het over een restaurant gaat, wil dit heel wat zeggen.) Its slogan: 'Like no other place'. And it's expected to attract 25 million visitors each year. (Zou dat gaan om individuele bezoekers of zouden daar return visitors mee ingerekend zijn?) That's one visitor every 1.26 seconds. (Ikke waarschijnlijk.) Look for 170 specialty stores (de eerste Mango in Californie!) and exclusive boutiques, 7 full-service restaurants, 15 express gourmet eateries (MacDonalds waarschijnlijk), a 16000 square foot spa (ik veronderstel dat dit een 'spa' is in de Europese zin van het woord en geen gigantische jacuzzi), and a 9-screen movie theater. Hello convenient luxury. Bye bye bank account."

Back In The USA

Na ongeveer 26 uur reizen ben ik gisterenavond rond 11 uur 's avonds thuisgekomen in San Francisco. Moest iemand ons willen bezoeken, een tip, vlieg nooit met American Airlines! Het begon al 's ochtends heel vroeg: ik had gebeld om te vragen wanneer ik nu juist kon inchecken (met al die nieuwe veiligheidsvoorschriften weet je dat nooit) en dat kon vanaf 4 uur voor het vertrek om 10.10 uur. Om 6.15 uur stond ik aan de incheckbalie, en om 7 uur hebben ze de incheckbalie geopend. Geen goed begin dus. De vlucht naar New York was zalig, ik heb nog nooit zoveel plaats gehad in het vliegtuig (blijkbaar heeft 9/11 toch nog steeds wat invloed, vooral op Amerikaanse reizigers). In New York moest ik normaal gezien 5 uur op mijn volgende vlucht wachten, het zijn er uiteindelijk 6 geworden en dan nog een uurtje stilstaan op de startbaan (zoals gewoonlijk in New York). Tijdens het wachten heb ik 5 uur naar CNN gekeken (geen vrijwillige keuze, die zender stond overal aan op de luchthaven) naar de 'nieuwsberichten' ivm 9/11. Gezellig hoor, 5 uur kijken naar vliegtuigen die in torens of het Pentagon vliegen, of ergens in the middle of nowhere crashen. ;-) Uiteindelijk bleek dan dat mijn vlucht toch niet van gate 44 zou vertrekken, maar van gate 4, maar niemand van American Airlines had het nodig gevonden om dat effe mede te delen aan gate 44. Dus toen ik wou inchecken werkte mijn boarding pass niet want ik had blijkbaar moeten 're-inchecken', maar niemand had me dat verteld. De vrouw aan de balie zei dat ik veel geluk had dat ik nog mee kon want dat het vliegtuig kleiner was dan hetgene waar ze de boekingen voor hadden aangenomen, en dat er dus mensen in New York zouden achterblijven. Ik heb haar dan effe uitgelegd waarom het voor hen sowieso interessanter was dat ik mee kon vliegen, want tegen dan was ik het hele spelletje meer dan beu. ;-) Ik sta nu waarschijnlijk geklasseerd als 'moeilijk geval'. Rond 12 uur 's nachts lag ik in ons bed (met Dave eindelijk weer eens naast mij) en om 3 uur was ik klaarwakker, duidelijk een geval van jetlag. ;-)

Back to the USA

Vanavond eet ik voor de laatste keer frietjes van De Kip, en dan mag / moet ik morgenochtend het vliegtuig op naar San Francisco (om 10.10 uur met American Airlines over New York JFK). De eerstvolgende keer dat ik dan in het land ben (samen met Dave dan wel), is tijdens de kerstvakantie. Ik kan niet zeggen dat ik ernaaruit kijk om weer zo lang onderweg te zijn, maar het zal wel leuk zijn om mijn ventje terug te zien na 12 dagen.

'k Heb alleszins weer enorm genoten van mijn bezoek aan Belgie. En toch heb ik weer het gevoel dat ik niet iedereen gezien heb die ik eigenlijk nog had willen zien, zelfs een week is dus te kort. Volgende keer beter (twee weken met Kerstmis)...

Quizzen of Kwissen?

Gisterenavond ben ik eens ondergedoken in het Schotense quiz-kwis-milieu, en dat is even spannend als een nachtelijke wandeling in The Mission op een vrijdagavond (iets wat je beter niet doet als je een zwak hart hebt). Mijn collega-kwissers hebben zo vriendelijk gevraagd of ik iets over het avondje wou schrijven dat ik niet anders durf, zij hebben tenslotte erg hun best gedaan om mij het gevoel te geven dat ik sommige vragen echt wel zelf kon beantwoorden...

Eerst en vooral, stap af van het idee dat een quiz-kwis een ontspannend avondje uit is. Om dit elke week te doen, moet je zenuwen van staal hebben, heel veel nutteloze (en misschien ook enkele minder nutteloze) zaken weten en goed kunnen nadenken onder stress. Mensen die mij kennen, vragen zich nu af wat ik daar in hemelsnaam zat te doen. ;-) Wel, ik heb ons team aan een extra puntje geholpen door te weten dat op een bepaalde foto de wereldberoemde damesgroep 'def dames dope' stond. Oh god, dat ik dit durf toegeven op het internet (mijn reputatie helemaal om zeep)! Eerlijkheidshalve moet ik er nu aan toevoegen dat ik ons team ook een punt gekost heb door vol te houden dat het 'lichaampje van malpiggi' in onze oren ligt, en niet in de nieren (waar het dus blijkbaar wel ligt).

Gelukkig zat ik in een meer relaxte ploeg (of dat was toch de indruk die ik kreeg), want sommige andere teams waren echt geobsedeerd door het hele spelletje. Uiteindelijk zijn we 14e geeindigd op 27 ploegen, niet slecht als je weet dat dit de eerste kwis van het seizoen was en mijn teamgenoten dus nog een beetje moesten opwarmen (en ze met een vervanger, ikke dus, moesten spelen). Dat wou dus wel zeggen dat toen wij onze prijzen mochten gaan kiezen, de beste dingen al weg waren. Het boek 'kroniek van de sport 2001' dat ik zo graag mee naar huis wilde nemen, had dus helaas al een andere eigenaar gevonden. Volgende keer beter dus... ;-)

PS: Team 'op 't nippertje', bedankt om mij in te wijden in de wondere wereld van het quizzen-kwissen! Veel succes in het komende seizoen, en als jullie ooit volk tekort komen, laat mij dan gerust iets weten.

Back In Belgium

De reis is vlotter verlopen dan verwacht: geen extra veiligheidsmaatregelen gezien (laptops, gsm's, water, het mocht allemaal zonder problemen mee op het vliegtuig), een uurtje vertraging in New York (da's al beter dan de twee uur vertraging in New York tijdens de heenreis) en de bus van 10 uur die ik tegen alle verwachtingen in haalde in Zaventem (we hadden een paar uur goedgemaakt tijdens de vlucht over de oceaan dankzij een sterke rugwind en de bagage kwam supersnel van de band).

Tijdens de vlucht van San Francisco naar New York zaten enkele rijen voor mij een Amerikaanse moeder en haar twee zoontjes van twee en vier jaar, denk ik. Die jongetjes waren een beetje moeilijk aan het doen (niet willen blijven zitten, luid praten,...) maar dat is logisch in het vliegtuig, denk ik. Die moeder kon er helemaal niet mee lachen en ineens hoor ik haar zeggen: "Als je nu niet blijft zitten in je stoel dan komen de slangen van het vliegtuig (snakes on a plane, recente film in Amerika over - echt wel origineel - slangen op een vliegtuig) jou dood doen." Volgens mij niet echt pedagogisch verantwoord, maar kom, ik heb geen kinderen dus ik ken er niks van. Het had alleszins wel effect want de kleine bleef doodsbang in zijn stoel zitten. Een halfuur later begint die moeder ineens te roepen op dat kind, razend was ze. Wat was er gebeurd? Het jongetje moest plassen maar durfde niet rechtstaan om naar het toilet te gaan, omwille van de 'snakes', dus had die maar in zijn broek geplast! Ik vind dat een heel begrijpelijke en slimme reactie, maar die moeder was om te ontploffen (maar dat mocht niet van het boordpersoneel). Het werd helemaal leuk toen ze voorstelden om de jongen een andere stoel te geven voor de rest van de vlucht, de moeder mocht naast de stinkende stoel blijven zitten! ;-)