The Big Apple

Mijn eerste indrukken van New York City:
- Het is hier warm! Op straat valt het meestal nogal mee (25 - 27 graden, en als je beweegt, krijg je nog de indruk dat er wat wind is), maar als je de metro in gaat, wandel je precies met kleren en al de sauna binnen.
- Het is hier druk! San Francisco is echt een klein provinciestadje vergeleken met deze mastodont, 8 miljoen inwoners (en dan reken ik de tienduizenden toeristen er nog niet bij) die blijkbaar de hele tijd in beweging zijn, je moet het zien om te geloven.
- Het stinkt hier (waarschijnlijk omwille van bovenstaande puntjes).
- Manhattan is veel kleiner dan ik dacht. We hebben donderdag een cruise rond het eiland gedaan, en het is echt veel compacter dan het eruit ziet op een kaart (ik ga er dus vanuit dat de andere 'boroughs' veel groter zijn.
- Times Square benadert mijn voorstelling van de hel: tienduizenden toeristen, waarvan vele in sandalen met sokken aan (of Crocs), die allemaal naar boven kijken ipv rond zich, die stoppen zonder aan andere mensen te denken, en dat alles op een plaats met de meeste neon-reclames die ik ooit gezien heb.
- The Metropolitan Museum is gigantisch! We hebben er vandaag een tourtje in gemaakt, en we stonden versteld van de kwaliteit van de werken en het gebouw (zonder twijfel 1 van de beste musea die ik ooit bezocht heb).
Wij gaan nog genieten van onze dagen hier, daar twijfel ik geen seconde aan... Een uitgebreid verslag volgt als wij terug in San Francisco zijn.

Natuurfenomenen

Het was een dag van natuurfenomenen gisteren: 's ochtends was er een aardbeving (helemaal niks van gemerkt, 't was maar een 2.4tje) en 's nachts was er een volledige maansverduistering. En daar kwam nog een natuurfenomeen bij: Voor een keer hing er eens geen mist over San Francisco 's nachts zodat we de maansverduistering ook effectief konden zien (dat was nog het grootste fenomeen van allemaal). ;-)

Ik had speciaal mijn wekker gezet, om 2.45 uur 's ochtends, zodat ik de maansverduistering kon meemaken. Zo kon ik nog het laatste stukje van de 'partial lunar eclipse' zien en dan de 'complete lunar eclipse' om 2.51 uur. En het was de moeite waard (naar mijn persoonlijke mening toch), maar helaas kon ik met mijn cameraatje geen foto's maken. D'er zijn heel mooie foto's te vinden op flickr, maar ik heb er eentje 'geleend' van de SF Chronicle (by Frederic Larson).

Een Perfecte SF Dag...

Gisteren heb ik weer een perfect SF dagje gehad: 's Ochtends samen met Dave een koffie gaan drinken en lemon pound cake (yes, de lemon pound cake is terug!) gaan eten bij Starbucks, vervolgens afscheid genomen van Dave (die moest gaan werken, ocharme) en verder naar Union Square gewandeld en wat winkeltjes gekeken (niks gekocht, maar wel wat spullen teruggebracht, en me nog maar eens verbaasd over de perfecte Amerikaanse customer service), wat toeristjes gekeken / geholpen op Union Square, naar Yerba Buena Gardens gewandeld en genoten van het gratis openlucht concert van het SF Philharmonisch Orkest (en nog maar eens bedacht dat ik ondertussen het Amerikaanse volkslied mee kan zingen terwijl ik het Belgisch volkslied nog altijd niet ken en zelfs nog nooit volledig gehoord heb), een pedicure gehad bij Polished Lounge, verder naar huis gewandeld, nog wat reisgidsjes voor New York doorgenomen en genoten van het prachtige weer dat we hier de afgelopen dagen hebben (zeer ongewoon voor San Francisco in de zomer). En 's avonds zijn we gaan eten in een Grieks restaurantje, Mykonos, lekker en goedkoop, en zeer Europees (we moesten zelf de rekening vragen na het eten, ze werd niet onmiddellijk op tafel gelegd). ;-)

Eindelijk Weer Samen

Na meer dan 20 dagen apart zijn Dave en ik sinds gisterenavond eindelijk weer samen: op hetzelfde continent (sinds maandag, bij mijn terugkeer in de VSA), en in dezelfde tijdzone / dezelfde stad / hetzelfde appartement / hetzelfde bed sinds gisterenavond. Eindelijk... ;-)

Ik was Dave gaan opwachten op de luchthaven nadat ik hem eerder op de dag verteld had dat ik zo moe was dat ik zeker al zou slapen als hij aankwam (rond 21.30 uur). Hij was dus erg verrast (maar wel blij) mij daar te zien.

Nu blijven we een kleine week samen in San Francisco en volgende woensdag vertrekken we dan voor 6 dagen naar New York City: vakantie! Maar voorlopig effe stressen want ik wil altijd goed voorbereid zijn (da's een beetje een 'tic' van mij, ik stel een hele planning op voor elke vakantie die wij nemen, compleet met websites, openingsuren van musea en winkels, vervoer,...) en d'er ligt nog een hele stapel boeken die ik moet doornemen vooraleer ik met een gerust hart kan vertrekken. Tips voor NYC zijn dus welkom (ik heb al wel beslist dat we enkel Manhattan gaan verkennen tijdens deze eerste trip, de andere wijken moeten wachten tot de volgende keer)!

Home Sweet Home

Na een heel lange dag ben ik dan toch thuis geraakt gisteren. Een overzichtje...

5.50 am: Ben net opgestaan
6.30 am: Moet afscheid nemen van mama, Joost en Jef (en natuurlijk van Sam en Frodo) en vertrek naar Antwerpen
8.00 am: Wordt naar bushalte aan het Crowne Plaza Hotel gebracht, moet afscheid nemen van vader
8.10 am: Stap op Airport Express bus
9.10 am: Kom aan in Zaventem (veel file onderweg)
9.30 am: Ben al ingechecked en heb een upgrade naar business class gekregen (te danken aan veel vliegen, vroeg inchecken en vriendelijk doen), eindelijk eens in stijl de oceaan over ;-)
12.10 pm: Vlucht naar Washington DC vertrekt
1.00 pm: Besef dat business class niks voor mij is (veel te veel knopjes aan mijn stoel, ik krijg dat ding niet onder controle) ;-)
8.45 pm: We landen in Washington DC (binnen anderhalf uur vertrekt mijn vlucht naar SF)
9.45 pm: Sta nog steeds aan te schuiven aan 'Immigrations', paniek, zal vlucht naar SF missen
10.45 pm: Ben door 'Immigrations' geraakt en heb bagage afgegeven voor mijn volgende vlucht (weet niet wanneer die vlucht zal zijn, wegens vlucht gemist)
11.00 pm: Heb vlucht toch niet gemist, die had nog meer vertraging dan ik, gelukkig, kan nog net aan boord springen
11.15 pm: Piloot heeft mededeling (da's meestal geen goed nieuws, en dat is het ook deze keer niet), wegens storm (dat had ik al door het raampje gezien) moeten we wachten, we zitten dus vast op het tarmac
11.15 pm - 1.00 pm: Wachten, wachten, wachten (bliksem en donder langs alle kanten, veel regen, luchthaven gesloten)
1.00 pm: Groen licht, we mogen vertrekken naar het westen, worden gewaarschuwd voor hevige turbulentie onderweg
1.05 pm - 7.30 pm: Ik slaap (een primeur voor mij, ik slaap normaal gezien nooit in het vliegtuig), en merk niks van het slechte weer onderweg, blijkbaar was het erg te zien aan de groene mensen rond mij (en de geur van kots - sorry - in het vliegtuig),
7.30 am: We landen in SF, piloot verontschuldigt zich voor alle commotie onderweg (niks van gemerkt, gelukkig maar)
7.55 am: Daar is mijn bagage
8.00 am: Ik stap in de taxi
8.25 am: Ik steek de sleutel in de deur van ons appartement, word begroet door lieve briefjes van Dave (die zelf in New York zit), ben super-emotioneel
8.30 am: 't Is 11.30 uur 's avonds in San Francisco, en ik ben klaarwakker, jetlag here I come! ;-)

De Sint

Vandaag is het moedertjesdag, in Antwerpen dan toch, en die dag hebben we met alle kinderen (ik, en mijn broers Jelle en Joost) bij mijn mama doorgebracht. Veel eten en drinken, en heel veel lachen.

Mijn moeder is iemand die niks kan weggooien en ze kwam aanzetten met een 'classeur' (ringmap) waarin ze allerlei documenten van ons bewaard had, o.a. veel brieven aan de 'Sint'. ;-) Ik heb waarschijnlijk tot mijn 25e brieven (en later mailtjes) aan de 'Sint' gestuurd omdat we dan nog altijd chocoladeventjes en een cadeautje kregen (en ook gewoon omdat het een leuke traditie is). Het is natuurlijk supergrappig om die brieven zoveel jaren later nog eens te herlezen. De laatste jaren moest de 'Sint' wel altijd een herinneringsmailtje sturen omdat wij onze plicht te verzaakten. En wat blijkt nu? Mijn echtgenoot heeft ook eens een mailtje aan mijn 'Sint' gestuurd, enkele jaren geleden toen hij nog niet mijn echtgenoot was, maar wij al wel samenwoonden in Lier. Ik heb die mail nooit gelezen, maar vanavond vond ik hem in de ringmap en ik heb er toch wat traantjes om gelaten, nu ik hier in Belgie zit en hij in het verre San Francisco (en dat al 2 weken lang, met nog een week in het vooruitzicht). Een bloemlezing:

"... Ik heb mijn handen vol met mijn lieve vriendin, maar nu vond ik toch even tijd om u een briefje te schrijven." "... Jammer genoeg moet ik toegeven dat ik niet altijd even zoet ben geweest. Ik bedoel: die handen die ik vol heb met mijn vriendin, wel euh, hoe moet ik het juist zeggen. Ik bedoel eigenlijk, zoals je al voelt aankomen waarschijnlijk, dat ik, zonder natuurlijk te gedetailleerd te zijn, euhm, al een tijdje in zonde samenleef. Maar hier neem ik wel de schuld op mij, daar ik nog niet 'de vraag' gesteld heb." "Met deze vrees ik toch even dat ik dit jaar geen kadootje verwacht. Toch was ik al heel blij met uw berichtje."

Zo lief! Een mailtje sturen naar de Sint en de schuld op zich nemen over het 'in zonde samenleven' om ervoor te zorgen dat ik toch chocoladeventjes kreeg. ;-) Dave, ik zie je graag, en ik kijk er enorm naar uit om terug in San Francisco bij jou te zijn... x

Missing History

Nu ik op vakantie ben in Belgie (en dus niet veel blog, ondanks de smeekbedes van mijn fanclub), heeft Barry Bonds natuurlijk geschiedenis geschreven achter onze hoek in San Francisco: Hij heeft gisteren in AT&T Park homerun nummer 756 geslagen. Wat dus wil zeggen dat hij in zijn baseball-carriere de meeste homeruns ooit geslagen heeft. Over het feit dat hij spierversterkende middelen (steroiden, of andere rommel) genomen heeft, mag je niets zeggen. Dat zijn onbewezen vermoedens (dat zijn slaggemiddelde ineens spectaculair toenam op z'n 36e is te wijten aan een midlife crisis waarschijnlijk). ;-) Ook het feit dat hij het record breekt tijdens een thuiswedstrijd, zowat de enige wedstrijden waarin hij niet wordt uitgejouwd, is toeval en mag ik niet toeschrijven aan zijn contract (waarin waarschijnlijk een clausule stond dat Bonds het record enkel in San Francisco mocht breken omdat hij anders een serieuze bonus zou mislopen).

Nu het record gebroken is, kan Barry Bonds volgend jaar op pensioen en kunnen de SF Giants met de vrijgekomen miljoenen eindelijk betere spelers aankopen en misschien eens proberen de play-offs te halen...

Die domme Belgen toch...

Shame on you, Belgische mede-reizigers op vluchten UA0914 en (vooral) UA0950, jullie hebben me verlegen gemaakt. Hopelijk generaliseren de Amerikanen die jullie gezien hebben minder dan jullie dat zelf deden, anders denken zij nu dat alle Belgen ongemanierde, ongeletterde boerenpummels zijn. ;-)

Ergernissen:

Als er op jouw boarding pass staat 'seating area 3' dan wil dat zeggen dat je pas aan boord van het vliegtuig mag als ze 'seating area 3' omroepen (en voor diegenen onder jullie die eraan twijfelen: de volgorde is 1-2-3-4, dat is zelfs in Amerika zo). Gelieve er rekening mee te houden dat andere mensen wel 'seating area 1' hebben en dus voor jullie mogen boarden. Dit systeem werkt snelheid en orde in de hand, als iedereen tenminste zo intelligent is van het te volgen. Jullie waren degenen die het systeem niet begrepen en dus voor vertraging en ergernis zorgden (waar de immer beleefde Amerikanen zelfs geen nare opmerking over maakten, terwijl jullie wel over hen stonden te roddelen). Het helpt ook niet om in de (smalle) doorgang naar het vliegtuig te staan wachten tot ze jouw seating area afroepen, je gaat er geen minuut sneller door in het vliegtuig zitten (integendeel zelfs) en je maakt jezelf absoluut niet populair.

Amerikanen brengen eten mee aan boord van het vliegtuig (McDonalds enzo), daar moet je geen boze blikken over werpen (het is niet verboden) en al helemaal niet naar wijzen. McDonalds is nog steeds te verkiezen boven alle rommel die ze je voorschotelen tijdens de vlucht, zoals jullie ook beseften toen jullie kokhalzend boven jullie vliegtuig-prak hingen en watertandend naar onze hamburgers keken. Pech! Mij heeft het gesmaakt.

Als je perse door het vliegtuig wil wandelen om bloedklonters in de benen te vermijden (ze hebben waarschijnlijk tijdens het VTM-nieuws eens gezegd dat dat noodzakelijk is tijdens lange vluchten, al zeiden ze daar waarschijnlijk ook bij dat je veel water en geen cola moest drinken, maar da's lang niet zo spectaculair, dus dat doe je niet), houd je dan niet vast aan de hoofdsteunen van de stoelen van andere passagiers en trek je er al helemaal niet aan voort. Je maakt zo de andere passagiers wakker of schudt ze zonder reden door elkaar, en nogmaals, Amerikanen zijn heel beleefd en zullen daar geen opmerking over maken, maar da's nog geen reden om ze boertig te behandelen.

O ja, als je ervanuit gaat dat er niks in Amerika even goed of even mooi (of god verhoede, zelfs beter of mooier) zou zijn als in Belgie, doe ons dan allemaal een plezier en blijf thuis in je boerengat zitten. Daar werk je alleen de mensen die je kent op de zenuwen, en je brengt ons land niet in diskrediet.

Mijn vermoeidheid begint serieus door te wegen, maar dit moest toch eerst effe van mijn hart. ;-)