Herfst-Blues

Ik weet niet wat er mis is met mij de laatste dagen, maar ik denk dat de herfst mij een beetje parten speelt. Langs de ene kant ben ik dolgelukkig met mijn nieuwe job (ja, ik ben gelukkig als ik om 6.30 uur 's ochtends moet opstaan zodat ik om 7.30 uur kan beginnen werken, ik ben duidelijk ook een beetje gek) en ons leventje hier (veel vrienden, goede restaurants, prachtige stad,...), en langs de andere kant ben ik de laatste dagen super-emotioneel. Ik krijg tranen in mijn ogen als ik een goed boek lees, een oud ventje op straat zie of een triestig programma zie op tv. Daarstraks was ik na het werk langsgegaan bij The Container Store en ineens stond ik daar te snotteren tussen de rekken met inpakpapier en het keukengerief, en toen ik op het shuttlebusje naar huis stond te wachten, speelde De Mens op mijn iPod (bedankt trouwens, Lieselot, om de nieuwe cd mee naar SF te brengen) en kwamen er weer tranen. Geen paniek, d'er is niks ergs aan de hand, ik ben gewoon iets te emotioneel. Misschien begint het slaapgebrek (door het veranderen van zomer- naar winteruur ben ik nu elke dag om 6 uur 's ochtends wakker) door te wegen, misschien heb ik het moeilijk met al de 'holiday feeling' die ons opgedrongen wordt, ik weet het niet. Maar 't is te hopen dat het snel weer over gaat. :-(